Í evraska lítlu bygdini Elektra keyptu vit bensin í morgun. James Fanning spurdi, um vit vóru týskarar. ‘Nei,’ søgdu vit. So helt hann fram og spurdi, um vit vóru eysturríkarar, svenskarar ella danskarar? ‘Ja, á ein hátt, men nokk so langt longuri norðuri í Atlantashavi, úr Føroyum.’
‘Wawu,’ sigur hann. ‘Eg havi ongantíð skilt at tit fara til frívilliga spanking hjá heimsins størstu, Italia, Týsklandi og Fraklandi.’
James veit alt um fótbólt og tann vegin veit hann eisini alt um Føroyar. Verðin er løgin. Onkuntíð er hon stór, men ofta er hon so lítil at hon kenst heimlig hjá okkum øllum, allastaðni, at vera í.
Longur norðuri, í býnum Vernon, har 12.000 fólk búgva, parkera vit hjá sheriffinum, frammanfyri ráðhúsinum og einastu matstovu av týdningi í býnum.
Her reka Misty og Tyra matstovuna Three Hearts Steakhouse. Hølið, sum er í upprunalíki, er gamal klædahandil frá 30’unum.
Næsti granni er ráðhúsið, har tjóðaskaparkenslan er sett fram við fløggum og standmyndum, men eisini minnistalvum, ið kasta langan skugga í so lítlum býi, har øll kenna øll. Her hava tey mist í Evropa, Korea, Vietnam og Irak.
Á bygd í Texas hava vit sæð tvey sløg av virksemi fram við vegnum. Tað er søla av fýrverki og søla av pornofilmum. Veit ikki, hvat samfelagsfrøðingar og demografar høvdu fingið burturúr tí visuelt staðfesta sannleika at tær vinnur, ið løna seg best á bygd í Texas er fýrverk og porno.
