Sjeyndi desember og skiftandi sól. Eina løtu grátt og myrkt, næstu løtu litbjart og spælandi ljóst. Sæst hon, so stendur sólin lág og tá klokkan slær eitt, leggur hon seg í Kirkjubøreyn. Hesa løtu kundu eg hugsað mær at búð ovarlaga í Havn og sæð oman yvir allar tær kavataktu tekjurnar, sum liggja í løgum oman móti vágni og fevna tí sindri av ljósi, sum glampar av heimsins enda.
Og tað varð ljós. Aftan fyri hegnið, har hjólsporini enda, stendur brendi runnurin hjá Rasmusi í kava. Kanska er Móses ikki so langt burturi í urtagarðinum, har middagssólin eina evarska løtu skapar ljómandi ljós.
Innan gylta middagssólin kemur fram, liggur miðbýurin mest sum í sorta. Bert skrivstovugluggarnir bera boð um ljós og lív, meðan myrkt og deytt er í húsunum, har fólk búgva. Øll eru til arbeiðis at forrenta dýrtíðina í Havn. Nú brendi hann á við kava og helst verður Kingo einsata vónin, nú tað bara verður myrkari og myrkari í verðaldarinnar norðasta høvuðsstaði.
