At seta seg til borðs og eta eina máltíð, er fyrst og fremst ein spurningur um álit. Álit á, hvat tú koyrir í munnin og vilt deila við vinir, ið sita við sama borð, og kanska hava til endamáls at sementera eina hugnaliga løtu, ið var frammanundan. So kemur álitisskapandi hugnin inn í myndina, matstovuhugnin.
Alla hesa viftu finnur tú í tryggum kørmum í matstovuni Toscana í gomlu húsunum, har Fossá hevði bakarí, í hugnaliga krókinum við síðuna av Ellingsgaards Matstovu, sum borðreiddi fyri verkafólki í Havn, tann tíð tað var. Frammfyri skuggar modernistiski bygningurin hjá Havnar Klubba, ið sum eingin annar er sjónligur uppá gott - og mest ilt - mitt í býnum.
Í hesum miðbýarmeldurstronga er tað ein uggi at koma inn í Toscana, og seta seg til borðs í eini eksotiskari matstovu við italskum summartónleiki, har fryntligi eigarin, Mohsen Darvishi, beinanvegin gongur tær til handa, meðan tveir kokkar stákast í køkinum. Hetta er sum í suðurlondum.
Eftir ein gongutúr í kava eru vit samdir um at royna eina siðbundna skrá, akkurát sum í gomlum døgum, tað er fyrra partin av áttatiárunum, tá vit gingu í skúla saman.
Tí eru vit samdir um at bíleggja rækjur og búff, tað er rækjubland við heitum breyði sum forrætti, og stórari neytasneið, sum er flamberað í whiskey, og borðreidd við tjúkkari rómasós, soppum, eplum og grønmeti, sum høvuðsrætti. Afturvið er fyrst eitt glas av frískligum hvítvíni og síðan floyalsmjúkum reyðvíni, reint úr Primitivo drúvuni, sum í báðum førum eru úr Italia, sum natúrligt er í hesum húsakørmum.
Rækjublandið kemur í eini stuttligari blankari skel, sum er gjørd til endamálið. Dressingurin er siðbundin, men sitrónin og hvítvínið, sum vit, innkomnir úr illveðrinum, fata sum eina várliga ábending um strá á bønum, sum vit kundu bundið saman í bundi, var nakað skil á veðrinum, er perfekt parað. Smakkfulla glasið, Due Mari Orvieto Classico DOC, kompletterar rækjukokkteylin á júst tann hátt, vit vildu, uttan at duga at formulera tað, til hetta afturhorvandi høvið.
So kemur búffurin á borðið.
Fyrr var ein búffur í fyrsta lagi stórur, síðan kundi hvør einstakur velja, um hann skuldi verða gjøgnumstoktur, medium ella rare, sum eins og medium er so rare á føroyskum máli, at vit enn ikki hava onnur heitið fyri hesa tilgerð, enn hampuliga væl steiktan ella lítið steiktan, hálvsteiktan ella hálvráan búff. That is indeed rare í orðabókini, sum vit hava frammi á borðinum á kølnaðu telefonunum.
Eg bíleggi búffin medium.
Telefonin er nú so kølnað, at hon er púra avlødd, so eingin mynd kann takast. Einki problem, tað ordnar matstovueigarin beinanvegin, meðan vit tosa við spísiborðið. Eina løðing við diskin.
Italska reyðvínsglasið er framúr hetta kalda páskakvøld.
Eftir lítlari løtu koma heitu eplini og so búffurin. Sindur kløkkur verið eg, at síggja, at longu úr køkinum er hann føddur við sós, ikki bara soleiðis ein farri av sósasmakki, men undirkavaður við tjúkkari brúnari soppasós, sum smakkar framúr, og er ein perfekt afturhorvan til áttatiárini, men verri er, at eg má finna hann, búffin, og gera ein skurð í hann, medium stokta búffin, at vátta fyri myndatólinum, at eg veruliga át ein búff, hvussu væl hann smakkaði og lá undir tunguni.
Vit tosa um sós, serliga tjúkka og brúna, meðan búffurin smeltar á tunguni, tí hann er veruliga góður, nýkomin úr Avstralia.
Borðhaldsløtan var perfekt til hugsaða høvið, nú vit høvdu avtalað at minnast gamlar dagar og gera ein støðg í illveðrinum júst her á Toscana, sum vit í semju høvdu valt framm um allar aðrar matstovur í býnum. Tænastan í topp, og vælsmakkandi búffurin lá tungt á, tí hann var stórur og rúgvusmikil, og meira mettandi enn vit høvdu givið okkum far um. Tí var gott, at ein drúgvur gongutúrur, heilt út á Heygin Mikla og síðan Gráastein, lá framman fyri okkum, gjøgnum allar sniðgøtur í kavanum og nýggju bygningarnar í Vesturbýnum í Havn.
Og nústani byrjaði kvøldið. Manga takk fyri!
