Á poetiskan hátt lýsir Sakaris Stórá arbeiðarastættina á bygd í Seinasta paradís á jørð , har flakavirkið, upp móti grøna bønum, letur aftur, og trupuleikar eru heima, har húskið er dysfunktionelt, viðurskiftini millum systkinini ikki fungera og so slettis ikki við pápan (Hans Tórgarð), sum eftir at mamman doyði, er viknaður í kongunum og mest sum fráverandi, hóast hann í fyrstu senu er farin at venja. Venja, sum tey gera á fitness støðum í Havn. So er karmurin lagdur. Eins stillførur og hann er sannførandi. Spentur út yvir kollektivu bygdina, sum liggur í andalopi. Burturhugurin er sterkur og fær fastatøkur á øllum. Næstan. Saman við briljantu fotograferingini hjá Virginie Surdej og sterkt berandi leikaravrikunum hjá Kára (Sámal H. Hansen) og yngru revolterandi systrini, Silju (Bjørg B. Egholm), fáa vit við poetiska optikkinum hjá Sakarisi innlit í kørgu umstøðurnar í niðastu stættunum í føroyska stættarsamfelagnum, sum eingin politikari, ið heldur Gini talið vera perfekt og stættarsa...
Ymisk eru húsini, tú sum smádrongur fert inn í. Og færri eru tey, tú javnan vendir aftur til, og gjøgnum lívið fært fragd av at hava upplivað. Grannin, Mourits, og eg komu eitt kvøldið at tosa um mongu húsini í grannalagnum úti í Grønlandi. Tey fáu, har mann fór inn, og tey mongu, har rátt var frá at fara inn. Veit ikki av hvørjum, men tað lá í luftini, at har tey royktu, fór tú ikki inn, og har ein snapsafløska segðist hava verið á lofti, har fórt tú ikki um gáttina, og har tey søgdust kvøða og dyrka føroyskan dans, og ikki at vera nakað so abstrakt sum gift, ella kanska enntá fráskyld - tað dugdu summi at tevja langan veg - har fekst tú innvortis tey vaksinatiónsráðini, aldri at koma í nánd. Okkara himmal var av eini aðrari verð. Ein dannilsisdemarkatiónslinja sum lítlingurin tekur til sín, bara hann lotar av hanakjafti, sum eg elski Anfinn, løgmann, fyri at siga upp í saman. Tað líkasum knýtti aftur í anarkistiska lívið úti í hesum arbeiðarabýlingi. Reglubrótandi hanakjaf...