Birk

Gløgg er komið á borðið, Beatles sangir úr Vestmanna eru í væntu í Reinsarínum, jólagávur frá Netflix eru longu komnar og brúktar, og Trump vil hava BBC á húsagang. Vónandi fær hann ikki ta gávuna. Í dystopisku tonkunum úr maskulinistisku tjúkkbókini og manifestinum ”Hey :-)” frá Trygva á Bókadøgum í Norðurlandahúsinum, verið eg brotin av, tá indiski Savio prikar meg á økslina. - Hvat sigur tú til loligohøgguslokk, loligo forbesi, úr Miðjarðarhavinum, sum nú er komin so langt norður, hann sleppur, spyr Savio í Barbara Fish House, og sigur, at hann er nýveiddur á Føroyabanka. - Jú takk, hann vil eg fegin smakka, loligohøgguslokkin av Bankanum. Fyrstu ferð, eg møtti Savio , ið er úr Goa í India, var fyri hálvsjeynda ári síðan í hesum somu hølum og køki í Baianstovu . Nú er Siddesh, sum er úr sama indiska býi, kokkur saman við Savio, ið er matstovuleiðari. Tíggju-armaði høgguslokkurin er eksotiska moyrur og reinur í smakkinum, stoktur á pannu í ein minutt. Afturvið eru leim og bacalao k...

Tá Havnin í 2009 fylti hundrað sum fólkavald kommuna, møttust MC og eg í mentunargøtuni í miðbýnum. Fyri tey, sum ikki vita, má eg fyrst siga, at tað er Tórsgøta, og tað, sum síðan er av týdningi, var, at fyrsti heiðursborgari í Havn var Martin Christian Restorff, abbin, sum MC er uppkallaður eftir. Út frá einum abstraktum, ja kanska absurdum og tó barnsliga ítøkiligum bíbliuørindi hjá Prædikaranum, tosaðu vit um at hava eina konsert á parkeringsplássinum millum posthúsið og Sjómansheimið. Tað var leyst og liðugt beinanvegin, tí vit samdust um einfalda poesikonseptið - standhaftigar evergreens – sum eftir bókini var: “Kasta breyð títt út á vatnið, tí tú fært tað aftur, um so long tíð gongur!” Frá MC er tað fleiri ferðir komið aftur. Søgurnar um, tá hann lovaði ungum fólkum inn í Ebenezer at spæla á elektrisk instrument, eisini um náttina, og miksa upptøkur, lag oman á lag, so meistaraverk spurdust burturúr, til onkur av teim eldru steðgaðu øllum og blakaði alt á dyr, tí klaverannslagið...

Undir heitinum Himmal Heim og Hammond var konsert í Løkshøll í gjárkvøldið. Stúgvandi fult, og tá liðugt var, vildi eg ynskt, at hetta bara var ein steðgur, og hálvrunna konsertin helt fram eins leingi. So forvitnisliga innbjóðandi og fylt av spæligleði var konsertin. Hans Poulsen var kapellmeistari, sitandi við urguna, sum Evangeliihúsið keypti fyri lutfalsliga nógvar pengar í 1961, og Hjalmar Hvíklett keypti fyri ongar pengar, fýrahundrað krónur, sigst, eini fimtan ár síðan. Aftanfyri Hans var snurrandi Leslie hornið, sum kompletterar A100 urguna, ið svarar til B3 klassikaran. Kenni á mær, at salurin er um at bresta av spenningi at hoyra hvussu eitt ljóðføri kann verða miðdepilin í eini konsert, sum er ein tvørskurður av tónleikarum og sangarum í Føroyum í dag. Rógvi Langgaard tók myndina av Hans eins og allar hinar fyrimyndarliga góðu myndirnar frá konsertini, sum eg eri sloppin at brúka, sum var tað ein sunnudags eykakonsert.  Urd Johannesen bjóðaði vælkomin í Løkshøll og a...