Minnist ikki um tað var hjá Eyðbirni í realskúlanum á Oyrarbakka, ella tað var hjá Claus í studentaskúlanum, at vit lósu Den forsvundne fuldmægtig (1938) hjá Hans Scherfig mitt í 1970’unum. Bókin hevur í innihaldi slúkt meg meira upp enn umstøðurnar, tá hon varð lisin. Kom í tankar um hesa smábók í vavi, sum er so stór í innihaldi í morgun. Orsøkin var, at ein væl orðað kvinna var í Útvarpinum og fortaldi um hennara starv sum lærari í strangasta fongslinum í Noregi. Har fekk hon stundir at granska og har var málsetningurin, at ungu lógarbrótararnir skuldu fáa borgarligt dannilsi við eini miðnámsútbúgving. Úti í frælsa samfelagnum vóru ikki líkindi at lúka hesar treytir. Ivasama moralan hjá Amsted í donsku søguni hjá Scherfig um horva fulltrúan kom ljóslivandi fram fyri meg, sum sat eg á skúlabonki fyri 40 árum síðani. Fangahúsið er loysnin at fáa borgarliga samfelagið aftur á føtur.