Ymisk eru húsini, tú sum smádrongur fert inn í. Og færri eru tey, tú javnan vendir aftur til, og gjøgnum lívið fært fragd av at hava upplivað.
Grannin, Mourits, og eg komu eitt kvøldið at tosa um mongu húsini í grannalagnum úti í Grønlandi. Tey fáu, har mann fór inn, og tey mongu, har rátt var frá at fara inn.
Veit ikki av hvørjum, men tað lá í luftini, at har tey royktu, fór tú ikki inn, og har ein snapsafløska segðist hava verið á lofti, har fórt tú ikki um gáttina, og har tey søgdust kvøða og dyrka føroyskan dans, og ikki at vera nakað so abstrakt sum gift, ella kanska enntá fráskyld - tað dugdu summi at tevja langan veg - har fekst tú innvortis tey vaksinatiónsráðini, aldri at koma í nánd. Okkara himmal var av eini aðrari verð.
Ein dannilsisdemarkatiónslinja sum lítlingurin tekur til sín, bara hann lotar av hanakjafti, sum eg elski Anfinn, løgmann, fyri at siga upp í saman. Tað líkasum knýtti aftur í anarkistiska lívið úti í hesum arbeiðarabýlingi. Reglubrótandi hanakjafturin, sum nettup ger barnalívið spennandi.
Ikki minst tá Einar og eg steiktu pylsur í kjallaranum hjá abbanum, Mikkjali, innan vit fóru uppá at spæla plátur, frá Hush hjá Deep Purple og Mama og Du sollst nicht weinen hjá Heintje, til pápin, Ejler, sum tá hevur verið um tey fimti, bjóðaði okkum í biograf, og aftaná - eina stokta pylsu við øllum frá Boggu á bønum við gamla kommunuskúlan út móti Mylnugøtu.
Ørminnist, at ein av fyrstu filmunum var ein svarthvítur whodonnit av bretska slagnum, sum uttan eitt orð byrjaði í einum svimjihyli. Leiti enn eftir honum. Hanneboy var forlovaður einari, sum kom á gátt, so vit hoyrdu um Dave Christian og Radio Luxembourg, og so kom Heri og gjørdi ljóð, ið eg aldri áður hevði hoyrt. Og so var tað bróðurin, Sonne, sum fór nú um dagarnar.
- Hetjur hjá okkum, minnist Mourits, sum eisini gekk undir einum heimaskriftstaði: ”Maria hevur valt tann góða lutin, og hann skal ikki verða tikin frá henni.”
- Minst til at fylgja tínum luti, sigur hann, hyggur í eyguni og traðkar líkasum úr karakteri, nú vit numu við útvarpsleikir, Mourits, sum longu dugdi at lima eitt krov sundur, og tað dugdi gesturin á Grønlandsvegnum ikki.
- Hann hevði keypt eina geldær, sum eg limaði sundur í kjallaranum hjá Mikkjali, sigur Mourits og minnst Sonna siga:
- Fanon, ein klenur havnasmádrongur dugir at líma eitt krov sundur, og jeg, ja jeg komi av bygd og veit ikki hvønn veg límaða krovið skal venda, lat í honum.
Og so er tað veggurin um húsini, sum enn standa á klettinum, tá tú í tronganum tekur teg út eftir smala vegnum. Á vegginum hekk eitt skriftstað, ið hevur brent seg á nethinnuna, tí eina orðið hevði trý g. Eftir allari rættlesing skuldi tað ikki borið til. Men har hekk tað.
Sum grannakjakið gongur, komi eg eftir at seinasti setningur helst er úr einum øðrum húsum. Men hin parturin er rættur, og júst so, sum eg minnist hann, fái eg at vita frá Einari, ið hevur ringt til øll í familjuni.
Sum í minnissanginum eru allar myndir av skriftstaðnum og hornaskápinum, har tað stóð, burtur. Alt er burtur, uttan minnið um fjálgu veggirnar og minnisskapandi hugsjónina um eitt skriftstað, sum ikki ordiliga er til. Og tað er gott. Tí tá kann eg fara til starvsfelagan, Karinu, sum við vitlíki kann endurskapa gamla skriftstaðið, broderað við súlli uppá svart, rammað inn og sett á veggin, akkurát sum var tað beint her. Á klettinum hjá Mikkjali.
Tað er gott. Trygggott. At tað, sum ikki er til, allíkavæl er til.