Ein nýggjársmynd úr Tórsbyrgi við fjørðinum, skipum og Nólsoynni í baksýni. Hendur í lumma, hyggur maðurin í miðjuni upp á luftina, og leggur í rammuna ein undranarskoðandi karakter, sum eg ikki varnaðist tá eg stillaði inn, klikti og royndi at finna eina hóskandi blendu til eina aðra løtu, tá midnátarrakettirnar fóru at bresta. Í veruleikanum var tað ikki hetta myndaevni, eg ætlaði at fáa í kassan, men bara ein varhuga av ljósinum. So hendi tað, at ungi maðurin toygdi seg í undran og nam við ein nýggjárstanka í siktinum, meðan bálið brennir út, eins og árið, ið sløknar og skjótt er øska. So tilvildarlig er myndatøka. Tøknin er einki. Tíðin er alt.
Og so til Klaksvíkar við eini jólagávu, sum ikki passaði. Ein-svey-drei so parkeraði eg í túninum hjá JAP og hevði býtt um eina Hawaii-skjúrtu til tvær, eina bláliga og eina grønliga.
Tað var ikki gamalt, hvørki at keypa jólagávur í Klaksvík, tíansheldur at býta tær um eftir lítlari løtu ein leygardag seinrapart millum jólanna, meðan kavin hevur lagt seg mjúkan um oyggjarnar, og ein lýsing frá Norðoya Gongufelag sigur soleiðis um Kunoyargalv:
“Kunoyargalvur, hann er altíð fyrstur og síðstur at boða Klaksvíkingum frá kulda og vetri, ja, tað hendir av og á, at hann á hásumri smoygdi eina hvíta hettu niður yvir høvd og herðar sum eina ávaring um, at hann als ikki hevði forkomið sínum hvíta línklæði, men bara lagt tað frá sær eina tíð. Tá gjørdust vit staroygd, ánaðu óráð, og lívsgleðin hvarv í iva, Kunoyargalvur gjørdist kuldans og vetursins kaldi og dapri boðberi. Sum ein ovurstór reising hevjar hann seg upp úr sjónum, hesin prúði verjugarður, steingir havalduna úti, ger Pollin og Vágna til eitt árent og trygt friðskjól hjá havsins ferðandi garpum. So eyðkendur er Kunoyargalvur úr Klaksvík, bæði av landi og sjógvi, at hann er sjálvskrivaður sum varðtekin fyri Klaksvíkina.”
Sæð úr túninum hjá Føroya Bjór, har rustaðir konteynarar kappast við tíðarleys bygningsverk, er Kunoyargalvur at síggja sum eitt symbol, har tú í kavavaskaðum reinleika kanst gloym alt staðbundið og bara síggja tað figurativa skapið, kanska av einum ísfjalli við fuglaskaptari stjørnu í stevninum. So skifta vit perspektiv og hoyra ísfjallið rópa gjøgnum tíð og rúmd: “Tak meg, og verð mítt Titanic!” Jú, David Olney skrivaði tann sangin, ein av hansara mongu søgum, ið burdu verið dyrkaðar sum fyrisagnir, har næmingar við vágna kundu lært perspektiv og at sita undir hvørjum illveðursorði í silvitni.
Nýggja árið fer at vísa um verkætlanin verður til innovativt samfelagsgagn, ella um politikarar fara at falla aftur á heimføðiskapin við bygdaskeltum sum fremstu skjaldramerkjum á sama støði, sum tá vit gjørdust eittans valdømi og blivu lokalidiotiskari enn nakrantíð. Eg vóni og vænti tað fyrra. At nýggja árið fer at elva til innovativt samfelagsgagn, takkað verið júst tunnlinum, sum úr Havn eitir Eysturoyartunnilin. Men tá eg komi heim aftur, hugsi eg fyri vist, at hann kann ikki eita so. Tá kann hann ikki eita annað enn Havnartunnilin. Soleiðis grør minnið altíð í lendinum, sum definerar tronga heimssýnið, tá eingin er at víðkað um tað, heimssýnið.
Gott nýggjár!
