Sólin stendur lágt, munurin á ljósi og skugga verður hárhvassur, og stutt eftir middag liggur Boðanes í litleysum skugga. Innan vit koma so langt, súgva litirnir mettuna í seg. Upp móti bláa fjørðinum er reyði konteynarin eitt mynsturverk, bara brotið av monotona pelanum, sum í kvøld fer at kasta ljós yvir myrka vegin og ljósa gonguteigin. Lívið er ein førningur við mynstrum.
Í Hvamminum, uppi í brekkuni, stendur vakstrarhúsið í eins hvassari kontrast undir Lágargarði og minnir okkum á tíðina og ljósið, sum svinna, nú gøtan fer fram við Boðanesheiminum, og sýnið millum Stong og Eystnes manifesterar seg, sum gekk ellisheimsgøtan heilt út í havsbrúnna.
Av tóma kampingplássinum sæst til vinstru handar inn í Eysturoynna við teim eyðkendu kavaklæddu tindunum heilt norður í Sundalagið meðan aldan stillisliga brýtur.
Á trøðni hjá Júst hava dúgvurnar savnað seg á tekjuni at njóta tær seinastu strálurnar frá lágu adventssólini.
Tyrlan kemur úr Dímun og setir seg á pallin við Hvítasand. Skuggarnir longjast, fuglarnir flúgva og seyðurin skimast í seinasta ljósinum.
Úti við Boðanesgjógv raka lágu strálurnar ovasta heyggin, har breiða gongugøtan oman á sandin undir tyrlupallinum verður grivin, og fólk longu síggjast ganga. Kanska fer hetta inntriv í nátturuna at eydnast, hóast eg higartil ikki havi hildið tað.
