- Hvar fór sólin, spyr niðurlendska Liesbeth van Litsenburg, grafiskur sniðgevi, úr lítla býnum Kerkrade, har suðuri í Niðurlondum, dygst við Aachen, sum er týsku megin markið.
- Har búgvi eg einsamøll, men í tøttum grannalagi kring søguliga miðbýartorgið, har vit hava vaskimaskinu og avísir í felag, og javnan eta saman. Annars geri eg bøkur klárar til prent, og búnar til sjónleik og opera. Men besta er at møta fólki og eta saman, sigur Liesbeth á kampingplássinum.
- Eina morgunin fekk eg morgunmat í Miðvági, og skal aftur hagar til døgurða fríggjadagin. Sunnudagin fari eg avstað við Norrönu, og koyri so aftur í tríggjar dagar teir túsund kilometrarnar frá Hirtshals og heim til Kerkrade.
- Eg havi verið í Íslandi fyrr, tað var sum eitt kontinentalt
land at ferðast í, men tá eg fyri fýra árum síðan fekk mær henda lítla
kampingvognin og mín gula Fiat 500, vildi eg vitja Føroyar. Av fyrstan tíð av, at
tað var so dýrt at fara aftur til Íslands, men síðan av teirri orsøk, at eg fór
at undrast yvir, at her vóru nakrar smáar oyggjar, mitt í havinum. Hvussu kunnu
fólk búgva har, in the middle of nowhere, sum hon sigur við borðið í
uppihaldsstovuni á kampingplássinum, fegin um at øll tosa enskt og onnur mál
við í Føroyum. Her kennist tað veruliga sum at vera á oyggjum, mótvegis Íslandi.
Tyrlan flýgur framvið og hon undrast, hvussu man fær ferðaseðil, tá hon ikki er lokal. Eg sigi henni, hvussu ferðaseðil kann keypast, um nakar er tøkur, og hvussu nær tyrlupallurin er.
- Tað er mín
dreymur at flúgva við tyrluni og síggja smáu oyggjarnar.
Hon hevur siglt til Nólsoyar, gingið í túninum har, og spyr um fólkatal, hvat arbeiði menn og konur hava, um lesandi koma aftur úr útlondum og um undirskotið av konufólki, hon hevur hoyrt um.
Men best er at koyra sjálv í lítla gula bilinum, gjøgnum tunlarnar, og til litføgru bygdirnar, grønu dalarnar og trøllsliga dramtisku fjøllini. Umframt í Vágum, hevur hon verið á Eiði, við Gjógv og í Klaksvík.
- Tað er so vakurt allastaðni, sigur kreativi niðurlendski sniðgevin, og nevnir grótlagingar, hon
er hugtikin av. - Men einastaðni sá eg betong, sum var smildrað sundur og vippað
út av vegnum. Kanska ikki tað fyrsta til vakurleika av postkortslagnum, men
hinvegin ein hugtakandi uppliving av hørðum arbeiði, tikin beint úr gerandislívinum.
That’s life, tekur Liesbeth saman um visuellu upplivingina við bili í Føroyum.
- Tað regnaði illa, tá eg kom fyri hálvari aðru viku síðan. Men sólløturnar eru eisini góðar. Í vogninum er gott pláss at sova, eg havi led ljós, so mær nýtist ikki elektrisitet. Eg havi køk at lata upp í aftara endanum og borð at set uttanfyri, men tað krevur góðveður og at tað er turt í veðrinum. Tí er gott við fasilitetunum her á kampingplássinum, køkur og rúmlig stova at sita í, umframt bað og brúsu. Men nú boða tey frá vindi, so eg vóni at vognurin ikki koppar, sigur Liesbeth, skimast rundan um seg, hyggur upp á luftina, og undrast, hvar sólin fór.
- Gerð tað einaferð í lívinum, at koma higar til Føroya. Gerð tað. Tað er gott, tá tú ert einsamøll. Tað tekur teg niður á eitt annað støði. Tú andar inn og andar út. Tað ger nakað við títt innara menniskja, your inner self, sigur hon, og nevnir Zen við Nólsoyarfjørð, sum eg til gerandis síggi beint oman á.
- Besta staðið, skuldi tú funnið uppá at koyrt í kampingvogni higar, er neyvan út á Zeeland og fram við strondini, hana hava tit nógv vakrari og dramtiskari heima hjá tykkum, og heldur ikki vil eg viðmæla Amsterdam, men heldur við ’s-Hertogenbosch har inni landinum, har eisini heyggjar og skógir eru, og norður eftir frá tí staðnum, sigur Liesbeth úr Kerkrade í Niðurlondum, sum hon leggur áherðslu á, at landið eitir.
Leita vit á Wikipedia eftir kendum fólkum frá Kerkrade, síggja vit navnið á sangaranum Heintje, sum fyrr var so kendur við týsktmæltum schlagarasangum. Tað er ein góður tóni at enda á, nú hann fer at regna á kampingplássinum í Havn. Heintje.
