Eins vakrar og Føroyar eru á fjøllum, eru tær úr bilinum. Við fyrimynd í hugtakinum mug shot, har løgreglan tekur myndir av brotsmonnum, fari eg at finna uppá car shot, at taka myndir úr bili av tí, sum strýkur framvið. Bilaskot, fari eg at kalla tað, ein sóskinsdag í august.
Men hvat gera fýra jólamenn úti í Klaksvík, tveir á Stórubryggju og tveir umborð á Jákup B? Klaksvíkingar eru ofta framarlaga, men eitt hálvt ár eftir álmanakkanum, tað visti eg ikki. Grundandi yvir hetta greiða framtak í sjóvinnubýi nummar eitt, koyri eg út eftir Faktorsvegi móti gomlu Norðborg, har Einar Kárasson einaferð lempaði salt, har Sjónám er í dag. Ikki Sjógæti ella Sernám, men Sjónám. Kann verða, at tey, sum í so títt bjóða seg fram at nýbranda og eyðmerkja stovnar og fyritøkur í so títt, hava lætt spæl at vinna pengar. Í so títt. Men úr nýlagda túninum á Sjónámi sæst nú beint inn á fjørðuna og neystini, har vit plagdu at spæla fyri 50 árum síðani. Tað broytist so ikki. Minnið um fjørðuna í Klaksvík.
So norður á Strond, eftir byrgingini um Haraldssund gjøgnum einsporaða tunnilin til Kunoyar. Hinumegin Kalsoyarfjørð er tað sum at síggja bleyta málningin hjá Jákupi Olsen frá 1925 av fjallaoyggjum í kava, men her í hvassari summarsól. Av knortlutu Kunoynni er sjáldsamt at síggja mjúku kontrastina hinumegin við dølunum Miðardalur, Hattardalur, Villingadalur, Ritudalur, Mikladalur og Djúpadalur.
Hesumegin er ikki bleytt, men skorið í stóran, ofta steyrrættan stein, ið sýgur seg niður yvir teg, hvar tú so hyggur upp. Um tað er fjálgt ella hóttandi er upp til áskoðaran. Kanska er hetta júst tað lendið, sum Hitchchock kundi spunnið gandasøgur úr. Suspense-søgur millum fjals og fjørðu, ið aldri eru eintýddar, men altíð draga á bæði.
Av Lendingarvegnum sæst niðan á bygdina og húsini á Kunoyarvegi og í baksýni hómast myrka Urðafjall. Seks av teimum níggju hægstu fjøllinum í landinum eru á Kunoynni. Tey eru øll hægri enn átthundrað metrar. Tí kunnu vit siga, at Kunoyggin er hin hægsta í landinum.
Meðan eg ørandi hugsi um fjallaklintrarar, ið hava ovurhug á hesum fjøllum, og øllum tí, sum stendur upp í loft og kann nemast og takast, hyggi eg burtur og finni okkurt, sum er gott at halda í her niðri á sløttum, meðan bilhurðin enn stendur opin.
Uppi í Viðarlundini, har fleiri ferðafólk hava skorið sær navn, sæst fevnandi fjallarøðin aftur millum trøini, sum var tað the Canadian Rockies.
So eru vit á Viðareiðisvegnum og síggja nýslignu teigarnar við Garð og á Heygum, meðan bilar koyra við hoyggi eftir Hoygarðsvegi í setandi sól.
Allastaðni úr hesum sjónarhorni er undurfult at síggja bygdina, eiðið og Malinsfjall.
Vindhart er onkuntíð, eisini á sumri, so her hava tey funnið uppá ráð, at lata summarborðið standa út í øllum veðri uttan oljudunkar. Snilt og snøgt.
Ein trillubøra liggur á bønum við hoyggjhúsið og syngur stilla sangin, sum bara hoyrist á bygd.
Tvey mjólkarbiði av gamla slagnum standa á trappuni, meðan skuggin breiðir seg yvir býlingin við Garð og Múlin sæst í baksýni.
Vit eru á skuggasíðuni, tað er nátturatíð, aðrastani kallað after sun, og reyði køksstólurin stendur tómur.
Aftur á Viðareiðisvegnum trúnar Malinsfjall yvir seinasta heimgangandi bilaskoti í dag. Føroyar eru vakrar. Ikki bara á fjøllum, men eisini í bili.
