Undir yvirskriftini Neyv søgufrøði ella halgisøga svarar Hanus Kamban í dag aftur teim viðmerkingum, hann hevur fingið fyri greinina Glíðibreytin í Dimmu hin 12. februar. Sjálvur var eg millum tey mongu, ið góvu til kennar, at upprunagreinin var serstakliga týdningarmikil at lesa í einum føroyskum miðili í dag. At greinin nevnir ein føroying sum dømi, helt eg ikki taka nakað frá henni, soleiðis sum eg lesi og fati hana, greinina, sum vil vísa á, at ekstrem hvít høgraradikalisma er sum aldri áður tvunnin saman við evangeliskt religiøsum fríkirkjuaktiviteti, serliga sjónligur í USA undir Trump, og samstundis her heima við eini javnfjarari og beint fram samtykkjandi rørslu í okkara tíð, fyri ikki at siga beint nú. Greinskrivarin mælir í greinini í dag til, at vit sleppa nútíðar pyntisjúku og í staðin hyggja beint í andlitið á tríatiárunum. Júst tað ger greinskrivarin sjálvur, og miðvísur, sum hann altíð er, finnur hann - umframt eina staðfesting av, at umrøddi føroyingur las Mein Kamp
Í kvøld varð nýggi heimildarfilmurin hjá Dánjali Højgaard og Hans Petur Hansen sýndur fyri fulsettari høll í Filmsfelagnum. Filmurin verður sýndur aftur í annaðkvøld, og fer síðani út um landið. Heitið á filminum, sum varir 84 minuttir, er “INGÁLVUR - Ferðin inn í tað ókenda.” Innan sýningina helt Dánjal Højgaard hesa røðu: Gott kvøld! Á gáttini til túsundáraskiftið - tá dótturin, sum nú er 22 ár, var nýføðingur, lá í vøggu og var í biograf fyri fyrstu ferð í lívinum - var ein frumsýning í Norðurlandahúsinum; ein sýning, har vit báðir, Hans Petur Hansen og eg, Dánjal Højgaard, saman við øðrum góðum fólki, vístu nýggja heimildarfilmin um Ingálv av Reyni: “Svartur Sannleiki”. Vit høvdu tá fylgt Ingálvi í periodum í útvið trý ár, og sótu inni við umleið 40 tímum við sjónvarpsupptøkum, har alt varð kókað og klipt niður í ein tíma. Tað hevur helst verið í tonkunum hjá okkum longu tá, at her lá nógv og gott tilfar eftir, sum vit einferð máttu fara at vísa. Ingálvur doyði í 2005 og tá ið 100