Fyrsta stig at taka verðina, er at seta títt egna navn á hana. Tað síggja vit til yvirmáls á teim jarðfrøðiligu botnøkjum, har hugsast kundi, at olja helst er at finna, bora vit nóg djúpt. Omansjóvar síggja vit í eysturi, at Noregshav er skvisað móti Norrakystini, sum teir gomlu søgdu, fyri at geva pláss fyri uppfunna heitinum Norðurhøv. Og fara vit vestur um Ísland, so er tað bara í okkara bókum og teim íslendsku, at Danmarksstrædet, Denmark Strait, er skift út við Grønlandsfjørð. Landafrøðilig navnagáva er at staðfesta harradømi. Hetta gera øll mál í øllum heiminum. Í bókaútgávu er tað nýtt hjá okkum, har tað fyrstu ferð kom fyri í Heimsatlas (1993). Fá eru støðini, har vit hava grundað, skapt og varðveitt egin staðarnøvn á okkara máli. Føroyingahavnin, ið nú liggur sum ein skomm, skrivar seg inn í hesa siðvenju. Tað gav at bíta, tá ein enskur barnaskúli í Persaflógvanum í 2014 bestilti eitt atlas frá Harper Collins, har Ísrael skuldi verða strikað og Palestina sett í staðin ...