Birk

Sjónvarpssendingarnar hjá Suna Merkistein, O móðurlandið , eru lidnar og hava skapt nógv kjak, akkurát sum sendingar eiga at gera. Tað er teirra endamál.  Tobbi, Tórbjørn Jacobsen, sum sjálvur var við í sendingunum, skapti hugtakið Homo Danicus at lýsa helst einasta mentanar- og tulkingarfelagsskap, sum ikki er danskur, men tó hevur danskheit og alt, ið danskt er, sum livibreyð, fyrimynd og lívsendamál.  Hetta er vælrakt hugtak. Men hugtakið er eins og tær seks sendingarnar ikki ein framseting á Setrinum, fíggjað sum phd lestur, men tignarleys framleiðsla til fólkið.  Tá liðugt er, kunnu vit øll meta um partarnar og avrikið, yppa øksl ella frøast, alt eftir hvønn tilverurætt vit hava tiltuskað okkum í almenna rúminum, hvønn kjakvong vit av onkrari orsøk bekenna okkum til og hvussu vit fata og handfara miðlar og tær sendingar, har eru.  Ein sending er eins og ein konsert einki annað enn júst tað hon er. Rein konkretisma.  Vit kunnu illani hyggja at eini sending og hugsa okkum til, ella

Nú er grátimúrurin í Jerúsalem fluttur inn á Vaglið, har tey í hesum leyvsælu seinsummardøgum eru farin at yvirhála fremstu prestar í heilaga landinum, við ikki bara at ganga, men at renna omaná tí, sum undir er, og so renna umaftur, tá komið er runt.  Í sannheit eitt undur í okkara tíð. Um tað er eitt skipað átak hjá eini lýsingastovu í altjóða klassanum, veit eg ikki, men tá provokerandi inntriv verða gjørd í býnum, har flestu føroyingar búgva, so hoyrist tað aftur.  Verða inntrivini fleiri og stinga seg upp um somu tíð, og flestu inntrivini harafturat kennast búfólki púra meiningsleys, so verður úrslitið eitt endurtakandi ekkó um tann ganska bý.  Í ein New-Yorkara-minutt kunnu vit í maltrakteraða miðbýnum ugga okkum við, at fólkaræðið riggar, soleiðis at skilja, at býarbørn hava dirvið at taka til orðanna og vísa á skilaleysar byggingar, sum hóast teir hava fingið loyvi, ikki á nakran hátt kunnu sampakkast við gott grannalag, og til dømis tað, sum grein 28 stykki 8 í byggisamtyktini

Undir yvirskriftini Nú skal miðbýarkjarnan skipast skrivar Heðin Mortensen, 76, at hann í høvuðsheitum hevur ikki annað, enn ”tómar gøtur og eina lívleysa miðbýarkjarnu” uppá hondina í høvuðsstaðnum. Um orsøkina til miserablu miðbýarstøðuna í Havn, sigur Heðin, at tað er ”keyp á alnótini, sum hevur gjørt tað gjørligt at fáa sínar vørur flýggjaðar til dyrnar, umframt at kappingin frá handilsmiðstøðum er økt. Býarkjarnan hevur tørv á at fóta sær og livna upp aftur.” Býarbørnini hava svikið handilslívið, sigur javnaðarkempan, ið hevur savnað so nógvar atkvøður sum aldri áður fyri sosialdemokratisku hugsjónini. Hetta kann ikki merkja annað, enn at arbeiðarin í Havn er farin í sópandi lokalan hernað móti fjarkapitalistiska internetinum, ið skal steingjast, sløkkjast og leggjast niður, tí tað, saman við kapitalistiska SMS uppi á Trapputrøðni, er orsøkin til at miðbýurin, virksemið og handilslívið alt samalt nú verður lýst deytt at vera.  Og tað er júst tað, sum skal vekjast upp aftur, deyða

Mynd: Ole Wich - Gøturnar hetjur í dag er manningin hjá Reinhaldinum. Tað er tann manningin, ið hvønn dag ger býin presentablan, sum hvønn dag ger, at vit vakna upp til eina reina og deiliga Havn gerandis og heilagt. Og serliga, nú tjóðarhátíðin verður hildin í høvuðsstaðnum, kunnu vit kenna okkum fullvís í, at tá vit fara út í býin ólavsøkumorgun, so eru gøtur, gonguteigar og uppihaldsøki fullkomiliga avblást. Havnin skínur. Gøtusóparamyndin er ein ætlan hjá starvsfólkum hjá kommununi, sum hava gjørt hugskotið, staðið modell og teknað, meðan Skipasmiðjan MEST hevur skorið gøtusóparan úr cortenstáli. Jann Kann hevur sett upp. Gøtusóparin er ein gáva frá floksfelagnum Kára í Havnar Arbeiðarafelag, sum á henda hátt vil minnast okkara gomlu og verandi gøtusóparar, varðveita søguna og samstundis heiðra okkara vala liði í Reinhaldinum. Og tí var onki meira nátúrligt enn at seta gøtusóparan her uttan fyri dyrnar til teirra gomlu arbeiðshøli í ráðhúskjallaranum. Eg fari vegna býin at takka fy

  Eftir samskifti á Vaglinum í dag, eru borgarstjórin og bloggarin í høvuðsstaðnum, Heðin og Birgir, samdir um, at teir stilla ikki upp.  Birgir, 65, fer ikki inn til Tobba og søkir ikki mentanarstarvið, hann hevur lýst leyst, og Heðin, 76, lovar, at hann stillar ikki upp til kommunvalið, sum verður um tvey ár, hin 12. novembur í 2024.  Orsøkin er, sigur Heðin, at teir eru ov gamlir at átaka sær tílíkar uppgávur.  Hevði Birgir verið yngri, so varð tað annarleiðis, sigur hann og leggur aldurin hjá báðum til grund í lesarabrævi til allar miðlar.  Hetta er rætti holdningurin, at lata ungdómin sleppa framat, samtykkir bloggarin í.

Einki er sum satira. Hon er krúnan á verkið. Eins og satira mangan er góð, ja kanska best og ovast á bunkanum, tá vit við ársenda taka saman um miðlaútbóðið í einum framkomnum fólkaræði við skipaðum skattafíggjaðum miðlum, eins himmalrópandi ring er miðlastøðan, tá vit onga satiru hava. Nada.  Men hov, á jólum, nett tá gamla jóla- og skemtihaldið Saturnalia endaði, kundi Netflix vísa heiminum eina stjørnusatiru, Don’t look up , sum beinanvegin festi í og skapti kjak í øllum heiminum.  Í dag er hann næstmest sæddi filmur á Netflix. Bara Netflixfilmurin Red Notice (2021) hevur hægri hyggjaratøl, hóast hann fekk botnummæli í The Guardian , sum gav honum hesu sláturorð: “There’s something so soulless and ineffectual about the aggressively unnecessary Red Notice that it almost plays like a pastiche of a Hollywood blockbuster, like a bot consumed the last 20 years of studio fare and spat out a facsimile as an experiment.” Hóast eg hyggi at nógvum filmum, seti eg meg aldri til rættis uttan a

Nógv er broytt, síðan føroyskir ferðavinnuaktørar tosaðu um krabbagoggur og spakuliga byrjaðu at leggja strategi fyri, hvussu pengar kundu fáast frá hesum fólkum, sum soleiðis komu inn á okkum, súkklaðu á gøtunum, ella gingu í fjøllunum við appilsinlittum ryggsekki og sóu út sum krabbagoggur, tí eyknevnið.  Nú fremsta ferðavinnuattraktiónin, KOKS, fer úr Føroyum, kann lættliga hugsast, at vit við einum nýkomnum marknaðarføringshefti, Vurdering af spionagestruslen mod Danmark , fáa eina væl kjølfesta njósnaraferðavinnu, spiónturismu, í staðin.  Tey leggja helst nógvan pening eftir seg, sum eru í teirri vinnuni, sum er so under cover , at eingin varnast hana. Hon flýgur so at siga undir radaranum. Og helst verða skeið í paranoia fult teknaði á hvørjum ári. Danski Anders Henriksen, sum er deildarstjóri í mótnjósningartænastuni, kontraspionasjuni, hjá danska PET, gevur heftið út, sum á donskum og enskum ger vart við spiónvirksemi í Føroyum og aðrastaðni í Ríkinum.  Ein føroysk mynd er á sí

  Aldri áður hevur størri split verið millum politiskar, vinnuligar, religiøsar, fyrisitingarligar og starvsligar fraktiónir í landinum.  Ein politikari, sum er valdur til eitt útlendskt ting, hevur í seinastuni tvíhildið um bibilsku orðini hjá Markusi og Lukasi, sum í báðum týðingunum er greið:  ”Men tá ið hann kendi hugsan teirra, segði hann við tey: Hvørt ríki, sum er í ósemju við seg sjálvt, legst í oyði, og hús fellur á hús.” Tá man hoyrir nútíðar breyðpolitiska setningin: ”Tað skal síggjast, at vit eru komin til maktina”, freistast man til at siga, at tað er sjálvt málið at skapa split, bara fyri at markera seg sjálvan í sjónligheitskampinum um at tekkjast veljarum og viðhaldsfólki.  Aldri áður havi eg upplivað eitt so polariserað samfelag sum okkara beint nú.  Springarar skulu ikki drepast, tí teir liva í Guds fríu natúru. Í staðin skulu vit keypa kjøt frá einum avtalaðum bónda í Nýsælandi, senda kjøtið higar við bíðandi konteynarum og keypa tað liðugt pakkað í einum móttøkuhand