Steðgistað, steðgipláss ella støðgingarpláss. Eins og í bókunum er rúm fyri øllum úti á berajólum. Bara ikki seyði, sum annars fer um vegir og strætir úti um alt landi. Her er portur sett á bussbúrið undir ljósinum frammi í Kollfjarðardali. Alt er sum tað skal vera. Bussurin kemur eftir klokkuni. Eingin fer úr, eingin fer í. Her er búrið við bussi.
Vit hava tvey av øllum. Vælskipaða kollektiva ferðslu á sjógvi og landi, og eina blómandi privatbilismu. Í Havn koyra bussarnir ókeypis, men eingin sigur at kollektiva ókeypisman kostar tjúgu milliónir. Í Kunoy hava tey kollektiva bláa rutu, men eisini eina reyða privatrutu. Tvey av øllum. Og sigur nakar nakað, so eru tað tey í Havn. Høvuðsstaðarpressan ella The Besserwizzers. Tey, móti okkum. Tí er neyðugt at skeinkja eina Okkara, innan vit koma til tykkara.
Oyggjarvegurin er eitt gott alternativ ein tílíkan dag. Luftin er blá og ókeypis, eins og ruddaði koyrivegurin í hæddini. Einki kann metast við útsýnið hiðani.
Hyggja vit yvir Kaldbaksfjørð og landið hinumegin, síggja vit sólspælið millum kavan hesumegin og táu líðirnar heilt út á Kaldbaksnes.
Útsýnið er so fongslandi, at eg fái tann befríandi tanka, at her burdi ein eftirskúli flutt inn. Mitt í Føroyum og tó púra avsíðis í dagsins samfelag. Ikki tí, Suðuroy skal eisini hava ein eftirskúla. Men Miðføroyar eiga eisini at hava ein eftirskúla. Hann skal vera her, Føroya annar eftirskúli, við fremsta alternativa vegin, Oyggjarvegin. Alternativ Eitt kundi hann itið.
Í dupultum tveytaktara fara vit norðureftir og krossa Atlantshavið eftir brúnni um Streymin. Har er okkurt við veðurlagnum, ið altíð er tað øvugta av tí, sum er hinumegin. Sum ein gardina, ið verður drigin niðurfyri. Soleiðis er aftur í dag. Nú eru vit sum í øðrum landi, har alt er grátt og øll mørk kámast burtur og sýnið gerst konturleyst.
Millum Fjarða, hinumegin tunnilsmunnan, eru vit aftur í bláhvíta góðveðrinum.
Og so daga fjallapørini upp, tey bæði omanfyri Søldarfjørð, sum basspælarin í Jethro Tull segði um: "What a magnificent cleavage!" Síðan havi eg hugsað um hatta. Fjøllini sum bróstapør. Kanska búi høvundurin at Hásonginum undir hasi kavalergongini.
Og nú vit tosa um Hásongin, so stegða vit í Gøtu. Við Sildamjølsfabrikkini í bakinum, einum einsamøllum bussskýli mitt fyri og Eggini, Gráubrúgv, sum abbi segði, í tí fjara. Haldi tað var her eg fyrstu ferð smakkaði kakao og nýbakaðar bollar við smøri frá Marsannu í Filadelfia. Tá var fest. Ikki veitsla. Tað høvdu hini. Nú er bara eitt steðgipláss eftir.
Norðasta steðgipláss er í Klaksvík. Her eru vit uttangarðs og uttanhegns við tyrluplássið undir Háfjalli við Kunoynni, sum bæði er forðandi og verjandi, mitt fyri. Ein útlendingur, sum sá júst hesar grundstrikurnar í eini skitsu av hesum staði, helt, at hetta var ein kvinna, ið var komin til at eiga á eini føðistovu, og strikurnar skuldu ímynda eitt føðitrauma. Soleiðis kann nátturan verða inspiratión, bara vit opna linsuna, og loyva henni, kvinnuni í náttúruni, at spæla við.
Og her standa teir báðir og bína. Kynsleysu veðrarnir úr Klaksvík, ið undrast yvir okkara vitjan úr Havn.
