Í dag møtti eg Abraham, Osman og Major úr Eritrea. Osman, sum er 66, kom til Norðurlond í sjeytiárunum, men nú býr hann í Lübeck og hevur arbeitt við Airbus flogførum í Hamburg. - Ich bein ein Lübecker, sigur hann smílandi, og spyr um Føroyar og flóttafólk. Eg sigi honum um uttan- og innanríkismál, og hann nikkar siðiliga og sigur á skúlaðum enskum, at soleiðis er politikkur. Skrivstovur bíða eftir skrivstovum. Teir báðir ungu Abraham og Major komu sum flóttar úr Eritrea til Lübeck fyri fýra mánaðum síðani. Sjeytúsund kilometrar í loftlinju, rokna teir út, meðan eg smakki heitt myntute. Vit eru í einum niðurlagdum svimjihyli við ánna, mitt í býnum. Á middegi borðreiða flóttafólk við suppu og breyði úr teirra heimlandi. Í dag er tað Eritrea, í gjár var tað Rumenia og í morgin er tað Afganistan. Á týskum verður sagt soleðis um tiltakið, sum hevur fingið so góða undirtøku, at alt er útselt: An drei Tagen zur Mittagszeit lädt Crisis Cuisine zum gemeinsamen Essen mit Menschen au