Birk

Teldutala Minnist úr Útvarpinum á Bryggjubakka, at vit kundu gita, hvør teknikari hevði vakt. Tað var nokkso stuttligt, tí teknikarnir vóru so ymskir, frá Milson og Marius til Finnboga og Carsten, og so allir hinir, sum tilsamans høvdu so framúr smakk og vitan um tónleik og plátur. Hesin førleiki kom serliga til sjóndar leygardagar, tá Útvarpið knýtti morgun- og middagssendingina í kvøldsendingina og fyri fyrstu ferð sendi allan dagin. Tað kravdi sín mann. Men so kundi tað henda, at tíðin var knøpp, teknikarin møtti seint, og hann, sum var farin heim, hevði ikki ruddað upp eftir sær. So lá ein stakkur av LP plátum á gólvinum, kanska Herb Alpert ovast, og einki annað var at gera, enn at spæla ovastu plátuna. Men ólukkutíð, hetta var júst hin sama, sum heimfarni teknikarin hevði spælt. Tað hevði eg sum nývaknaður rímiligvís ikki hoyrt. Soleiðis kundi eins egna val hoyrast um tað ganska land. Tað var nokkso stuttligt at hava sovorðna makt. At bestemma, hvat øll í Føroyum skuldu hoyra

Teldutala So er aftur vikuskifti og tíð til reflektión yvir bløðum og tíðindameldri úr varpinum afturvið pepsi, meðan middagstónleikurin messar ein markleysan lovsang um nýfunna frelsu. Bara hon ikki fer all in , hugsi eg meðan eg skeinki mær sukurfrítt. Meðan onnur skriva meistarligar strikur í sandin, hava tveir miðlar, Sosialurin og Útvarpið, hesa vikuna sett eina striku í heimliga sandkassan. Og tað er ikki hissini strika. Ja, hyggja vit nærri, so hóma vit farran av trúbót fyri og eftir hesa graverandi striku. Øðrumegin strikuna er Sosialurin, sum varpar ljós á eitt strikuleyst klov, ið er troytt av at vera pampari í tí dagliga, og tí er farin at klæða seg í pampers hvørja ferð strikan fer upp um tað loyvda, og hinumegin strikuna er brennivínstrongda Útvarpið, sum ikki longur sleppur at skeinkja í mikrofonina afturvið turrløgdum havkalli. So vita vit tað. Kanska er miðøld báðumegin sandkassastrikuna hjá blæubørnum og brennivínsbørnum í Absurdistan. Kann ikki bara mær

Soleiðis var heitið, føroyskur mosaikkur, tá fjálga, litríka og retrospektiva framsýningin hjá Zachariasi Heinesen lat upp í Listaskálanum í dag. Omanfyri sæst hin einasti religiøsi og kanska mest stórsligni, Náttverði, (Frítt eftir Leonardo da Vinci) frá 1991, sum Eimskip í Reykjavík eigur. Á retrospektivu framsýningini eru tilsamans 45 verk frá 1956 til 2015, oljumálningar og brotamyndir úr viði, har landslagið er afturvendandi evnið. Mosaikkur í liti, mosaikkur í substansi, sum Nils Ohrt segði í eini forvitnisligari talu, ið væluppløgd fór runt framsýningina og listarliga lívið hjá høvuðspersóninum, sum eftir 60 árum enn er virkin. Hin 19. mai verður hann 80. Innast í horninum, Útsýni úr glugga listamansins , stóð at myndin var til sølu. Júst hetta evnið, Útsýni úr glugga listamansins , var heitið á teim trimum málningunum á høvuðsvegginum, aftanfyri mikrofonina, har dótturin, Elisa Heinesen, setti framsýninga við søgum um babba , og hvussu tey floytaðu sínamillum, tá døgurðin v

Teldutala Sosialurin er tíðliga út við ársins móðurmálsdegi , sum á hvørjum ári er 25. mars. Tað er føðingardagurin hjá V.U. Hammershaimb, ið legði lunnar undir føroyska skriftmálið. Men í ár er føðingardagurin eisini Langi fríggjadagur. Tí verður móðurmálsdagurin hildin seinni. Men longu nú, ja alt árið í kring, kunnu skúlarnir taka evnið upp. Á undirvísingarsíðunum Snar, hevur seinastu árini verið sagt soleiðis: "Nám heitir í hesum sambandi á skúlar í landinum at leggja sær móðurmálsdagin í geyma, ikki bara í móðurmálsundirvísingini, men í øllum lærugreinum, so næmingar verða kunnaðir um viðurskifti, sum elvdu til, at vit í dag hava eitt væl virkandi mál, sum alt árið kann rúma øllum samskifti." Á aktuellu temasíðuni um móðurmálsdagin, verður ljós varpað á júst tað evnið, sum verður tikið upp í ár - tað angulsaksiska, ella ensk-ismur í dagsins føroyska máli, serliga hjá ungum. Her er undirvísingarsíðan hjá Snar, sum er klár at brúka í øllum skúlum:

Teldutala - Hetta er blivið til eina eind, segði tingmaðurin, fyrrverandi tingformaðurin og landstýrismaðurin, sum legði Útvarpið og Sjónvarpið saman fyri tíggju árum síðani. Í so máta má man siga, at ætlanin eydnaðist til fulnar. Men tó, skilnaður skal verða millum tíðindaframleiðsluna. Hon skal ikki takast við í hesa samanlegging, men fara í kapping, longst frá hvørjari aðrari. Kanska tveir nýggir fjølmiðlastovnar, útvarpstíðindredaktiónin í Norðoyggjum og sjónvarpstíðindaredaktiónin í Eysturoynni ella øvugt. Ein interessant abstraktión, at leggja saman og tó skilja sundur í tí landi, sum helst hevur fæst útbúnar journalistar í journalistastørvum og nú skulu manna tvær redaktiónir í sama karmi. Skilji hvør, ið lurta vil. Nú tingmaðurin varð so vinaligur at gera vart við, at tíggju ár fara at vera umliðin síðan hetta høpisleysa inntriv, at oyðileggja Útvarpið fyri at bjarga einum donskum og nú norskum provinssjónvarpi, sum av og á sendir Dag & Viku í nakrar minuttir og kallar

Í tíðindaskrivi frá Listasavni Føroya í dag verður boðið til almenna upplating í Savninum fríggjadagin 12. februar kl 16. Tá letur framsýningin Zacharias Heinesen. Føroyskur mosaikkur  upp. Framsýningin, sum er opin til 10. apríl, er retrospektiv og vísur eitt úrval av listini hjá Zacharias Heinesen frá endanum av 1950'unum til í dag. Hin 19. mai í ár verður Zacharias 80 ár, og dømi um nógva virksemið hjá honum er framsýningin, sum var í Gamla Seglhúsinum í Klaksvík í august, har tær tríggjar myndirnar av honum eru tiknar, Heystframsýningin á Skipasmiðjuni í Havn, og nýggjastu gávuprent til limirnar í Steinbrá, sum Zacharias gjørdi, tá hann arbeiddi við stórum verkum í Steinprenti fyri jól. Zacharias Heinesen hevur arbeitt við nógvum miðlum ígjøgnum árini, men á framsýningini í Listaskálanum eru oljumálningarnir í miðdeplinum, umframt brotamyndir úr viði, eins og landslagið er berandi myndevnið. Í innbjóðingini til framsýningina, sum letur upp fríggjadagin, skri

Teldutala Her er eitt boð: Mikrozinet er heitið á nýggjastu og minstu net-útgávu, sum gjaldast skal fyri í øllum Cyberdanmark. Fyri 15 kr, ja fimtan krónur um mánaðin, havi eg við gleði roynt nýggjastu net-útgávuna av danska mentanartíðarritinum Mikrozinet . Har skriva tey fýra Bo Green Jensen, Fredrikke Lett, Søren Staal Balslev og Andrea Hejlskov um tað nýggjasta innan film, tónleik, sjónvarpsrøðir, telduspøl, bókmentir og annað mentanarligt, sum tey ikki kunnu halda seg frá at skriva eina hvassa og kvalifiseraða meining um beint nú. Við stjørnum í endanum, so sum siður er í pressuni. "Tað er so stuttligt at skriva," sigur Bo Green Jensen, sum til gerandis ummælir film í Weekendavísini og gevur út eina rúgvu av bókum í egnum navni, sum  Først er jeg drengen,  ið kom undan jólum og longu er uppseld. Her fer hann at skriva mest um tónleik. Nýggjastu greinar í Mikrozine t eru um biograffilmin The Danish Girl og heimildarfilmin Peggy Guggenheim: Art Addict, og um

Henda grýlan við reyðari nøs hevur staðið stird á Tinghúsvøllinum um vikuskiftið. Álmanakkin sigur, at í ár er føstulávintsmánadagur 8. februar. Næstu tveir dagarnir eita grýlukvøld og øskudagur. - Í dag er føstulávint fyrst og fremst ein barnaveitsla. Tað ræður um at lata seg í grýluklæði, og at ganga grýla. Skúlar og barnagarðar kring landið skipa fyri tunnusláing, har kattakongurin ella -drotningin fær krúnu. Kanska fær vakrasta grýlan eitt gávukort úr einum handli. Men hví halda vit føstulávint, spyr temasíðan hjá Námi um føstulávint og gevur fleiri uppskot um undirvísingargongdir í fólkaskúlanum, heilt frá at gera gekkaskortar og grýluklæði heima, sláa tunnu í Sumba, og at lesa um  Grýluna í Stapa, sum er spennandi stuttsøgan hjá Williami Heinesen fyri tey elstu. Millum tær mongu grýlurnar vóru hesar níggju í durinum í kvøld. Eftir dagsins grýlumóta vóru tær vælklæddar og vælmæltar, og dugdu eisini sjáldsama væl at posera, serliga tær fremstu. Og so struku tær avst

Onkuntíð er tað, sum um filmur kann stigbendast. Fyrstu ferð tú sært ein film, sigur hann tær lítið annað, enn at vera óunnuligur, aðru ferð er hann góður, triðju ferð betri, og tá tú sært hann fjórðu ferð, hava so nógv onnur sæð hann, teirra millum filmsummælarar, sum tú plagar at lesa, at tá sært tú filmin við nýggjum eygum millum fólk tú kennir í heimligum biografi. Soleiðis var við danska filminum Under sandet , sum viðger tíðina eftir kríggið, tá týskir tannáringar vórðu settir at rudda minur í danska sandinum við jútsku Vesturstrondina. Teirra egnu naziminur. Fór at hyggja eftir filminum í týska býnum Lübeck í fjør. Valdi størsta biografin, bara fyri at merkja stemningin, hvussu javnaldrandi týskarar fataðu hesa søgu. Kanska fekk eg eitt orð ella tvey av filmaða hermótinum. Men tey vóru fálig. "Yes, we know the history and have to live with it", fekk eg ein at siga. So varð lok lagt á hatta kjakevnið. Ikki eingang á barr bar til at tosa um henda film, sum

Teldutala Fyrr var samfelagið uttan sms og Facebook. Vit sótu samanstúvaði í rutubili og máttu lyfta beinið, tá sjaførurin skifti gir og traðkaði á spitarin at náa ferguna. Tá livdu vit í einum kollektivum samfelag, sum í eina øld ella so hevði lyft seg upp úr álmussusamfelagnum til eitt vælferðarsamfelag, har øll gera mun og geva sítt íkast til allra besta. Hóast vit høvdu monolittar sum Útvarpið, Telefonverkið og Landsverksfrøðingin, bar ikki til at monopolisera eina meining, taka hana framm í morgunsendingini, sum øll lurta eftir, og so sleppa at sláa øll hini í høvdið. Just for the sake of it. Tí nú snýr tað seg um hini móti okkum. Tú skalt aldrin sleppa at gera tað, sum vit ikki gera. Tú skalt ikki sleppa at tjekka telefon, banna, roykja, keypa vín, hyggja eftir fúlum, stuðla LGBT, skifta flokk um tú ert kvinna, skriva lesarabrøv um tú ert løgmaður, taka bíløt á føðideildini, bjóða børnum á Kambsdali í Burger King, fáa tær sjálvum ein bita í Atlantsflogi - ella fáa tað pens

Listamaðurin Jóhan Martin Christiansen er nývaldur formaður í Felagnum Føroysk Myndlistafólk. Omanfyri er hann avmyndaður á ólavsøkuframsýningini í Listaskálanum í 2013, og niðast á sama stað í fjør. Mikukvøldið 24. februar klokkan 20 fer hann at introdusera nýggja amerikanska listafólkafilmin Peggy Guggenheim: Art Addict  í Havnar Bio. Felagið Føroysk Myndlistafólk varð stovnað í Listaskálanum í 1981, og síðan 1990 hava tey skipað fyri sensureraðari várframsýning. Nú og eitt hálvt ár fram fer Jóhan Martin at arbeiða í listamannahúsunum hjá Janusi Kamban í Klokkaragøtu í Havn, sum ein grunnur umsitur. Janus Kamban var 95 ára gamal, tá hann andaðist í 2009. Tá hevði hann skrivað í testamentið, at "vantandi arbeiðsumstøður hjá teimum ungu listamonnunum eru vanlig fyribrigdi. Fyri at lætta um henda tørv er tað ynski mítt, at húsið í Klokkaragøtu 42, ið stendur eftir meg, verður latið listamonnum at arbeiða í." Um filmin sigur ummælarin Nanna Frank Rasmussen í danska Jy

Teldutala Nú er greitt, at høvuðstaðarborgarar hava mist hundrað milliónir krónur av skattakrónum tjums niður við Tórshavnskan keikant. Tað visti Dagur & Vika at siga í kvøld við Sjúrði Olsen, formanni í Vinnunevndini, sum keldu. 100 mío kr. So nógvir pengar, andre folks betroede midler , eru brúktir uppá bygningin á Vestaru bryggju til onga nyttu. Nú verður hann settur til sølu, sum so nógvir bygningar hjá kommununi, sum eingin vil hava. Tí havi eg funnið ein blogg frá 2013 fram. Tað var Mentanarnáttina í 2013, at eg tók hesar báðar myndir á Vestaru bryggju í Havn, eftir at Býraðið hevði samtykt at byggja Tórshavnar Havn út fyri 350 mió kr. Trýhundraðoghálvtrýss milliónir skattakrónur. Ikki hissini upphædd at eiga til so spennandi uppgávu. Tí spennandi er hann, havnakanturin í Havn. Eftir at eini býráðslimurin fyri Sambandsflokkin, Annfinn Brekkstein, tað summarið skrivaði um manglandi býarplanlegging í Havn, kveikti hann meg at skriva soleiðis á blogginum, summarið í