Í seinastuni hava fólk strongt á, at vit skulu hava skipaða vetrarferiu. Tað hava tey í landinum, sum okkara skúlaskipan er úr, og vit gera næmingar til. Hetta er eisini tíðin, tá næmingar og onnur fólk kunngera á Facebook, at tey ferðast suður í heitari lond, og tey, ið søkja fjøllini, fara á skíferiu. Umframt tað skúlafyrisitingarliga aspektið, er mangt, ið bendir á, at vit hava brúk fyri einum persónligum mentalum skáa hesa myrku og illfýsnu tíð, so styttast kann um tyngjandi kensluna av vetri. Eftir at hava sæð Oscartilnevnda filmin Triangle of Sadness , Illsinnabitin, hjá svenska leikstjóranum Ruben Östlund, havi eg grundað yvir ferðavinnuna, og hvat hesin filmurin endar við. Hann er ein meistari at fáa fólk at undrast og ørkymlast, Östlund. Hvat legði filmurin upp til, og hvat man henda eftir at filmurin, sum er um ferðavinnuna, er liðugt hugsaður? Verið avbrotin í filmiska tankanum um Illsinnabitan , sum er føroyska orðabókaheitið á ferðafólkafilminum - tað er illsinnisrukkan