Í dag er einki sum fyrr, og minni sum í morgin. Hetta er seinasti feriudagur og eg taki bussin oman í býin. Beint nú haldi eg, at ókeypis busskoyring er besta tiltak í Havn. Her savnast fólk úr øllum ættum. Ung og gomul, sum eru á stovni, og vilja tosa, forvitin ferðafólk og ólátaðir næmingar. Tjúgunda hvønn minutt er býarbussurin ein óbetalilig viðgerðarstova mitt í Havn. Púra ókeypis. Niðri í Steinatúni luktar av sveitta. Nú manglar bara eitt skelti, sum bannar sveitta. Úr armholum, skrevi og iljum. Ella mugu vit fara úr bussinum hinumegin. Beint út á gøtuna yvirav nýggja Býráðsresidensinum fyri hálvfems milliónir.
Niðri í Vágsbotni er bókstavaherverkið fari at grípa meir um seg enn arkitektaherverkið. Nú haldi eg at einmannaskriftin á vegginum er vorðin nakað monoton og oyðileggjandi, eisini á nýgjørdum gluggum, veggjum og innstallasjónum. Hetta er ikki bara herverk, men óljóð í almenna rúminum.
Men hinvegin skínur sólin yvir tann ganska bý. Ein milliónaskúta av Skála bakkar inn á flótibrúnna meðan seglið á Vesturkirkjuni dagar upp úr Havnabrúnni.
Ein lítil seglbátur, sum kanska er frá Bermuda, liggur inn móti gamla Impo og gevur eitt stuttligt farvuspæl í gulum og reyðbrúnum inn móti handlinum hjá Andriasi í Vagsbotni og Miðlahúsinum.
Úteftir eru størri bátar og skip, flestu við vinnuligum endamáli. Til vinstru er gula smiðjan hjá Wenzel Petersen, har íbúð og skrivstovur hjá Statoil eru í dag. Í hesum húsum málaði Torbjørn Olsen kvøldmáltíðina, sum hongur í áttakantaðu kirkjuni í Haldórsvík.
Inni í nýggju matstovuni, Umami, eru møblarnir klassiskir, her er snøgt, stórt og minimalistiskt alt í senn. Innandura er eins vakurt og tað er ljótt uttandura. Tað er ein veruleiki, sum er lættur at svølgja við góðum mati.
Eftirsum advokatar eru í grannúshunum, keypi eg avokadosalt á blanka tallerkin. Avokado við advokati, knívi og gaffili undir Bakka.
Sýnið er hitt besta. Vit eru mitt í Havn, niðurlendingar sita frammfyri okkum við útrullaðum føroyakorti, útlendskir journalistar, sum eru á G, ganga framvið, og sitandi síggja vit yvir á Skipasmiðjuna, har sólin spælir livandi á rustaða trolaradekkið, har norðuratlantiskir kovboys hava togað og nú eru komnir heim at halda ólavsøku.
Taki bussin heimaftur úr Steinatúni, men uppdagi uttanfyri SMS, at eg havi tikið leið trý og ikki tvey henda fyrsta bussdag. Gangi illa heitin eftir gøtuni niðan á Kornmansmýru, har gæsnar sutla og seyðurin enn liggur á beiti, hóast byggikranar tykjast nakað ágangandi í hesum rurala distriki.
Tað er har tey byggja nýggjan banka, rundan, sum gjaldoyrað, tá tað ikki var úr plastikk, her mitt í Meksiko og tó mitt í Havn, við Bowling og fótbóltsljósum í baksýni.
Eftir vælvaksnu garðarnar á Kornmansmýru og nú yviri við Hoyvikstjørn eri eg aftur á sløttum í Havn. Børn spæla við glúpi, ein armada av dunnum skvambla og likkur á steini halda vakt yvir tjørnini. Her skal eingin koma og oyðileggja umhvørvið. Listaverkið av E.T., sum kom til verðina, og eingin vildi kennast við, lata vit hanga í einum rustaðum lyklaringi á hólmanum í tjørnuni. Tað er nokk eisini meiningin, halda likkurnar. Lat hanga, tað sum ikki kann standa.
Á eystara áarbakka stendur stongin hjá Føroya Arbeiðsmannafelag í stívari sól tann líðilagna dag og flaggar fyri arbeiði í Havn og øllum heiminum.
Í grannalagnum eru tey farin at mála í bjørtum litum, meðan runnarnir vaksa tjúkkir og grønir, og gular blómur spretta omaná. Veggir verða stroknir i ljósabláum, og vindeygu verða gul og bjørt, í myrkum lonum.
Um onkur bussturistur skuldi ivast, um vit hava alt uppá tað turra, so er ikki at stúra. Tí, í hesum havnartúni kundi hugsast at tað varð sum hjá Nóa. Havi hoyrt um avfall í annaðkvøld, men um tað verður so vátt, at bátur skal dragast inn í túnið, fari eg at ivast í. Og nú koyrir bussur nummar tvey framvið. Tað var hann, eg skuldi havt tikið. Men eftir navnabrettinum veit eg nú, hvar eg eri, og at her hava tey alt uppá tað turra, antin tað er av bussi ella báti. Gott vikuskifti, havnarfólk í allari verðini!
