Um vikuskiftið royndi eg nýggja fýrastjørnaða hotellið mitt í Gundadali, Brandan. Tað var sonurin, sum uttan at eg visti av tí, hevði keypt mær eitt vikuskifti við grilldøgurða og morgunmati. Tað var fult hús og øll vikuskiftini, ið vórðu sett til sølu, vóru útseld.
Hóast tað ikki er gerandisuppliving at royna eitt nýtt hotell í býnum - enn eitt nýtt hotell opnar fyrsta dagin eitt steinkastað hanagleiv longur uppi, sum sæst á bilmyndini niðanfyri - so kann eg ikki sigað annað, enn at hetta var ein uppliving av altjóða slag, og tó so serstakliga heimlig.
Undir flagtekju fella húsini so væl inn í umhvørvið, at hóast rúmini eru 124, so hugsar tú ikki um hotell sum tað fyrsta, men heldur um eini væl skipað hús, bygd av einslistum í lendið, sum so aftur hevur tann bága, at tá eingin annar byggiharri í økinum hevur lagt tey bondini á seg, so er úrslitið, at tú beinanvegin varnast reyðu skorsteinspípuna hjá Fjarhitafelagnum sum ein signalboya og punkut streetart mitt í Meksiko, og síðan sjáldsama skurvutu slóðirnar niðan í stadionøkið. Vakurleiki og funktionlitetur standa aldri einsamøll, men krevja tað sama afturímóti. Tað er kjarnin í positivu inertiini, sum er í góðari býarplanlegging. Brandan, sum er bygt á forfalna Húsagarð, er dømi um júst hetta. Og sum sæst innast í horninum í matstovuni taka hotellánararnir júst hetta í størsta álvara.
Hotellið er modernað, næstan sum í háfjallsfilminum Force Majure, við norðurlendskum sniði, bjørtum litum hjá Edward Fuglø og organiskum tilfari, sum kennist gott at nema við og taki í, tá hurðar skulu opnast, eisini úr glasi. Háfjalshotellið í Meksikolægdini er ljóst, fjálgt og heimligt innan og við svartbræddum brettum uttan.
Men fyrst møtir tú einum fryntligum manni í móttøkuni, sum í stundini lovar mær eina ísspann á kamarið, tá eg skilji, at eingin ísavtomat er á gongini. Ein ginn og tonic skal man hava afturvið søguliga landsdystinum í Landskrona henda leygardag seinrapart. - Hevur tú roynt appina, spyr hann og instruerar, hvussu eg kann tjekka inn á telefonini og opna hurðina. Eri púra paff, at lyklarnir er farnir í søguna, lyklarnir, sum fyrr vóru so stórir og tungir, at tú ikki skuldi gera tær hugsingar um at fara avstað við honum í lummanum, obskøna lykilinum, við gummiringi, nummari og hotellnavni á. Tann tíðin er farin. Hotell er blivið ein funktionell eind, sum tíðarrøtt møtir gestsins krøvum beint her og nú hvaðani hann so kemur. Og tá eg hyggi út, rullar ein hvítur týskur bilur framvið. Traumfänger stendur á øllum hurðunum, tá fólkini tøma hann og koma inn.
Tað er útrúligt at síggja so dyggan funktionalitet, um ikki mitt í Havn, so mitt í Gundadali, við gøtum og Plantasju dygst við, og hópin av parkeringsplássum á egnum øki, uttan at órógva grannar - og sum tað allar týdningarmesta: uttan at byggja upp fyri hjá nøkrum, tað eg dugi at síggja. Einasta eg kundi hugsað mær in a perfect world var, at húsini kundu verið snarað eitt vet oman móti býnum, so fremsta sýnið var júst Plantasjan og ikki forferdeligi opningurin niðan í undirstellið av Gundadali. Men byggilinjan fram við vegnum hevur helst ikki loyvt hesum idealtanka.
Fult er í matstovuni bæði til stóra grillborðið leygarkvøldið eins og stóra morgunmatarborðið sunnumorgunin. Tá fara summi í diskretu hitapottarnar, meðan onnur fundast um stórmál í erva. Her eru bindiklubbar úr Klaksvík og vinnulívsmenn úr Gøtu. Eins góður og maturin, og tað, sum skonkt verður í gløsini, eru tey, ið leygarkvøldið sita við hini borðini og fylla rúmið, ið verður sum eitt hav við práti og glinti. Ístaðin fyri koronastongsil spæla aldurnar fyri einum nýggjum framburði, har vit øll eru statistar. Sitandi í Gundadali má eg narra eyguni og klípa meg í armin í eini varisligari vón um, at fata at tað veruliga er so, og at dreymurin um eina endurfødda hotellvinnu ikki er ein hvørvisjón, men tann blektaði veruleiki her og nú.
Áh Brandan, sum hetta er flott!
