Tað besta úr Filmsføroyum á einum borði

Føroysk lýsingavinna er ótrúlig. Og tá hugsi eg ikki tann patetiska tanka, sum ofta er frammi, at eingin annar enn vit gera føroyskar lýsingar. Tað er ein bílig umbering at traðka á altjóða pallin við onkrum jánkasligum, sum tú veitst ikki tolir miskunarleysa pallljósið. Men so er ikki her. Hetta er stevfast sannførandi.

Í mínum filmiska heila geri eg eina beina kopling frá Ernst í leiklutinum sum dekadentur operasangari í Føroyum í dag til italska satirufilmin La grande bouffet, sum Marco Ferreri (1928-1997) gjørdi í 1973. Tey í ikki minna dekadenta Filmsfelagnum savnaðust um filmin hjá Paula í Sjónleikarhúsinum eini tíggju ár seinni ella so.

Gamaní er átuvombin hjá Ernst ikki so víðfarin sum hjá italsku ríkmonnunum, sum á søguliga filminum gjørdu av at eta seg av verðini, meðan vit hoyra hundar og horur geva barkaljóð frá sær uttan fyri fokus í søguni. So djúpfallin er milda nýsatiran úr Miklagarði ikki.

Saman við Bónus og Mylnuni hevur Miklagarður fingið samstarv við KovboyFilm at gera hesa stílistiskt gjøgnumførdu lýsing av konsumvørum frá Gestus til føroyska marknaðin. Ein partur er gjørdur in-house, sum tey siga í handilsvinnuni, og upplýsa, at ein framhaldslýsing kemur longu mánadagin. Um handilsvøran Gestus stendur mát við listaliga avrikið veit eg ikki, men miðlaða úrslitið í sjálvum sær kann eg ikki annað enn stórfagnast um.

Fyrst í eminent sannførandi spælinum hjá Ernst, ið stásklæddur situr fyri borðendanum sum Burt Lancaster í Il Gattopardo meðan fýrbein renna á borðinum og ein gullfiskur er í glasinum innan svølgt verður. Spillivandi og einki feyk. Men tað, sum ber øllum, er teksturin. Eitt ovfarakátt borðvers av teim sniðfundiga stevføstu, sum bara ein pennur í landinum kann siga fram fyri seg uttan íhald. Vanliga á Doktaragrund á ólavsøku, men í hesum føri við sannførandi operarøddini á Ernst sum instrumenti. Framúr, Carl Jóhan og væl afturkomin!

Umframt hesar ítøkiligu frásøgulutir, rødd, tekst og borðbúnað, er myndaavrikið tað besta, sum Filmsføroyar kunnu bjóða. Hvør lutur í livandi fokus. Einasta eg kann fílast á, er longdin - ein minuttur og nítjan sekund. Er hetta ein ov long reklama? Og eru føroyskar lýsingar, ofta frá fakfeløgum, ið er um at kódna í pengum, og sum nú síggjasta í biografi, alt ov langar? Ella er longdin boð um, at tað er ov bíligt at gera lýsingar og fáa tær vístar í fullari longd í biografi? Kanska er vert at hvessa saksin, tit lýsingafólk!

Og so tekur røddin á Thomasi um endan. Valaverk, vist og satt!

Linda í grind

Ofta er tað mest óvæntaða tað allar besta. Tað hugsaði eg týskvøldið tá sjónvarpið hjá Danmarks Radio sendi Aftenshowet. Tey høvdu boðið føroysku sangarinnuni, Lindu Andrews, at siga frá sum føroyingur í Danmark, hvussu hon fataði altjóða øsingina um at drepa springarar. Av sonnum skilabesta kjak eg havi hoyrt og sæð í einum donskum miðili eftir so fáum minuttum. Bravo, má eg siga.

- Ja eg segði, at eg tímdi ikki at sita og kjakast, og tey søgdu, at tey egentliga vóru samd í, at hattar var nakað tvætl, men at tað vildi verið gott, at fáa ein føroying inn, sum kundi fáa tað niður á jørðina. Heldigvís hjálptu hinir gestirnir mær væl, so eg noyddist ikki at siga so nógv, sigur Linda sjálv eftir sendingina, sum fleiri rósa á Facebookprofilinum hjá henni.

Ein teirra er danski René Sørensen, sum er fakmaður og skrivar: - Som uddannet slagter, der har arbejdet på Færøerne, syntes jeg du gjorde det godt. Min sympati ligger hos færingerne. Det er ikke være end når vi slagter i Danmark, synes jeg. Det hører jo også til jeres historie og kultur som nation. Det synes jeg er vigtigt, sigur René.

Eitt frálikt stuttkjak, sum ikki strandar, tí luttakararnir, sum vit spegla okkum í, kíka. Til dømis at fara at greina fyri útlendingum, at hetta eru ikki grindahvalir, men springarar og at tvøstið er betri enn hitt. Men, hallo, dýrið bløðir, tað er sjón fyri søgn. Vinnararnir hesa stuttu løtuna framman fyri kenslustýrda sjónvarpinum eru hyggjararnir, sum nú kunnu taka í egnan barm, reflektera um mat, kjøt og vegetarar - og sleppa undan at alt stendur í botni, bara tí nakrir barbarar hava opið sláturhús.

Gott, Linda!

Tveir filmar úr Cannes til Havnar

Filmsfelagið fer longu í heyst at vísa tveir av filmunum, sum vunnu fremstu virðislønirnar í Cannes í summar. Mikudagin 10. oktober verður svenski filmurin "Gräns" sýndur og mikudagin 24. oktober verður japanski filmurin "Shoplifters" sýndur.

Japanski leikstjórin, Kore-Eda Hirokazu (f.1962), vann Gullpálman á filmstevnuni í Cannes í ár fyri filmin ”Shoplifters”. Í fjør sýndi Filmsfelagið hin stillføra ”Eftir illveðri”, ið sami leikstjóri gjørdi í fyrrárið. Í filminum eru Osamu og húski hansara fíggjarliga illa fyri. Tí stjala tey í handlum at fáa til dagin og vegin. Dagin eftir at Osamu og sonurin hava stolið, møta teir eini lítlari gentu. Kalt er, men kona Osamu drálar, tá talan verður um at hjálpa henni. Men tá konan hoyrir um vesaligu støðuna, játtar eisini hon at taka gentuna til teirra at vera. Nú hevur samansetta húskið tað gott, og øll eru glað, til ein óvæntað hending stingur seg upp og avdúkar loynidómar, sum ikki kunnu skúgvast til viks. Fleirfalt virðislønti filmurin "Shoplifters" verður sýndur í originalari japanskari versión, men við donskum undirteksti.

John Ajvide Lindqvist, sum í 2004 skrivaði listaligu vampýrræðusøguna ”Låt den rätte komma in”, hevur eisini skrivað forleggið til fantastisku søguna, "Gräns". Hon er karmur um nýggja filmin hjá svenska Ali Abbasis, sum er føddur í Teheran í 1981. "Gräns" er um kvinnuliga tollaran, Tinu, sum við markið hevur serligt tev at finna og avdúka smuglarar. Men tá hon fyrstu ferð rennir seg í hin gátuføra Vore, fer Tina at ivast í serligu sansunum. Filmurin "Gräns" vann høvuðsvirðislønina í Un Certain Regard í Cannes í ár. Fimurin fekk sjáldsama góð ummæli frá áskoðarum og ummælarum, sum millum annað søgdu, at "Gräns" var ”en forfriskende original blanding af skævt eventyr, folklore, politiefterforskning, tragisk romance og eksistentielt drama,” sum okkara mest trúfasti filmsveitari, Camera Film í Keypmannahavn, sigur. Við heitinum ”Grænse” verður filmurin sýndur í Filmsfelagnum við donskum undirteksti.

Beistið av Jersey

Eftir at hava skipað fyri Filmsdøgum í Felag, har kvinnur á filmi vóru tema, fer Filmsfelagið nú at vísa spildurnýggja filmin Beast, sum fer fram á Ermarsundsoynni Jersey, har 100.000 fólk búgva.

Beast er ein bretsk nøtrisøga um 27 ára gomlu Moll, sum enn býr hjá varnu foreldrunum á oynni Jersey. Hon møtir frælslynta Pascal og ein nýggjur heimur letur seg upp. Hon kennir seg livandi sum aldri áður. Tey flyta saman, men tá løgreglan pikkar á dyrnar kemur hon eftir, at kanska er hann hópdrápsmaður. Hvussu langt vil hon fara, treytaleyst at verja hann? Hvør er verri beist, hann ella hon?

Beast er fyrsti biograffilmur í fullari longd hjá Michael Pearce. Hann er føddur á Jersey í 1981, hevur lisið film og leikstjórn í Bournemouth og fiction direction á National Film & Television School. Her sæst leikstjórin Michael Pearce saman við Jessie Buckley, sum er Moll.

Filmstíðarritið CineVue skrivar, at fyrsti biograffilmurin hjá Michael Pearce “marks out its director as one of the most intriguing new talents in British filmmaking.”

Danski ummælarin Søren Vinterberg gevur besta ummæli í Politiken. Hann sigur at ”filmen er en landskabeligt smuk og psykologisk begavet undersøgelse af helt almene fænomener som angst og begær, kontrol og vildskab, normalitetet og afvigelse, uskyld og skyld.”

Ein av mest kritisku filmsummælarum, Peter Bradshaw, gevur eisini besta ummæli í The Guardian. Hann sigur, at leikstjórin Michael Pearce “gives us a carefully crafted dramatic setup, an intriguingly curated selection of suspects for the crime and all of it building to a fascinating, finely balanced ambiguity in the movie’s climactic stages.”

Mark Kermode, sum ummælir film fyri The Observer, nemur við breiddina í filminum, tá umræður sjangru: "Certainly, there’s a subversive European flavour to Pearce’s ambitious Brit-pic that keeps us guessing about its characters’ motives as it slides between genres (melodrama, crime thriller, beastly chiller) with ease."

Danski filmsútleigarin, Angel Film, sigur, at "Beast er spækket med mordgåder, fantastiske billeder og fremragende skuespil!"

Filmurin Beast er ikki bara ein nøtrisøga, men helst tað nærmasta tú kemur einum ræðufilmi í biografmyrkrinum í Føroyum í heyst.

Beast verður sýndur í Filmsfelagnum mikukvøldið 26. september kl 20. Atgongumerkjasølan er byrjað á netinum og við skivuna í heimabiografinum, sum er Havnar Bio.

Mentan er sterkari enn kjarnorkubumbur

Eitt ár er til val verður aftur. Enn havi eg ikki sæð tann politikara, sum burturav stillar upp fyri mentan í orðsins sanna týdningi. Mentan sum í mentan og ongum øðrum. Eingir rossahandlar um tunnlar í føðingardagsgávu ella av øðrum nepotistiskum orsøkum. Nei, mentan fyri mentanarinnar egnu skuld. Einki annað.

Yvirskriftin er úr frálíka danska tíðarrinum EKKO, so kom í dag.

Svart uppá hvítt hevur blaðið hitt amerikanska filmsleikstjóran Spike Lee (f.1957), sum vann næstbestu virðisløn í Cannes í ár fyri BlacKkKlansman, sum er aktuellur bæði í Havnar Bio og Atlantis við frumsýning 20. september. Tað havi eg ikki sæð áður, at báðir biografarnir kappast um áskoðararnar við sterkasta vápni í øllum kjarnorkuarsenalinum: filmi.

Tað er Spike Lee, sum er upphavið til yvirskriftina, ið er líka sterk á upprunaenskum, fyribilsdonskum og heimaføroyskum. Spike Lee gjørdist kendur í 1989 við Do The Right Thing, sum Filmsfelagið vísti í Sjónleikarhúsinum tað árið.

Kanska ein mentaflokkur ella ein einstakur kandidatur er undir uppsigling eftir frumsýningina við BlacKkKlansman í Havn ella Klaksvík. Vónandi skulu vit ikki til Mansjuria at finna ein kandidat til føroyskan mentapolitikk í komandi valskeiði. Livst, so spyrst.

Pressan í pressuni

Pressan var fyrstu ferð í luftini í morgun. Heitið brúkti Jan Müller longu í Sosialinum fyri mongum árum síðan, kanska var tað í sjeytiárunum. Prentaðu greinarnar vóru so nýskapandi góðar, at eg goymdi tær fotokopieraðar í plastlummum í nógv ár. Besta yvirskriftin var frá Finnboga, sum segði at Útvarpið var tann parturin av føroysku pressuni, sum nærum var nóg góður. Síðan eru fjøruti ár liðin, alt er blivið betri á tekniska økinum, alt ber til, ja tú kanst stovna tín egna støjsendara og skriva bløð uttan rættlestur og redaktionella viðgerð um tú vilt, men hvussu er við skrivingini og formathugsanini? Tað er væl har, henda sendingin skal gera mær mun, sum Pauli plagdi at siga á Læraraskúlanum. Gjørdi hon tær mun, sendingin?

Meðan øll sum hava eina meining um miðlar, journalistikk og kringvarp, í dag svørja til podcast, so eri eg av tí gamla skúlanum, sum altíð hevur Útvarpið frá, tá sent verður. Spyr bara starvsfelagarnar. Men í arbeiðstíð er so nógv forstýrilsi, at ikki ber til hjá arbeiðandi fólki at lurta aktivt laiv ein fríggjamorgun klokkan tíggju. Tað má verða seinni. Soleiðis syndrast fedranna fjølmiðlaarvur og verður ein tødnaður einmanspodcastur. Fyrsta stavilsi í fjølmiðilinum er burtur og alt er flaknað til at verða miðlar í landslagnum. Ein til tín, um tær hóvar og kennir teg kallaðan. Sentralvarpið er horvið. Einki er fjøl longur. Eingin heldur ondini longur, tá sentralútvarpið heldur mikrofonini og onkur sigur okkurt týdningarmikið við øll. Alt er fragmenterað.

Fyrst er at siga, at eyðkennistónleikurin er nakað flatur í Pressuni, men kanska er tað rætti vegurin at fara, tí annars hevði hann tikið ov nógv av talutíðini. Hinvegin, so hava kringvarpsfólk í báðum miðlunum, hinum til eygað og hinum til oyra, til fragd at brúka konsumtónleik frá til dømis Apollo. Havi mistanka um, at soleiðis er eisini her. Haldi at kringvarpsfólk skuldu givist við apollomuzakki og heldur gjørt føroyskan tónleik við skræddarseymaðum biti í. Tað bar til tá eg sjálvur gjørdi Vetrarbreytina í vetrarskránni í hálvfemsunum í farnu øld. Pauli í Sandagerði gjørdi allar jinglur og byrjunar- og endasangir við støði í Sjúrðarkvæðunum. Snøgt og ódýrt. Púra unikt.

Og so er tað handan enska jinglan um asshole, sum øll hava. Tað skilti eg ikki. Var tað Clint Eastwood? Ljóðar sum dreingjafjákalótir í fyrsta flokki, tá ein finnur uppá at banna, og síðumaðurin í fyrsta flokki skal tora enn meir. Godnessgresjus, cut it out.

R7 var ikki við í innbodna prátinum. Men tað vilja tey ikki, tey í R7, og so fer bólturin runt í Kringvarpshúsinum, har vit millum annað skilja at R7 dámar ikki sendingina Pressan. Ein innikroystur pressuprumpur, sum vóru vit í Mentamálaráðnum við Ravni og hinum í Pipari & Salt í eini hart tiltrongdari kaffipausu. Og so er gudhjálpimær framhaldandi prát við pressufólk um teirra egnu innanhýsispressu í føroysku yvirpressuni, ið týðuliga er ovbyrjað av yvirbygnaði við stýri og formanni, sum í ytsta fílabeinstorni hevur so stóran talufeil, at hann fekst ikki at tala í almannamiðlinum. Møðsom nalvapilkan, sum vónandi ikki endurtekur seg.

So er klipp úr laiv sendingini aftur til 23. august við einum óforpliktandi práti um uppgávuna hjá spinndokatarnum í Landstýrinum tá krúnprinsurin úr einum útlandi vitjaði. Og so prát við journalistin Brynhild. Sindur for leyst og alt for óbindandi vinaprát, sum ikki flytur seg úr túnatosinum. Vil hava meira commitment. Kongshúsið, sum fyrsta helvtin gekk við, er ikki tað, sum er fremst í minum miðlahuga, taðveitgud. Hetta nýbrot í alment útbodnari sendingagerð má í størri mun sannføra meg um, at hon er neyðug, sendingin.

Aktualiteturin var nærri tí dagsaktuella, tá vit komu til Trump og dulnevndu tíðargreinina í New York Times í fyrradagin, sum er íkomin av tí, at hann tosar pressuna niður og annars er pura ótilrokniligur, Trump altso. Eittans dømi um dulnevnt lesarabræv kundi skrásetast hesum megin hav í Norðlýsinum, segði blaðstjórin har. So vita vit tað. Og at dulnevnt í USA er annað enn dulnevnt í Føroyum. Tað sigur blaðstjórin á Dimmu. Hetta er ein keðilig breiðfokka við teknokratiskum snikksnakki.

Dømið um at pressan letur seg brúka, tá Glasir varð tikið í brúk, var gott. Pressan skal nokk fara at tosa Glasir niður, sigur Øssur, sum nú er í essinum sum vertur. Gott. Fyrsta byrjan er ferðslan, sigur hann. Og tað verður verri enn, verður lovað, ikki sørt sjávspeiandi. Góður stílur, sum hoyrir til í hesari sending, so eg kenni hana aftur, burtufrá øllum hin púra líkagyldugu kjaksendingunum, har alt skal analyserast av onkrum tilvildarliga innkallaðum til klokkan er farin, og redaktiónin kann lukka og úrslitið er sum at kukka. Tú gjørt burtur av tær til liðugt er. Eg vil hava sendingar, sum geva mær meir enn tað. Fáa meg at flenna, øtast, skammast og alt, sum til er, ein vikuendandi-fríggjadag í føroyska mikrokosmos. Hesa løtu nam Øssur veruliga við henda sendingabrodd. Frálíkt.

Miðlastuðulin, sum er tvær milliónir føroyskar krónur til privatu miðlarnar, er næsta evnið. Verturin sat sjálvur í nevndini, sum lat stuðul, og sleppur tí endanum og tosar í staðin við Honnu Jensen og Jákup Vestergaard, sum er ein interessantur mótpolur til alt í miðlaverðini. So aftur her uppliva vit føroyska smásamfelagið, ið allaroftast er eitt sum-um-samfelag, tí alt vitborðið er uttanfyri okkum og í útlendskum miðlum, har vit heldur lesa enn í teim føroysku. Soleiðis skilti eg prátið. Í meðan hoyra vit politikarar, sum henda seinna, siga nógv snedugt í øllum heimabeitsmiðlum. Tað er avbjóðingin í heimliga dunnuhylinum hjá journalistunum. At lofta snedigum politikarum.

Men Dimma er sjokkerað at hoyra ultraborgarliga tingmannin siga sum hann ger. At tíðin er farin frá teimum, miðlunum, sigur hann. At breiðka og varðveita hevur altíð verið grundsjónarmiðið hjá Norðlýsinum, sigur blaðið sjálvt um sítt egna blað. Ja, gomorin. Endaleysar framhaldssøgur, sum helst verða skrivaðar, umsettar, prentaðar og bornar út eina ferð um vikuna í teirri vón at eingin lesur tær. Og so verða tær tvær milliónirnar snakkaðar niður av innbodnu journalistunum. Harragud, hetta eru eingir pengar. Men tað ger mun, tá vit fáa tveyhundraðtúsund, verður sagt.

Men nýskapandi skalt tú ikki vænta at tað verður.

Dimmustjórin vil taka pengar frá almenna Kringvarpinum at gera nakað privat nýskapandi, sigur hann. So vita vit tað. Gott at Heini var til staðar og kundi rætta kumpassina og føra okkum til ein veruligan veruleika, sum ikki er føroyskt journalistafeyk, tá umræður atkomuligheitina til miðlastuðilin og eina objektiva prentpressulýsing av redaktionellu førleikunum hjá Kringvarpinum.

Vestergaard fekk mest rætt. Miðlarnir hava útspælt sín siðbundna leiklut og mugu koma við onkrum nýggjum.

Nakað fløkt var at hoyra, hví politikarar ikki vilja verða við í sendingum, ella bara vilja tosa beinleiðis. Einki svar var uppá, hví so var. Annars haldi eg meg vita og hava hoyrt í mong harrans ár, at politikarar ikki vilja verða í bandaðari sending, tí teir vilja ikki verða kliptir. Teir vilja bara verða sendir beinleiðis. Óredigeraðir.

Og so vóru herrlig klipp úr kringvarpinum frá krúnprinsavitjanini. Meira klipp av idiotii úr veruligum kringvarpssendingum. Tað ynski eg mær. Sum í Mikael Bertelsens Uaktuelle Verdenshyheder. Tað er besti spegilin. Vrøvlsamfelagið er ikki langt burturi í dagsins føroysku miðlaverð. Hatta mugu tit gera betri, føroysku miðlarnir, sum eru á feltinum.

Fyri at fara aftur til inngangsspurningin og svara honum: Eg haldi at teknisku framstigini spegla sær í innihaldsligu afturstigunum. Ein varislig ábending um tað øvuta kann í løtum hómast í vikusendingini Pressan. Tann ábendingin kundi verið skilligari, vissi færri journalistiskir teknokratar koma í sendistovuna at verja egnar teknikalitetir, sum vanligi miðlabrúkarin hevur ilt við at skilja tíansheldur taka í álvara. Tí journalistiskir teknokratar hava einki útfarandi uppá hjarta, tí teirra tos er vent inneftir og kemur ikki út um pallkantin. Tosið minni og geri meir, kundi mann sagt við heimligu miðlarnar. Nógv meir. Tað eru míni boð til privatmiðlarnar. Kringvarpið roynir um ikki annað. Royndin eitir Pressan og hon er heilt okay. Til lukku við sendingin!

Eingin Fólkaoscar

The Academy of Motion Picture Arts and Sciences, sum hvørt ár skipar fyri Oscartiltakinum, kunnugjørdi í gjár, at eingin Oscarvirðisløn fer kortini at verða latin fyri popular film sum annars var ætlanin.

Ein orsøk er at uppskotið kom so seint, verður millum annað sagt. Men fyriskipararnir siga samstundis, at ætlanin er ikki slept.

Dawn Hudson, sum er Oscarstjóri, sigur, at “There has been a wide range of reactions to the introduction of a new award, and we recognize the need for further discussion with our members. We have made changes to the Oscars over the years, including this year, and we will continue to evolve while also respecting the incredible legacy of the last 90 years."

Tað var í august, at Oscarfyriskipararnir søgdu, at nú kom ein nýggj virðisløn, ið skuldi lofta fólksligu filmsmeiningini og verða kallað popular film.

Givið er, at svinnandi hyggjaratøl hjá Oscarmaskinuni hava ein avgerðandi leiklut. Oscarsendingin í ár hevði lægstu síggjaratøl nakrantíð, the lowest ever.

Oscarhandanin, sum enn er tann einstaka hendingin í filmsheiminum, sum skapar mestu umrøðu fyri film, serliga á fremmandamáli, tað er alt annað enn enskt, verður sunnudagin 24. februar í 2019.

Oscarmyndin er frá Gettysavninum.

Filmurin NINA frumsýndur

Mikukvøldið 5. september varð nýggi føroyski filmurin NINA frumsýndur á Filmsdøgum í Felag, sum Filmsfelagið skipar fyri. Fyri fullum húsum innleiddi leikstjórin, Maria Winther Olsen, frumsýningina við hesum orðum:

Gott kvøld og hjartaliga vælkomin til fyrstu sýning av NINA her í Havnar Bio

Eg eiti Maria Winther Olsen, og eg havi skrivað og leikstjórnað NINA, sum tit fara at síggja her á løriftinum um eina lítla løtu.

Men áðrenn tit sleppa tað, so ynski eg fyrst og fremst at takka øllum tykkum, sum á ein ella annan hátt hava verið partur av filmsferðini hjá Ninu. Hesin filmurin var ikki møguligur uttan alla hjálpina og stuðulunum, sum vit hava fingið, so av hjartanum takk!

Síðani ynski eg at takka Filmsfelagið og Havnar Bio fyri at spyrja um at vísa Ninu í sambandi við, at tit hava valt at seta fokus á Kvinnur á filmi. Og takk fyri, at tit hava valt at leggja dent á júst kvinnur á filmi. Tí um tað er nakað, sum eg sakni í filmsheiminum, so er tað nettup filmar av kvinnum og ikki minst filmar við kvinnum.

NINA hevur fylgt mær síðani 2014. Hetta hevur tískil leingi verið mítt lítla baby. Ætlanirnar og ynskini hava verið stórar og nógvar frá byrjani av, men serliga eitt hevur staðið mær nær frá byrjan til enda. Tað hevur verið, at sleppa at portrettera eina kvinnu við djúpd. Eina kvinnu, ið hevur bæði góðar og minni góðar síður. Ein kvinna, sum eg sjálv kundi kenna meg aftur í.

Eg havi nemliga eina uppliving av, at eg sjálvdan síggi ein film og hugsi: Yes, hasa kvinnuna kenni eg meg aftur í! Nei tíanverri er tað ofta soleiðis, at eg hugsi, er nøkur kvinna veruliga soleiðis? Hon er ein-demensionel og uttan djúpd. Tað kemst sjálvandi av, at tað sjálvdan eru kvinnur í høvuðsleiklutinum. Sum oftast eru tær har sum hjáleiklutir at undirbyggja mannfólka-høvuðsleiklutin. Tá kann gerast torført at geva nettup kvinnuni tíð at verða nuanceraða.

Í sambandi við temaið hjá Filmsfelagnum at leggja dent á kvinnur, havi eg hugsað um, hví tað er, at eg so sjálvdan kenni meg aftur í kvinnum á løriftinum og skerminum. Eg eri komin fram til, at eg upplivi ofta at kvinnan verður gjørd til ávíkavist eitt sexobjekt, eina businesskvinnu ella til eitt offur.

Fyri at taka tað fyrsta: sexobjektið. Yes, kvinnan sum altíð sær gott út, óansæð tíð og stað. Ein kvinna, sum dugur at tosa frekt og sigur júst tað, sum ein og hvør maður sikkurt gjarna vil hoyra. Ja, ein kvinna sum maðurin skal vinna, og sum uppá allar mátar er perfekt. Er hetta nakað eg kenni meg aftur í? Uppá ongan máta. Er hetta nakað eg vil kenna meg aftur í? Nei, faktiskt ikki.

Onnur týpan er kanska tann, sum onkur vildi sagt er tann “sterka kvinnan”. Ja kvinnan í klædningsjakka, ið handlar rationelt, hvørki tosar ella útrykkir kenslur, ja kanska heilt fýrakantað sagt, ein kvinna uttaná, men ein maður innaní. Kann kvinnan bert vera sterk um hon minnur um mannin? Ella skulu vit kanska verða betur til at vísa munin millum kynini, og at hvørt kyn hevur sínar styrkir? Um tað stóð til mín, so ja! Tí hetta er ein meira nuanserað mynd av veruleikanum. Kenni eg kanska meg aftur í tað rationella og í klædningsjakka? Nei tí eg elski kjólar og eg eri super kensluborin, men tað er nettup mín styrki.

Og fyri so at taka tað triðju kvinnuna, sum er offrið, so upplivi eg tað ofta soleiðis, at kvinnan verður ikki lýst sterk, men tvørtur ímóti. Hon er veik og skal hava hjálp. Og sjálvandi hjálp frá onkrum manni. Hví er tað soleiðis? Hví er tað ofta soleiðis, at okkara kyn verður gjørt til tað veika? Hvar er tann sterka frígjørda kvinnan? Eg meini so við, eg síggi sterkar kvinnur rundan um meg hvønn tann einasta dag. Hví geri eg ikki tað á løriftinum og skerminum?

Hetta eru spurningar, sum hava frustrerað meg, tí eg havi ikki kunna kent meg aftur í hesum kvinnunum sum eg havi sæð á filmi. Eg føli ikki, at eg eri bara tað eina, nei eg eri skam nógv. Eina løtu eri eg nakað og næstu løtu nakað annað, og tað er okay. Og tað er okay, at eg ikki eri perfekt. Og tað er nettup hetta, eg havi haft eitt so brennandi ynski at portrettera. At vísa eina kvinnu, ið er alt annað enn perfekt. Hon er veik, men eisini sterk. Hon er eitt offur, men eisini ein hetja. Hon er vøkur bæði innan og uttan, men hon handlar eisini ljótt og dubultmoralskt. Tí soleiðis eru vit menniskju, vit eru fylt við mótsetningum - óansæð okkara kyn, og tað er júst tað sum ger at tað er spennandi at verða til.

Eitt er, at eg havi eina vón um, at kvinnur kunnu fáa okkurt meira nuanserað at spegla seg í, og vónandi kann NINA ger tað, men eg vóni eisini innarliga, at hetta kann geva mannfólki eina meira nuanseraða mynd av kvinnuni. Tí ein kvinna er ikki bert eitt mál, sum skal vinnast, ella eitt offur sum skal bjargast.

Tí vóni eg, at tit fara at njóta hesar 80 minuttirnar saman við Ninu og monnunum í lívinum hjá henni. Eg vóni, at um so er, at her situr onkur kvinna, sum eisini saknar at kenna seg aftur á løriftinum, følir, at hon, um ikki annað, kennur onkrar brotpartar av sær sjálvari í Ninu.

So er bert eftir at siga: Gerið so væl, her kemur NINA!

Ovasta myndin er av leikstjóranum, Mariu Winther Olsen, tikin í forhøllini í Havnar Bio, beint undan frumsýningini. Tær báðar niðastu myndirnar eru tiknar í biografsalinum og vísa Mike Viderø, sum skaraði framúr í leiklutinum sum prestur. Mítt git er, at einki fer sum filmur at flyta tjóðina framá.

Er hetta seinasti mannfólkafilmur?

Filmsfelagið vísur í hesum døgum nýggjar biograffilmar, ið hava kvinnur sum tema. Við eini skermmynd, sum sæst niðanfyri, og er tikin av Facebookvanganum hjá Filmsfelagnum, sást skjótt, at júst kvinnur leitaðu allarmest eftir tiltakinum The Wife, sum er nýggi filmurin við Glen Close á Filmsdøgum í Felag. Tann filmurin verður sýnur fríggjakvøldið, tá Marna Jacobsen fer at innleiða.

Ein maður sigur í dag í meyli, at tað er ikki so undarligt at fleiri kvinnur ganga í biograf. - Har eru bara konufólka-filmar, sigur hann og vil vera ónevndur. Men eins og í New York Times í dag, veit redaktiónin, tað er í hesum føri eg, hvør skrivarin er.

- Seinast eg sá ein góðan mannfólka-film var American Sniper (Clint Eastwood 2014) og tað eru fleiri ár síðani nú. So, vilja tey hava fleiri menn í biograf, so er bara at koma við okkara filmum aftur, sigur mannligi filmsviðmerkjarin.

Tá eg haldi fyri, at hetta kann mann broyta yvir tíð, so er hann skjótur at svara rættuliga noktandi.

- Trúgvi neyvan hattar kann bøtast. Biosalin hava tær eisini yvirtikið, sigur hann og fortelur hesa summarsøgu um nýggja Mamma Mia-filmin, sum helst verður mæst sæddi filmur á okkara leiðum í ár.

- Tær lokkaðu meg til Mamma Mia - Here We Go Again (Ol Parker 2018) í Keypmannahavn í síðsta mánað. Fy for den ledeste, sum hann var ræðuligur. Rýmdi eftir fimtan minuttum. Fyri tað fyrsta vóru ABBA-sangirnir voldtiknir við ódugnaligum tónleikarum og flestu sangarnir vóru óbrúkiligir. Ein háðan móti fantastisku ABBA-originalum. Annars gekk filmurin meira út uppá, hvussu nógvar menn handan eina daman hevði. Haldi eg taldi minst fýra-fimm hesar fyrstu fimtan minuttirnar. Tá fekk eg nokk og rýmdi út og fekk mær eina væl forkjenta øl ímeðan eg bíðaði eftir damunum og teimum ungu monnunum, sum enn ikki tora at siga, at hatta er rein skræba fyri okkum menn, sigur mannligi filmsviðmerkjarin og biður meg vælsignaðan blogga um at fáa mannfólka-filmar aftur í biosalin.

- Vælkomin at sitera mína mannfólkameining. Veit, at fleiri eru samdir við mær, sigur Deep Throat keldan við bloggin.

Tað er hervið gjørt. Og tað við hesum avbjóðandi spurningi:

Hvør er besti mannfólkafilmur, sum er á marknaðinum beint nú og ikki hevur verið vístur, men kundi verið vístur í Filmsfelagnum í heyst og framyvir? Gev eitt boð niðanfyri!

Lissy eisini farin

Her er danska Lissy Bellaiche, sála, og franski maðurin hennara avmyndað á filmstevnu í Lubeck í 2013. Hóast eg havi møtt henni síðan, varnaðist eg ikki, at hon varð vorðin sjúk av demensi og doyði av krabba í mars í ár. Í kvøld fer dótturin, Michèle, at hava sending í TV2 um mammuna og heilasvinn. Sendingin kallast Når hjernen svigter. Lissy Bellaiche starvaðist á Danska Filmstovninum í áttatiárunum, tá Filmsfelagið var uppá tað besta. Saman við Monu Jensen, sum eisini er farin, var hon okkara besta samband og umboð úti í heimi, so vit altíð fingu fatur á nýggjastu og bestu filmum at vísa í Føroyum. Tá eg fyri fimm árum síðan tók myndina omanfyri starvaðist Lissy sum festivalkonsulentur hjá Trust Nordisk, sum er partur av Nordisk Film. Árið eftir var hon í Cannes sum søluumboð fyri kovboyfilmin hjá Kristian Levring The Salvation. Ærað verið minnið um Lissy, sum Filmsføroyar nutu so gott av í áttatiárunum. Takk fyri!

Filmsdagar í Felag

Í døgunum 5.-9. september eru Filmsdagar í Felag í Filmsfelagnum, Havnar Bio og Norðurlandahúsinum. Sýndir verða nýggir biografilmar, ið allir hava kvinnur sum tema. Fyrsti er hin føroyski NINA, har leikstjórin leggur fyri við innleiðing um filmin.

Orsøkin til at velja kvinnur á filmi sum tema er tann sannroynd, at flestu biografgangarar í Filmsfelagnum eru kvinnur. Tá fult hús er í Havnar Bio, sum er heimabiografur hjá Filmsfelagnum, kunnu tríkvart av teim møttu verða kvinnur. Ilt er at siga hví, men kanska lesa kvinnur meir um aktuellan film, sum kemur í biografarnar, enn menn. Tá filmurin The Wife varð kunngjørdur á Facebookvanganum hjá Filmsfelagnum leitaðu 71% kvinnur og 29% menn eftir tiltakinum.

5/9 kl 20 NINA (Føroyar 2018 80 min)

NINA er nýggjur føroyskur spælifilmur, ið snýr seg um eitt ungt danskt par, sum flytir til Føroya og búsetir seg í Mikladali, haðani søgnin um Kópakonuna stavar. Meðan William er í holt við arbeiði á Klaksvíkar Sjúkrahúsi, veksur einsemi hjá ungu Ninu, sum roynslar og revsar sjeikin, fyri at fáa kærleikan váttaðan. Leikstjórin fer at innleiða sýningina, sum er hin fyrsta á Filmsdøgum í Felag, har evnið í ár er kvinnur á filmi. NINA varar 80 minuttir.

6/9 kl 17:30 WHITNEY (Kevin MacDonald USA 2018 200 min)

Nýggi heimildarfilmurin WHITNEY er um sangarinnuna við gyltu røddini, sum sló øll met, tá hon seldi fleiri fløgur enn nakar undan henni. Í 1992 spældi hon saman við Kevin Kostner í filminum The Bodyguard, har sangir hennara løgdu lunnar undir mest seldu fløgu úr einum filmi. Eydnan hjá Whitney Houston fekk tó ein bráðan enda, tá hon í 2012 varð funnin deyð í einum baðikari á Beverly Hilton hotellinum, bara 48 ára gomul. Oscarvirðislønti leikstjórin Kevin MacDonald sigur í hesum nýggja heimildarfilmi hugtakandi søguna um stjørnuna WHITNEY, sum var guddóttir Arethu Franklin, nær í slekt við Dionne Warwick, men tó fekk so syndarliga lagnu. Nýggi heimildarfilmurin WHITNEY verður sýndur hvønn dag kl 17:30 meðan Filmsdagar í Felag eru. Tema á filmsdøgunum í ár er kvinnur á filmi.

6/9 kl 20 I KILL GIANTS (Anders Walter USA 2018 97 min)

Við støði í teknirøðini I KILL GIANTS, fylgja vit 12 ára gomlu Barbaru, sum berjist við risar og trøll í veruleikanum, soleiðis sum hon fatar hann. Í magiskari realismu smelta ytru og innaru heimarnir saman í filmaða gerandisdegnum hjá seregnu gentuni, sum verður happað í skúlanum og eisini hevur tað trupult, tá hon er heima. Tí tykist hon fyri okkum at hvørva longur og longur inn í Dungeons & Dragons søgur. Filmurin, sum danski leikstjórin Anders Walter hevur gjørt saman við Harry Potter-framleiðsluliðnum, hevur fingið framúr ummæli og verið borin saman við fyrstu filmar hjá Spielberg. Danska filmtænastan KINO sigur um filmin og leikstjóran, sum gjørdi Oscarvirðislønta stuttfilmin HELIUM: ”I stil med sin kortfilm udforsker Walter en magisk realisme, der både med følsomhed, mørke og humor dykker ned i et barns komplicerede psyke.” Filmurin hevur 11 ára aldursmark.

Rakel Helmsdal fer at innleiða sýningina við I KILL GIANTS.

7/9 kl 20 THE WIFE (Bjørn Runge UK 2018 100 min)

Klóka og vakra Joan Castleman (Glenn Close) er hin fulkomna konan. Uppofrandi hevur hon í fjøruti ár sett seg sjálva til viks, fyri at stuðla karismatiska manninum, Joe (Jonathan Pryce), sum er millum kendastu rithøvundar í heiminum. Sjálv hevur hon ikki lagt í tær kvinnur, hann hevur havt, tí Joe er jú stórur listamaður. Hjúnabandið byggir fult og heilt á Joe og hansara vilja og ætlanir. Men nú er Joan farin at møðast. Kvøldið, tá Joe skal heiðrast við Nobelvirðislønini fyri bókmentir, ger Joan støðuna upp. The Guardian, sum í ummæli gevur THE WIFE fult stigatal, sigur: ” As the apparently-perfect wife of a Nobel prize-winning writer, Close gives arguably her best ever performance in an adaptation of Meg Wolitzer’s novel”. Danski filmsútleigarin sigur um filmin: “THE WIFE er en intens og gribende rejse - en fejring af kvinder, frigørelse og modet til at finde tilbage til sig selv!” Leikstjóri er svenski Björn Runge, sum í 2005 fekk Filmvirðisløn Norðurlandaráðsins fyri MUN MOT MUN og árið fyri fekk fleiri virðislønir fyri OM JAG VÄNDER MIG OM.

Marna Jacobsen fer at innleiða THE WIFE.

8/9 kl 20 HVA VIL FOLK SI (Iram Haq NO 2017 106 min)

Millum tveir heimar førir 16-ára gamla Nisha eitt trupult dupultlív. Heima hjá pakistansku foreldrunum er hon fulkomna dótturin og systurin, men tá hon næstu løtu er saman við javnaldrandi vinfólkunum, er hon ein heilt vanligur norskur tannáringur. Men ein dag verður dupultlívið avdúkað, og báðir tilveruheimarnir renna harðliga saman, tá pápin sær Nisha mussa norska sjeikin. Í eini roynd at steðga óhóskandi sambandinum, fáa foreldrini skipað fyri eini burturflyting, so dótturin kemur til slektningar í Pakistan at vera. Í fremmanda heimlandinum skal Nisha fóta sær, og laga seg til virði og viðurskifti, sum foreldrini áleggja henni. Fleirfalt virðislønti filmurin HVA VIL FOK SI verður vístur við donskum undirteksti. Filmsútleigarin Øst for Paradis sigur um filmin: ”HVA VIL FOLK SI er et rørende drama om det komplekse forhold mellem far og datter. Det er historien om en ung kvinde, der må finde sin egen vej i livet, og den 18-årige hovedrolleindehaver Maria Mozdah gør en imponerende debut på det store lærred. I rollen som faren ses Adil Hussain, som flere måske vil genkende fra internationale succeser som LIFE OF PI.”

Gunn Hernes fer at innleiða sýningina við HVA VIL FOLK SI.

9/9 kl 16 í Norðurlandahúsinum Wonderful Copenhagen (Bo Tegnberg DK 2018 109 min)

WONDERFUL COPENHAGEN, sum verður sýndur í Norðurlandahúsinum, er partur av Filmsdøgum í Felag hjá Filmsfelagnum og Havnar Bio, har kvinnur á filmi eru evnið.
WONDERFUL COPENHAGEN er eitt grípandi drama um skuggasíðuna av Keypmannahavn. Ein ung eysturevropeisk kvinna leitar sær til Danmarkar at arbeiða, men verður noydd út í skøkjuvirksemi. Tá Tanja letur eina kaffistovu upp á Vesturbrúgv, verður hon uttan at ynskja tað, ein partur av hendingunum og fær innlit í eitt umhvørvi, hon ikki visti var til. WONDERFUL COPENHAGEN byggir á veruligar søgur um human trafficking.

9/9 kl 20 Maria By Callas (Tom Volf Frakland 2018 113 min)

Heimildarfilmurin hjá Tom Volf MARIA BY CALLAS sigur okkum søguna um kendastu sopran í allari operaverðini í 20. øld. Ein ikon fyri milliónir av áhoyrarum, enn tann dag í dag, fjøruti ár eftir at hon doyði í 1977. Tað er søgan um MARIU CALLAS, hennara lív og lagnu, søgd við egnum orðum. Kjarnin í søguni er dysturin millum kvinnuna og persónin Mariu og stíl-ikonið, jetset-drotningina og operastjørnuna Callas. Lítið eydnusama sambandið við skipsreiðaran Aristoteles Onassis, viknandi røddin og deyðin, ið rakar 53 ára gomlu kvinnuna, sum nú livir í einsemi, eru bæði skakandi og bergtakandi lutir í eini samansettari filmiskari søgu, ið byggir á brot úr samrøðum, tíðindum, privatum smalfilmsupptøkum og eins persónligum brøvum. Nógva av tilfarinum hevur aldri áður verið frammi, og annað tilfar er reinsað, restaurerað og lagt við liti. MARIA BY CALLAS byggir á kanningararbeiði í fleiri ár hjá leikstjóranum, ið hevur hitt tey, ið livdu saman við henni, og sum týðuliga er púra burtur í listafólkinum og persóninum Callas. Danski filmsútleigarin Camera Film sigur um MARIA BY CALLAS, at hetta er ein tónleikafilmur ”hvor man ikke må nøjes med korte glimt af den stemme, det hele handler om, men får serveret en lang række optagelser af hele arier fra nogle af de mest centrale operaer i Callas’ repertoire.”

Elsa Súsanna Dalsgaard fer at innleiða sýningina við MARIA BY CALLAS.

10/9 kl 20 Bare Juliet (Jesse Peretz UK 2018 105 min)

Danski filmsútleigarin Scanbox, sigur soleiðis um filmin BARE JULIET: Annie (Rose Byrne) er kørt træt i sit kedelige parforhold med Duncan (Chris O’Dowd), der er kæmpefan af indie-musikeren Tucker Crowe (Ethan Hawke). Da en akustisk demoversion af Tuckers 25 år gamle hit LP pludselig dukker op i posten, bliver det startskuddet til et møde med den på én gang tiltrækkende og flyvske kunstner, et møde, der ændrer livet for alle parter. ”Bare Juliet” er baseret på romanen af Nick Hornby, der har lavet forlæg til flere succesfulde film bl.a. About a Boy og High Fidelity.

Tað er alt stýrt úr helviti!

Um dagarnar hava kristin gjørt burtur av sær á feysbukkuni sum aldri áður. Orsøkin til kristna mannatrekkin á bukkuni er, at ein mamma hevur hoyrt, at barn hennara hevur verið til eitt LGBT tiltak í Norðurlandahúsinum fríggjamorgunin í farnu viku. Har skal ein lærari hava deilt møttu børnini upp. Akkurát sum í sunnudagsskúlanum og øðrum meinigheitsmatriklum. Nýskrivaða kristniøðin fer fram í fullum dagsljósi á Facebook, so øll kunnu fylgja við. Eisini tá Vinjard spyr óðu mammuna, Gudny, um tað var lærarin, sum deildi børnini upp. Tólv tímar eftir at hon sjálv hevur postað illsinisglepsið ætlar hon at fara at spyrja nærri:

Var ikki til staðar og veit tí einki um, hvat er farið fram henda feigdarmorgun í Sortudýki. Men av tí at eg sjálvur fyri Filmsfelagið varð biðin at innleiða eina sýning fyri sama tiltak niðri í Perluni veit eg, at hetta var ikki LGBT, men FIIMFF, sum stendur fyri Faroe Islands International Minority Film Festival, sum skipaði fyri. Fyri vinatænastuna, at innleiða ein aktuellan og virðisløntan bretskan film, fekk eg hesa litríku heilsan frá einum, ið rópar seg bardurj, sum heldur er bardur jesus enn Bárður Jákupsson:

Fara vit aftur til opna tráðin á Facebook, so kann lættliga lesast eitt áhugavert mannasýni úr tekstinum. Hetta mannasýnið rúmar hvørki Matteusi ella Lukasi, sum báðir ávarða um at døma. Føroyski facebookskrivarin sigur, at "hitt slagið", er eitt slag av ikki-fólki, sum fyrr var tolererað, bara tey hildu seg fyri seg sjálvi. Taka vit hesi bæði føroysku nútíðarorðini "hitt slagið" og skifta tey út við "nekarar", so fáa vit ein áhugaverdan tekst. Serliga um vit flyta hesa mannahugsan til eitt annað land og eina aðra tíð:

Mest skakkur gjørdist eg tó, tá eg las endasetningin í hesari viðmerkingini, sum í sama kristna kjaktráði vil vera við, at "Ideologiska stríðið er tíverri stýrt beinleiðis úr helheimi!"

Tað er støðan í Føroyum í tí Harrans ári 2018: Ideologiska stríðið er stýrt úr helviti! Tað kunnu vit hugsa um, hvørja ferð vit hoyra morgunlestur, møti og gudstænstu í almannavarpinum, hava kristni í skúlanum úr føroyskum skreytbókum og fáa vitjan av durapredikantum. Tað er alt stýrt úr helviti!

God's Own Country ein perla í Perluni

Bretski filmurin God’s Own Country varð sýndur í Perluni sum partur av Minnilutafilmsstevnuni fríggjakvøldið 31. august. Filmsfelagið, sum samstarvar við árligu filmstevuna, varð í hesum sambandi boðið at innleiða sýningina.

Her eru inngangsorðini:

Filmsfelagið takkar fyri at verða boðið við til Minnilutafilmstevnuna hjá Nadju, Faroe Islands Int'l Minority Film Festival, á øðrum ári. Vónandi heldur tað fram eins og festivalurin.

Filmsfelagið, sum er stovnað í Havnar Bio í 1962, er elsta felag í býnum, ið hevur film sum mál og virkisøkið. Í Filmsfelagnum eru vit sannførd um, at filmur er besti miðil, munadyggasti miðil, skalt tú, umframt at dyrka eina listagrein í sjálvum sær, broyta fatan av einum kompleksum evni. Ikki uppá eingang, men yvir tíð.

Var Filmsfelagið ikki so politiskt korrekt, sum tað aloftast - men ikki altíð - er, so høvdu vit sagt, at dagsins filmur er um bónda-bøssar og ein heimlig, tað vil siga evropeisk, versjón av trífalda Oscarvinnaranum Brokeback Mountain úr USA.

Filmsfelagið hevur eisini samstarvað við indisku ambassaduna at vísa film úr heimsins stórsta filmslandi, India, og í fjør er Filmsfelagið fyri fyrstu ferð kontaktað av ísraelsku ambassaduni í Danmark, at vísa eitt úrval av nýggjum filmi, har úr landinum. The Cake Maker og tveir aðrir komu í fjør, og Oscarnomineraði Foxtrot er ein av teimum filmum, vit nú í felag royna at fáa til Føroya.

Lítli biografurin Atlantis í Klaksvík roynir eisini nýggjar leiðir at vísa fólki film og hevur í hesum sambandi kontaktað Filmsfelagið um samstarv at kuratera film eins og mentanarhúsini Løkshøll og Salt og onnur kring landið.

Tí eru vit í Filmsfelagnum serstakliga fegin um, at eisini nógv tann stórsti mentanarstovnurin í Føroyum, Norðurlandahúsið, sum í gjár hýsti byrjunarfilminum Disobedience, framyvir eisini ynskir eitt samstarv við Filmsfelagið. Tað er við spælifilminum Wonderful Copenhagen um tvær vikur, tá Filmsfelagið hevur kvinnur á filmi sum tema. Tað er vit takksom fyri, at Norðurlandahúsið nú eisini vil samstarva við Filmsfelagið og Havnar Bio.

Alt hetta eru organisatorisk uttanumsviðurskifti, sum benda á hvussu týdnignarmikið mentanarligt samastarv er, eisini í heimsins minsta høvuðsstaði. Serliga tá vit hava við hin munadyggasta miðilin at gera, film.

Taivanesiski Ang Lee gjørdi Brokeback Mountain í USA í 2005, og bretski Francis Lee úr Yorkshire gjørdi God’s Own Country lidnan í fjør. Umframt eftirnavnið, hava teir nú film í felag. Meðan Ang Lee er ein klassikari millum nýggjaru leikstjórarnar, serliga við Ice Storm, er hetta fyrsti filmur hjá Francis Lee. Takk fyri innbjóðing til samstarv, framhaldandi góðan filmfestival og njótið filmin!