Renegotiating the Social Contract

Ein genta í Portland, Oregon, sum á hesum stað plagar at dansa um træið á jólum, lyftir nevan úr bilinum, sum er á Pioneer Courthuse Square í miðbýnum, har mannamúgvan mótmælir ta viðferð, sum svørt eru fyri um alt landið, tá tey møta løgregluni. 46 ára gamli George Floyd, sum doyði 25. mai í løgregluhondum á gøtuni í Minneapolis, Minnesota, er nýggjasta orsøkin til tær mótmælisgongur, ið nú fara um alt landið (Foto: Matthew Workman)

Matthew Workman skrivar, fotograferar og hevur gjørt ljóðupptøku til Birkblog úr miðbýnum í Portland, Oregon, har hann býr og var við í stóru mótmælisgongunum mánadagin og týsdagin:

We were halfway across the Burnside Bridge when the fists went up. This was the signal for the chanting to stop. Silently thousands of us laid face down on the pavement for 9 minutes. It was unusually quiet for an urban setting. All you could hear was the sound from a nearby freeway, a helicopter, and a drone overhead. There was one other sound, but it was so quiet you almost couldn’t hear it. It was the soft weeping of many of the protesters, the sound muffled by the masks they were wearing.

For almost a week, I had watched scenes of protests in American cities, including the one I live in, Portland, Oregon. Many of the protests in Portland have turned violent, with businesses being looted, fires set, and buildings vandalized. The response from police has also been violent, with teargas, flash-bang grenades, and batons used to drive back crowds. The mayor of Portland imposed a citywide curfew, but then police said it would only be selectively enforced.

Then on Monday, organizers held a march that was the largest yet. The march was peaceful and created enough trust that the mayor rescinded the curfew. When I saw a tweet saying the same organizers would be holding a march on Tuesday, I decided it was time to go.

When writing for an audience outside the United States, it’s hard to know where to start in telling the story of these protests. Do you start with George Floyd? (Killed by a police officer in Minneapolis who knelt on Floyd’s neck for almost 9 minutes.) Breonna Taylor? (Killed by police in Louisville while asleep in her home.) Ahumaud Arbery? (Killed while jogging through a predominantly white neighborhood in Georgia.) These murders happened in the last few weeks. Do you go back further to include Tamir Rice? (Killed in 2014 by police in Ohio for holding a toy gun.) Eric Garner? (Choked to death by New York police in 2014 for selling loose cigarettes.) Michael Brown? (Killed by police in Missouri in 2014.) Trayvon Martin? (Killed for holding a bag of Skittles in 2012.) Should we go back further? Maybe Emmett Till? (Lynched in Mississippi in 1955 for allegedly whistling at a white woman.) Should we go all the way back to 1619, the year African slaves were introduced to the English colony of Virginia?

That’s more than we can accomplish in a blog post, and I’m not the best source of information regarding the black experience in America. But it’s at least important to understand that the United States has a long history of systemic racism. And even though the most blatant manifestations of it (slavery, legalized segregation) are gone, systemic racism still exists. Evidence of it can be found in policing, poverty, housing, drug laws, and even urban design.

But the fact that things are better than they were 50 or 150 years ago makes it easy for white people, like me, to assume that all the problems have been solved and that any problems being experienced in other communities must be due to the personal failings of whatever individuals are involved.

If you’re white, there’s ample evidence of this. After all, I was once so poor I didn’t know where my next meal was coming from. I even lived in a car for a few months. Nothing privileged about that. But now I live in a house in the Portland suburbs and have a college degree and have had all sorts of opportunities. Did my parent’s help me pay for college? Yes. But almost everyone I know got some help with college.

As for law enforcement, I’ve had many interactions with police over the years, and almost all of them have been positive. When I got pulled over a few years ago for running a yellow light, I had no reason to worry that my life might be in danger. We actually had a pleasant conversation, shared a few laughs, and he even let me off with a warning. In fact, in the last ten years, I’ve been pulled over by police four times. Each encounter was pleasant, and each time I was let off with a warning.

In the world I live in, all of this is unremarkable, it’s just how things are in America. But the news of the past few years, and especially the last few months, suggest my viewpoint is wrong. Black people in America have been sounding the alarm for years, decades really, about harsh police tactics used against them. And now that we’re more than 10 years into the smartphone era, there is ample video evidence of the truth of those claims. Evidence that cannot be denied, not even by a middle-aged white suburbanite.

So what I thought was “normal” actually turns out to be “privilege.”  So I’m left with the question of what to do with that privilege. To be honest, I don’t know. But when I saw the notice about the march, I figured it was a good place to listen and to learn, and to be another body in a sea of individuals saying, “You know those people who are saying that things are wrong and they need to change? They’re right.”

Protesters met in some fields next to a former school. The fields occupy about three city blocks, and when I arrive the area is full. Many thousands of people were there. One of the march organizers briefed us on the route we would take, led us in a few chants, and gave some safety tips. And after that, it was time to march.

The march filled the street for several blocks. This was not a permitted parade, so no police were on hand for traffic control. Groups of protesters on bicycles went ahead of the march to block the streets. They did a good job. Many drivers got out of their cars to applaud marchers. Others set up tables offering free bottles of water, food, and masks to marchers. While the march was certainly a major inconvenience for drivers, I never saw so much as an upturned middle finger from those who had to wait.

We marched down East Burnside, which divides the north and south sides of Portland. As we crossed the river, we stopped, and laid ourselves face down on the pavement for 8 minutes and 46 seconds, the length of time Minneapolis Police Officer Derek Chauvin knelt on George Floyd’s neck. It was physically painful to lay down on that pavement. The surface was hot, and because the bridge was crowded, I had to prop my head up with my arms to keep from hitting the feet of the person in front of me. My muscles started to cramp. It hurt.

It was much more emotionally painful, however. When laying face-down, in the silence, you realize 8 minutes and 46 seconds is a long time. You’re left alone with your thoughts. You become conscious of every breath you’re taking, and every breath George Floyd didn’t get to take. You imagine what it would be like if this was the last thing you ever experienced. And in that terrible silence comes the tears. Tears for the senseless loss of life. Tears for the countless years this sort of thing has been going on. Tears of regret for the years of silent complicity that I and other white people have been guilty of.

When it was over, we got up, dusted ourselves off, and started chanting again. “Say his name! George Floyd!” We marched to the west side of the river and towards Pioneer Courthouse Square. The square is a place of public gatherings in Portland and home to the occasional concert. The city’s Christmas tree is there in December.

The square occupies an entire city block, but it was clear the crowd wasn’t going to fit. From where I was standing, I wasn’t able to hear the speakers who were there to talk about their experiences of racism in Portland. Around 8:30, I walked towards the western edge of the central city. The marches had shut down public transit in the city center, but you could catch a light rail train if you walked a mile to the west. So I did.

Later that night, back at home, I turned on the TV and saw familiar images of tear gas and flash-bang grenades being lobbed by police, and water bottles and fireworks being lobbed by protesters. The news reports said the nature of the protests changed around 9:15, after most of the peaceful protesters had left. The people I saw on the streets bore little resemblance to those I had marched with a few hours earlier. They were dressed differently, and were overwhelmingly white. During the earlier march, I didn’t see a single act of violence. I didn’t even see a police officer during the course of the evening. To be fair, I was in the middle of the march, so if the column of people at the front did encounter police, I wouldn’t have seen that.

So I went to a march, and felt good about myself for doing so. Now what? For starters, more marching. These marches have becoming nightly events, so I will attend more of them and add my voice to the others. But just marching isn’t the end goal. These marches are about police brutality, and how black people in America don’t have a reasonable expectation that police who are sworn to protect and serve the people will protect and serve them. They’re about black people getting killed by police, police who are not being held accountable. I’m sure they’re about more than that, too. The fact I can’t list those other things is proof that I need to do more listening and learning.

And I don’t know the solution to these problems that have plagued us for centuries. More accountability for police officers seems like a start, but it’s bigger than that. Whole systems are going to have to change, systems that concentrate money among a small group of people that already have it, systems that create segregated housing more than 50 years after that was declared illegal, systems that make police believe they can be violent to minorities and not face repercussions. And sitting here at my computer sorting through my thoughts from the past few days, I don’t know what forms that change should take. But I do know the change has to happen. Now.

In sociology, there’s the concept of the “social contract.” The idea is that society works because the vast majority of citizens agree to live by the laws and social norms of a community without any coercion from government or the police. The police are there to deal with the small number of people who violate that social contract as it is reflected in our laws. What we’re seeing on the streets of America right now is a renegotiation of the social contract. Some of that renegotiation becomes literal when mayors and police chiefs invite protest leaders into their offices to talk. Sometimes it’s more subtle, like when police let a peaceful, but unpermitted march pass through a city.

This renegotiation process is messy and there is no guarantee it’s going to work. In my lifetime, we as a nation have found ourselves at this point at least a half-dozen times, and yet here we are again. Maybe this moment will fizzle out, too, only to return after more of people of color die at the hands of police.

I don’t know. But what I do know is that I’ve heard more people, specifically white people, talk about racial justice, white privilege and police violence in the last week than in the last 15 years combined. So maybe, maybe things will be different. Maybe we’ll get some lasting structural reforms to policing and laws and the systems that have upheld white power for hundreds of years. Maybe.

The negotiation is ongoing. Wish us luck.

Myndin av Matthew Workman, sum skrivar ferðabrævið úr Portland, Oregon er tikin í summarmjørkanum í Havn í fjør summar.

Hvítusunna á Hvítakletti

Dagin eftir altjóða kvinnudagin, og beint fyri koronastongsilin, rundaði listakvinnan á Eiði, Sigrun Gunnarsdóttir, hálvfjerðs. Til lukku við árinum, sum eg minnist at tey søgdu har norðri, við longum a.

Nú verður spakiliga latið upp aftur og í hvítusunnugóðveðrinum skipaði Sigrun tí fyri framsýning við fjøruti málningum í egnu málarastovuni við endan á Hvítakletsvegi, har hon býr, uppi í Kolli, longur uppi enn á Barnalofti, har sum eg minnist at hjallarnir stóðu og Antinis fyri vist fangaði seyðatjóvarnar. Har búði eg einaferð, undir Barnalofti, sum í dag eitir nakað so flatligt sum Korndalsvegur nummar níggju, gekk í Mizpa og fekst ikki við ítrótt. Soleiðis eru savningarmentanir skipaðar og mynda okkara ymsu framsøgnir gjøgnum lívið, kanska serliga sterkar tá vit eftir eitt tíðarglopp vitja aftur, og onkur í túninum, sum ikki gekk í Mizpa, tað eg minnist, týðuliga ger tað nú, eg ikki geri tað sjálvur. Soleiðis er hitt refleksiva mentanarhugtakið, sum Ziehe segði. Og í summartúninum, har deyðin bráddliga hevur talað, minnast vit næstan við tøgn í ein minutt, og verða uttan eitt orð mint á, at vit eru ikki einsamøll at laga lívsleiðina.

Ein eiðismaður brýtur tøgnina og peikar niðan í fjøllini har vindmyllurnar skulu standa sjónligar framman fyri Føroya hægsta fjalli. - Helst er tað tí at linjan hjá SEV fer handan vegin, sigur hann og strýkur sær burturfjarur um høkuna. Jú, vit eru á Eiði og ikki er langt oman til sarkastiska Óla í Pállstovu í gamla Krusehandlinum. Innanfyri sigur fyrsti málningur ”Alt av náði”.

Sigrun, sum er útbúgvin á Det Kongelige Danske Kunstakademi 1973-80 hevur eydnast at røkka longur, enn bara til kórið og samkomuveggirnar her norðri á Eiði. Tað vitnar stóra fólkamungdin uppi í Kolli um. Hon hevur fatur á nøkrum, sum gevur afturljóð millum fjøll og setur orð á tilveruna, og sum fólk sjónliga vilja eiga eitt partabræv í, sum er til skjals heima á vegginum. Eftir lítlari løtu er mest sum alt selt teimum vitjandi.

Jón Hammer, Rógvi Rasmussen, Beinta á Torkilsheyggi og Marianna Mørkøre gera heimildarfilm um Sigrun, sum skal vísast bæði í biografi í fullari spælifilmslongd og í sjónvarpi í stytri útgávu.

Sigrun hevði fingið Føroya fremsta plátumeistara, Martin Joensen úr Vestmanna, at syngja, og danska stjóran í Listasavninum, Karina Lykke Grand, at seta framsýningina fyri øllum teim møttu. Tí vælumtókt og savnandi er hon, Sigrun, sum umframt nýliga at verða blivin omma, eisini er abbadóttir Niels Kruse, fyrsta føroyska landslagsmálaran, og enn brúkar hansara málarakassa og eisini trífótin.

Á framsýningin, sum tók aftur í myndaevnini "Einglavakt", har eingilin onkuntíð er "Superman", steðgaði eg á við málningarnar "Ommu og abbasa hús" og "Fiskagentan", sum mær í báðum førum dámdi best henda dag í hvítusunnuljósinum á Hvítakletti uppi í Kolli.

So er framsýningin av og vit 25, sum eru inni, mugu víkja fyri teim næstu 25, sum bíða eftir at sleppa inn og skriva í gestabókina. Opna úthurðin letur upp fyri helst mest kveikjandi útsýninum í landinum. Og undir úthurðini er við sama útsýni ríkt høvið at tosa við fólk, sum til dømis mentamálaráðharran, Jenis av Rana, og bygdaráðsformannin á Eiði, Jógvan í Skorini.

Í fyrstu bókini um føroyska myndlist, ”Myndlist í Føroyum” (Sprotin 2000) sigur Bárður Jákupsson um Sigrun, at ”hon hevur funnið seg sjálva í einum ímyndandi stíli, har hennara trúarliga sinni fær andarúm. Í symbol-løddum lýsigum, ið hava surrealistiskan dám, verður støðutakan til tilverunnar stóru spurningar – føðing, deyða og uppreisn í páradísi – av fullum huga boðað”. Í sama bókakapitili nevnir høvundurin Bárður, sum tá eisini var stjóri í Listasavninum, fyrst Anker Mortensen, næst kemur Sigrun sjálv, og so koma í hesi røð Tummas Jákup Thomsen, Edward Fuglø, Hansina Iversen, Hanni Bjartalíð, Vígdis Sigmundsdóttir, Rasmus Rasmussen, Anker Eli Petersen, Ova, Øssur Johannesen og Rannvá Kunoy. Helst eru hesi nevndu tey mest spennandi nýggju um aldarskiftið, tá hini eru nevnd í fyrru kapitlunum. Soleiðis er við kanonisering, antin tú gert tað ella ikki. Almenn ýti mugu til, ýti sum á móðirmálinum lýsa staðbundnu listina og náturliga leggja afturat pírna námsfrøðiliga orðfeinginum hjá børnum í øllum aldri, serliga nú tað er greitt, at í samfull tíggju ár hevur eingin, eg endurtaki eingin, nomið sær myndlistaliga útbúgving á føroyska fólkaskúlaøkinum. Fakøkið liggur í andalopi.

Í donsku bókini ”Sekel” (2011) ger Mikael Wivel eitt sindur av gjøldur burturúr surrealistinum Wilhelm Freddie og neo-dadaistinum Sven Dalsgaard, ið Sigrun hevði sum lærarar í sjeytiárunum: ”Da Gunnarsdóttir skiftede stil i 2000 forstærkede hun denne naivistiske tilgang til det billeddannende…som om hun havde besluttet sig for, at hun fremover kun ville henvende sig til børn og barnlige sjæle. Hendes billeder har i al fald lige siden haft udpræget fortællende karakter og været let aflæselige på samme måde som illustrationerne i en børnebog. Men samtidig har der også været visse surreelle træk, og det er især her at Sven Dalsgaard synes at være kommet ind på tværs…denne troskyldige form for naivisme er gennemgående og dét uanset, hvad hendes ærinde er. Det kan næsten blive for meget af det gode og det er da også kun det let surreelle islæt, der redder hendes billeder fra fortabelse.” Í bókini setir Mikael Wivel hana saman við Rannvá Mortensen og Beintu av Reyni, sum eisini málar úr vindeyganum hjá ommuni á Eiði, sum búði í næsta húsi undir Barnalofti, næst við dansistovuna, har tey spældu einaasta svarta sangara í hvítu countryhevdini, og niðanfyri vegin var Karmel við bátabyggjaranum úr Fugloy í kjallaranum og ímillum Karmel og kirkjuna var Hólmin. Fór tú út í kirkjutíð, so kom nykurin úr Hólmanum og tók teg.

Mær dámar væl tekstin hjá Inger Smærup Sørensen um Sigrun á bls. 166 í bókini ”Livandi List - 49 nútíðar føroysk listafólk” (2008), tí høvundurin við støði í einum úrvaldum málningi fer runt um evnið við egnum orðum úr ymsum lýsandi vinklum, sum í størri mun enn Wivel virða lesaran og ger tað á føroyskum. Eg seti mynd av uppslagnum um Sigrun og málningin ”Big Sister” (2006) inn niðanfyri.

Til hvítusunnuframsýningina hevði Sigrun tó valt ein konsisari tekst hjá norsku Evu Furseth, sum í bók um Sigrun sjálva, ið Listasavnið gav út í 2008, sigur soleiðis um listakvinnuna: ”Eitt tað mest sermerkta føroyska listafólki í okkara tíð er Sigrun Gunnarsdóttir. Myndevnini eru eitt sindur naivistisk í myndamálinum, og litirnir eru dapurt gráligir. Bæði stílurin og tað ógvuliga ørkymlandi huglagið, sum síggjast í verkunum hjá Sigrun, fáa okkum at hugsa um Giorgio de Chirico (1888-1978), italienski undangongumaðurin í surrealismuni og symbolismuni. Og á sama hátt sum í myndunum hjá Chirico, so fata vit uttan hóvasták innihaldið í myndunum hjá Sigrun, men hóma beinanvegin eitt metaforiskt lag, sum talar til tað ótilvitaða. Táið vit hava hugt at hennara myndum, er tær sum brendar inn í sjónina, og vit hava tær við okkum í huganum  langa tíð eftir”

Opið verður aftur í dag, annan hvítusunnudag frá klokkan trý og heilt til klokkan átta í kvøld. Men góðar stundir eru at síggja framsýningina, tí hon verður opin heilt til hin 29. juni. Fyrireikararnir siga, at ”atlit verður tikið til tilmæli myndugleikans í samband við COV-19 og kunnu 25 vitjandi verða inni samstundis.”

Nú veðrið er til vildar og høvið er har, vil eg peika á júst hesa framsýning, sum hina mest vitjunarverdu í hesum døgum, har greitt er, at vit ikki bara kunnu, men helst mugu sláa okkum til tols við, at einastu ferða- og upplivingarmøguleikar í eina tíð eru og verða bara her heima hjá okkum. Og tað er ikki verri at ferðast í egnum landi og møta nýggjum fólki. Hvussu gamlar og broyttar heimbygdinar eru, er eingin steinur kølnaður enn. Eg fari at enda við eini fotomynd av Sigrun, sum eg tók í 2017, tá Kruseættin møttist á Eiði, og Sigrun greiddi frá um umvælingina av Eiðis kirkju, sum abbin, Niels Kruse, hevði myndprýtt. Gleðiliga hvítusunnu!

Korona og fjarundirvísing á TSK í Klaksvík

Á 80 ára degnum fyri bretsku hersetingina av Føroyum, og í somu viku sum danska Margreta Drotning II fylti 80 ár, skrivaði eg ein blogg um Merkið, Dannebrog og heraldikk, tí Ole Wich hevði fyrr sama dag sent mær eina mynd av donsku sjóverjutyrluni, sum fleyg við hesum fløggum, men tó við tí stóra danska omanfyri tí lítla føroyska.

Ein óneyðuga provokerandi demonstratión hjá danska hervaldinum, óansæð hvussu ítøkiliga flúgvingin og flaggingin kundi vera løgd út henda dag, antin av sambandsmanni ella tjóðveldiskonu. Provokatiónin var eyðsædd og rópti eftir einum bloggi.

Á Tekniska Skúla í Klaksvík høvdu lærarar lagt til merkis og lisið publiseraða bloggin, sum varð settur á skrá í føroyskum í tveimum miðnámsflokkum hjá Victoriu Absalonsen.

Eg varð boðin við í undirvísingina á Teams og slapp tí at royna hesa nýggju undirvísingartøkni í praksis við kamera á netinum og tó í fjarstøðu.

Tá undirvísingin varð liðug í báðum flokkunum, helt eg fyri, at um tey høvdu hug at skriva ein blogg um henda dagin, so vildi eg fegin hýsa teirra teksti og myndum. Kanska vóru hesi útgangsorð mest søgd í fólkaligheit, men í dag komu niðanfyristandandi tekstbrot frá næmingunum, við inngangi frá læraranum, Victoriu, sum sjálvspeiandi kallar seg miðnámsomman, og nú fær orðið:

Korona og Bárður góvu harraboð. Tit skulu ikki í skúla! Føroyar lukka! Hvat er so til ráða at taka? Vit kunnu ikki sita sum ryssa yvir deyðum fyli og einki gera. Bjargingin var Teams, og miðnámsomman, sum lærarin er nevndur, legði í vaðið. Evnið var “Margretha, fyrigev teimum!”, bloggur hjá Birgi, og júst Birgir var við í tímanum sjálvan føðingardagin hjá Margrethe II. Har sótu tey so, miðnámsomman og Kruse við kameranum frá, men næmingarnir í besta blóma, teir hildu lágan profil, og ikki so mikið sum ein dittaði sær at tendra. Mann verður djarvari við árunum.

Næmingarnir møttu væl upp, og dúgliga varð arbeitt, men ikki er lætt at vera sosialur í frástøðu, og ikki er lætt at ganga í takt við ein, sum er í aðrari bygd. Spritt kann vera gott, og gott reinføri enn betri, men einki er sum ein góður, gamaldags skúladagur saman við klassafeløgunum – eisini um teir eru 1 metur burtur – tí hvat er 1 metur í dag?

Hvat siga næmingarnir so um heraldikk, fyrigeving og at seta seg sjálvan høgt? Um Ira Hayes, Lebowski, fjarundirvísing og tíðina eftir Korona?

Sitat frá næmingunum:

“Dømini um fótbólt og The Big Lebowski  eru tað ikki øll sum kunnu skilja og seta í samband við evnið í blogginum, tí øll hava ikki skil fyri fótbólti ella hava ikki sæð filmin. Mær dámar ikki, at Birgir niðurger fótbóltin, tí sjálv eri eg ein eldsál innan fótbólt.” Joan

“Bloggurin hevur nógvar persónligar meiningar, og tað eru nøkrum, sum dámar væl at hoyra um meiningar hjá øðrum.“ Elsa

Eg haldi, at bloggurin hjá Birgi er góður, men er kanska meir ætlaður til fólk í 40-60 ára aldurin enn tannáringum. Á høgru síðu á blogginum hevur hann gjørt sær ein playlista, har hann velur sangir, sum honum nokk dámar væl. Tað haldi eg vera smart, tí so kann mann fáa eitt innblikk í,  hvussu hann møguligani er sum persónur. Eisini sær mann, hvørji evni hann skrivar mest um, og har sær mann, at hann hevur skrivað mest um filmar, so honum dámar sikkurt væl filmar. Hanna

“Bloggurin er fínur og lættur at lesa, men hetta er ikki nakað, eg hevði sett meg niður og lisið aftur, tí eg føli ikki, at eg eri í tí rætta málbólkinum. Í blogginum verður tosað um The Big Lebowski, Ishoy o.s.fr. Hetta er nakað eg einki visti um, men omma mín visti, hvat tað var. Tó var tað læruríkt, tí man fekk søguna hjá Ishoy við og hugsanina hjá Birgir (sum er øgiliga áhugaverd).” Anna Kristina

“Hesum bloggurin er skrivaður við kenslum. Rithøvundurin kemur inn á hendingina í vár, har hann sigur, hvussu vánaligt tað er, at danir seta seg hægri enn føroyingar á tí degi, har 50 ár eru liðin, síðani bretar hertóku Føroyar.” Marius

“Mær dámar sera væl sitatið ”Tað eru ikki allar veitslur, vit fara í og enn færri, vit flagga fyri.” Tí tað er mangt, ið vit ikki hátíarhalda millum annað 80 ára degin frá tí, at Ongland hertók Føroyar.” Sanny

“Vit vóru allar samdar um, at hettar ikki var nakað, vit hildu var ein stórur trupulleiki, tað at Dannebrog var oman fyri Merkið. Av tí at hetta var í sambandi við føðingardagin hjá Margrethu drotning, so gav tað meining.” Marý

“Okkurt sum mær dámdi væl at síggja í blogginum var at tingini sum bloggarin brúkti til at forklára frá sínum sjónarvinkli, vóru skiljandi fyri lesarin. T.d. brúkti hann fótbólt, tí tað er okkurt sum man leggur væl merki til, at tað yvirskíggjar alt, í Føroyum. “Jónas

“Birgir fer nógv út um evnið og tosar eitt sindur um sínar egnu tankar og hugsjónir. Mær dámar ikki, at hann brúka nógv orðið “eg”, so vit fáa nógv at vita, hvussu hann var í støðuni, ella hansara hugsanar um tað. Eg hevði viljað fingið okkurt at vita og havt mína egnu meiningar og kenslur um tað.” Boas

“Bloggurin “Margretha, fyrigev teimum!” er ein væl skrivaður tekstur, sum tosar um mangt, men hóast tað, er tað eisini ringt at fylgja við, tí at Birgir fer so nógvar leiðir við tekstinum, og blívur lætt ørvitisligt at lesa.” Djóni 

“Birgir brúkar skilagóð orð, fínar setningar, og eisini eitt sindur av humor, sum ger bloggin hóskandi til allar aldursbólkar.” Erla

“Har er tó eitt , sum eg eri ósamdur í, tað er hvat mun tað ger, hvat flagg var hægri, tí eg vænti, at persónurin sum hongdi fløggini, ikki hugsaði meira um, hvat var hægri og lægri, tí tað er, hvat menniskja er serliga eyðkent fyri: at gera feilir.” Knút

Á ein heldur ironiskan hátt varð nógv meir at gera, tá ið fjarundirvísingin varð sett í gongd. Blokk eftir blokk vórðu innlatingar á skránni, helst so at lærararnir kundu snúgva sær undan at tendra myndatól og royna at fáa skil upp á høvd og hala av at hava videoundirvísing. Hetta gjørdist tó heldur møtumikið í longdini - ein innlating hvønn blokk, hvønn dag, telur skjótt uppeftir. Vit gjørdu tó vart við tað, og tíbetur hava vit góðar og lagaligar lærarar, ið lurta eftir næmingunum. Eftir tað gjørdu vit í felag av, hvussu undirvísingin skuldi ganga fyri seg framyvir, og tá gekk betur. Bjørt

“Væl skrivaður bloggur við nógvum gløggum tilvísingum, sum rigga best, kennir man til tað áðrenn.” Maria G

“Fjarundirvísing vísir okkum eina góða leið fyri undirvísing. Hvussu vit kunnu sita heima og kortini hava tíma. Hetta kann verða nýtt, um ein onnur bylgja av Korona kemur til Føroyar. Sjálvur haldi eg, at næstu ferð vit nýta Teams í undirvísingini, skal tað verða kravt, at tað eru video-tól til tímarnir. Til at kunna brúka okkurt annað enn oyrini til tímarnir.” Tummas

“Tað følist løgið at koma aftur í skúla aftan á at hava havt fjarundirvísing.” Tummas

“Mær hevur dámt heilt væl fjarundirvísingina, sjálvt um tað er ein fyrimunur at sita í skúlanum, tí har fær man betri dialogar og kjak enn inni á Teams, har samskifti er meira strirvið. Tó so hevur Koronatíðin við sær, at familjan, í mongum førum, er nógv heima við hús, og tí er møguleiki at kjakast og samtala um evnini um køksborðið.” Maria M

Hetta er fyrstu ferð vit arbeiða við einum bloggi, og tað hevur verið sera áhugavert og lætt at lisið. Evnið er gott – at danir ikki hava virðing fyri flagginum. Símun

Símun, Finnur og Jóel

De bedste nyheder kommer ofte fra et passivt perspektiv, hvilket jeg ikke synes han havde igennem teksten. Han putter sin personlige mening i et bedre lys til at starte med, istedet for at kigge objektivt. Páll

Páll

Lættur at lesa, nógv myndamál og tilsipingar og byggir upp til eina góða niðurstøðu. Hann skuldi greitt frá, hvat hann vildi við The Big Lebowski og Ira Hayes, tí tað kann vinklast ymsar vegir. Jóhann 

Jóhann, Martin og Selma

Bloggurin “Margretha, fyrigev teimum!” er eitt væl skrivað ritverk hjá Birgir Kruse. Tá mann lesur bloggin, fær mann eina kenslu av, at Birgir brennur fyri evninum. Hettar verður sera greitt, tá mann tulkar myndamálini. Hans Jacob

Hans Jacob, John og Malvinus 

Bloggurin lýsir, at danir ikki hava virðing fyri føroyska flagginum, tá teir flugu við danska flagginum uppi yvir tí føroyska. Jóel 

Bloggurin var góður. Sjálvur eri eg stoltur av Føroyum sum land. Birgir yvirreagerar eitt sindur yvir, hvat danir gjørdu, tí teir vistu ikki betur. Birgir var eisini eitt sindur ov harður við danan í ølsteðginum í Danmark. Annars dámdi mær væl bloggin, tí at teir flagga við stórum donskum flaggi yvir Merkinum, skal ikki vera gloymt. Jón 

Eg haldi at tað er ringt at skilja bloggin, tí man má hava bakgrundsvitan fyri at skilja, hvat Birgir meinar við. Og tað eigur tað ikki vera, tá mann lesur ein blogg. Selma

Bloggurin var eitt sindur ov kritiskur, tá hann leggur dent á, hvat danskarin hevur gjørt við klapphattin hjá sær. Martin

Bloggurin var fínur og stuttligur, og Birgir dugir væl at skriva. Meiningin hjá honum er kanska eitt sindur tjóðskaparlig. Finnur 

Gretchen

Við evnum sum t.d tjóðveldi og heraldikki er tað ringt at vera samdur sum bólkur. Tað er ringt at skera kenslurnar vekk og vera objektiv – serliga um okkara heimland. Gretchen 

Eg haldi tó, at um vit skulu kritisera danir fyri ikki at virða okkum, so áttu vit ikki at “hátíðarhildið", at vit vóru hertiknin av bretum. Nøkur velja so at siga, at vit høvdu verið ávirkað av nazistinum, men Danmark og Frakland ikki eru vorðin nazistisk. Um føroyingar vilja fáa ta virðing, ið teir føla, at teir mangla, so høvdu teir ikki “hátíðarhildið” at vera hertikinir av einari aðrari tjóð. John

Líkningarnar við skriftbrotini og filmin “The Big Lebowski” høvdu týðiligan boðskap, men samanberingin við skriftbrotini úr Bíbliuni vóru als ikki neyðug. Tí danir gjørdu ikki beinleiðis gjøldur úr føroyingum, men flaggaða av óvart soleiðis. Teir flaggaðu í minsta lagi eisini við tí føroyska flagginum og vístu á tann hátt virðing. Malvinus