"Verkir" er sjáldsama væleydnaður filmur

Í fulsettum hølum frumsýndi Filmsfelagið í Havnar Bio í kvøld heimildarfilmin Verkir, sum systrarnar Karina og Theresa Jákupsdóttur hava gjørt um føðingar í Føroyum seinastu hálvt hundrað árini ella so.

Filmurin byrjaði vælupplagdur við mammuni, Jytte Joensen, sum sjálv er ljósmóðir, ið pápin, Jákup Pauli Joensen, hevði filmað spillnaka eitt summar við strondina í Grikkalandi í sjeytiárunum. Ein frálíkur inngangur til kvinnukroppin og tær føðingar, sum filmurin setur sær fyri at lýsa í trimum pørtum. Fyrst, tá vanligt var at kvinnur áttu heima, so til at ordri kemur úr einum ódefinerligum erva, at allar føðingar skulu vera á sjúkrahúsi, og so at enda ein triði partur, sum varpar ljós á seinastu tvey árini, har tað ikki er óvanligt at eiga heima, og at páparnir aftur eru við og filma tað heila. Júst hetta við at filma og deila privatastu upptøkur í verðini við onnur, ber filmin, so hann verður upplýsandi og undirhaldandi, og saman við ótilgjørdu frásøgnunum frá ljósmøðrunum, fyrst og fremst Aslaug Víká Petersen, gevur savnaða søguliga tilfarinum og nýgjørdu samrøðunum eitt fjølbroytni og ein varandi autentisitet. Systrarnar hava duga serliga væl at finna heimildarpersónar og fáa tær at siga livandi frá, uttan nakrantíð at gerast staðfestandi keðiligar hjá mannfólki at hyggja at. Hetta kundi jú verið hagtøl og einki annað, men filmurin er so langt frá tí, sum slepst, hóast lyklatøl verða nevnd. Mátin at siga frá, ja samlaða narrativið, er á sjáldsama høgum støði. Einu ørstuttu løtuna siga barnakonur poetiskt frá um at eiga tað, sum var og tó ikki varð. Eftir lítlari løtu skilja vit, at talan er um deyðføtt barn. So fer filmurin víðari. Út um landið, inn á sjúkrahús og heim til fólk, har tær siga frá, sum eg aldri havi hoyrt í almenna rúminum áður. Afturvið eru sjáldsama góðar smalfilmsupptøkur, sum geva søguni rúm og luft. Og so er ungir menn, ið standa konuni hjá, hjálpa til, og filma tað mesta, so eygleiðingin stendur greið og klár og verður alment viðkomandi, ja kann henda eitt statement frá einum starvsbólki, sum sambært miðlunum er raktur av hørðum ósemjum og millimeturnalvapilkaríi. Men hetta mál kemur ikki upp at blása í filminum. Hann er lukkutíð nógv alvorligari enn so. Hann er um at eygleiða tað lív, sum verður til, tá konan er komin á tíð, geva tí tað rúm, sum partarnir semjast um, heima ella á sjúkrahúsi, so sum útlitini eru, uttan at taka nøkur óráð fyri. - Ja, vil okkurt svakt eiga úti, so kunnu vit ikki forða henni, sigur eina ljósmóðurin, sum annan vegin peikar á fulkomna frælsið hjá barnakonuni at eiga so, sum hon vil, og hinvegin vísir á, hvussu langt er til sjúkrahúsið, tað er hálvur annar tími haðani hon er, skuldi nakað hent. At síggja hetta fulkomna frælsið yvir egnum kroppi, er hugtakandi. Og ímeðan verður alt filmað. Vit síggja tvær føðingar, fullkomið cinéma vérité brett um alt løriftið, og so er barnið sett í verðina. Øll tøknin, klipping, tónleikur, millumtekningar, colorgrading og ljóð, eru sjáldsama væl frágingnir partar í filmisku føðiketuni. Eisini nýggju samrøðuuptøkurnar eru framúr væl komponeraðar í stovum hjá heimildarpersónunum, har myndir og málningar á vegginum, ein nútímans villur Gunleif Grube og eitt broderað norskt skriftstað um frelsu, eru hugtakandi smálutir, sum uttan hóvasták seta løtuna í senu. Aslag Víká Petersen, ið eg fati sum høvuðsheimild, ið gevur filminum brodd, er sett framman fyri einum klassiskum teak skenki í stovuni, har várligir litir, sum eru grønir og gulir, skapa upptøkuna og geva henni organiskt rúm at siga frá, gleðast, ilskast og undrast, og í einu løtuni puffa og kasta uppá nakka. Ein óbetalilig sena, júst henda.

Filmurin Verkir, sum varir 70 minuttir, verður sýndur í Løkshøll í annaðkvøld, hóskvøldið 13. juni, klokkan 20.

Til lukku við filminum Verkir, Karina og Theresa!

Summarið komið

Hóast grátt og sjey stig í luftini, er summarið komið. Ýtið er hvørt ár Norrøna, sum er komin til Havnar við somikið av húsvognum ávegis til Íslands, at nú er fyrstu ferð fult á kampingplássinum yviri við Strond. Tá er summarið byrjað.

Við í mátinum er eisini at summarferiulistar eru komnir upp at hanga á arbeiðsplássum, og fóbóltsdystir móti Spania og Noregi gera tað neyðugt at seta skelti upp úti á Reyni í Havn, har tað síðani Katrin Ottarsdóttir gjørdi filmin Atlantic Rhapsody í 1989 hevur verið ein trupulleiki, at forvitin ferðafólk gløa inn í søguligu sprossavindeyguni, sum var tað eitt frílandsmuseum við statistum innanfyri. Nú krevja tey, sum til dagligt búgva úti á Reyni, respekt.

Tekin um at summarið er byrjað er afturvendandi Mentanarnáttin fyrsta fríggjakvøld í juni. Skráin er blivin so stór og fjøltáttað, at ikki er hugsingur um at fáa alt við. Tí hugdi eg í drúgvu skránna at finn eitt tiltak á eini adressu, sum eg ikki havi sæð áður.

Tiltakið fann eg út á Landavegnum 32, har lítið prangandi skeltið Brewing Art stendur framman fyri bryggistoltleika havnarmanna, Restorff's bryggjarí, sum stavar frá 1849, men sum fyritøkan Frost nú eigur.

Her hava Gurilla x Ellivu, tað eru Guðrið Syderbø og Maria Smith, framsýning í ráu hølunum fyri endanum á brøttu trappuni. Keypir tí eitt prent frá Mariu, sum sæst til vinstru, so fært tú grundmotivið, upprunaposan, sum hongur innast á vegginum, við í keypinum. Lokið á gamla bryggiketlinum sæst mitt fyri á myndini.

Guðrið, sum sæst høgrumegin, arbeiðir til gerandis í hesum ídnaðarsøguligu hølum á Landavegnum. Hon selur á netinum, har sagt verður um listina, at "Her artistic talent is to see something in nothing, and then make it to something else."

Eftir hesa óvæntaðu og uppliftandi vitjan við Brewing Art hjá Restorff's er klárt at fara heim eftir Landavegnum, oman brekkuna og framvið øllum húsunum, sum eru livandi partar í Bommhjartanum hjá Jóanesi Nielsen, sum nú fæst í danskari týðing, og eg enn havi á innaru eygalokunum, so visuell og væleygnað er henda norðuratlantiska krønika at gera til film. Sanniliga, summarið er komið til Føroya.

Síðsta skot í Havnartunlinum

Samstundis sum Bárður Jákupsson, listamaður, setur mentanarnáttina í Havn, fer Heðin Mortensen, samferðslumálaráðharri, at lata síðsta skot av í Havnartunlinum, sum er teknaður á Føroyakortið omanfyri. Hetta verður hátíðarhildið í ítróttarhøllini á Hálsi í Havn, har møguleiki verður at fylgja við á stórskíggja. Skotið verður latið av kl átjan 5.274 metrar inn í tunlinum, Hvítanesmegin. Tí er ikki ráðiligt, at nógv fólk er inni í tunlinum, siga borifólkini. - Tað er ein stór løta, fyri eina av Føroya størstu byggiverkætlanum, nú jarðfrøðiligi váðin í verkætlanin er burtur, tá tunnilin er liðugt sprongdur og arbeiðið við at gera tunnilin er komið so væl áleiðis, verður sagt á heimasíðuni hjá Samferðsluráðnum, nú ein nýggj sambinding er gjørd til Havnar, og hin næsta er fyri hondum.

Skráin fyri hátíðarhaldið, nú sprongt verður ígjøgnum til Havnar í dag, er henda:

Bergur Poulsen nevndarformaður fyri P/F Eystur- og Sandoyartunlar bjóðar vælkomin.
Heðin Mortensen, samferðslumálaráðharri heldur røðu.
Niklas Foldbo, ein av íverksetarunum av Eysturoyartunlinum heldur røðu.
Heðin Mortensen, samferðslumálaráðharri letur seinasta skot av í Eysturoyartunlinum.
Í sambandi við tiltakið verður tónleikur og bjóða verður til ein drekkamunn á Hálsi í Havn, siga fyrireikararnir.

Einkisverdar stuldursmyndir

Tað er nú óluksáligt, at myndir ikki verða virðismettar av nøkrum miðili í landinum. Í dag hevur Mentanargrunnur Landsins kunngjørt, at trý listafólk fáa løn - listafólkaløn - í trý ár. Tað skal verða teimum serstakliga væl unt, Carl Jóhan, Ragnhild og Jens. Fínasta slag. Men tað løgna er, at í kjalarvørrinum á tíðindaskrivinum frá Grunninum, sum í hesum føri hámetur myndlist, bókmentir og tónleik, brúkar Portalurin myndina omanfyri og eina afturat, sum báðar eru stolnar av mín bloggi, og in.fo hevur stolið myndina niðanfyri, sum eisini er av mínum bloggi. Tað er ógvuliga javnan, at miðlarnir stjala myndir á henda hátt. Einaferð svaraði blaðstjórin á Dimmu aftur, at vóru ikki størri trupuleikar at brokka seg um, enn at upplýsa hvør átti eina hissini mynd, so var heilt væl statt á blaðnum. Eg meini tað. Samstundis siga somu miðlar fotografar úr starvi, tí øll onnur kunnu taka eina mynd, til dømis við eini flatari fartelefon, sum er so lítið verd, at tú setur teg á hana, tí hon er í reyvalummanum. Hetta taki eg mær forbannað nær. Tí skal eg verða medvirkandi orsøk til at fakfotografar verða sagdir úr starvi, tí øll onnur taka myndir fyri einki - millum annað eg sjálvur - so er einki annað at gera, enn at fara í myndaverkfall. Í stundini. So kann teksturin standa, tjae um ikki einsamallur, so í hvusu er uttan ta mynd, sum eg tók fyri meg sjálvan og aldri havi latið øðrum, tí eg selji ikki myndir. Tað gera onnur. Millum annað pressufotografar, sum eru útbúnir til endamálið og royna at liva av tí. Brúkið teir. Ikki stjala amatørmyndir, sum eg og onnur taka av egnum áhuga, kjeru miðlar. Vit taka ikki amatørmyndir fyri at spara tykkum fyri samsýningar og lønarútreiðslur til yrkisfotografar. Annars til lukku við listafólkaløn í trý ár - Carl Jóhan, Ragnhild og Jens!

Filmurin "Verkir"

Filmurin "Verkir" er nýggjur føroyskur heimildarfilmur, sum systrarnar Karina og Theresa Jákupsdóttur hava gjørt um broytingina frá at kvinnur áttu heima, til at allar føðingar eftur fáum árum vóru fluttar inn á sjúkrahús.

Talið á heimaføðingum er seinastu tvey árini fleirfaldað, og okkurt bendir á, at fleiri kvinnur tilvitað velja at eiga heima. Í filminum "Verkir" hitta vit kvinnur, jarðarmøður og ein mann, sum tosa opið um teirra upplivingar rundanum føðingina.

Sýningin verður mikudagin 12. juni klokkan 20 í Filmsfelagnum í Havnar Bio. Atgongumerki kunnu keypast á www.bio.fo.

Samrøðufólk í filminum eru:
INGIBJØRG RASMUSSEN · EYÐGERÐ AMANDA PETERSEN · ASLAUG VÍKÁ PETERSEN · HELEN JOENSEN · ELIANA HAMMER OLSEN · ELSA HALLFRÍÐUR RASMUSSEN · POULINA ABRAHAMSEN · JENSA SAMSON · JYTTE JOENSEN · DURITA HANUSARDÓTTIR JACOBSEN · RANNVÁ SIMONSEN · SIGMUND JÓGVANSSON · FRÍÐA JÓRUNARDÓTTIR · ANNIKA BEINTA HOYDAL · ANNA CHRISTIANSEN · BJØRT JOENSEN DAHL

"Verkir" er heimildarfilmur eftir
KARINU & THERESU JÁKUPSDØTUR
Tónasmiður JÓN KLÆMINT HOFGAARD
Ljóðmynd JÓN MCBIRNIE
Ljósmynd BARBARA VANG & KARINA JÁKUPSDÓTTIR
Teknari INGILÍN DIDRIKSEN STRØM
Permumynd: SÁRA MIKKELSEN

Økismissur

Oftari og oftari havi eg hug at sløkkja Útvarpið. Tað var ikki gamalt, siga teir báðir, sum eg deili kontór við. Men soleiðis er tað blivið. Tí flestu eg møti sløkkja Útvarpið, um tey nakrantíð tendraðu tað. Eingi tíðindi afturvið døgurða og nátturða. Verður nakað tendrað, so er tað við Sonos ella onkrum øðrum talgildum sum keldu, ið ikki ljóðar samfelt, tá kontórini eru fleiri enn eitt. Tá eg havi tíð at lurta, er svarðaða orsøkin. Ikki nú. Ein tragiskur økismissur, sum orðabókin sigur, og sipar til danska hugtakið domænetab. Ikki tí at alt gott var danskt í fyrndini, tað var tað í minni mun enn nú, men tí at so hvørt tú varnast, at nýggjar kreftir og talgild tøkni taka við á øllum miðlapallum, jú bjartari verða tínar vónir um betri dekning av øllum tí, sum fyriferst í okkara samfelag og myndar okkum sum fólk. Tak nú til dømis Ole, sum í ein mánað hevur verið listamakari í Vági. Trúliga leggur hann út á fólksins miðil, sum í Føroyum er Facebook, tekst og myndir frá serstakliga sjónligu verkætlanini, sum mentanargrunnur andsins hevur stuðlað. Men ikki ein einasta visualisering ella orðing í almannavarpi andans. Ikki eitt orð, ikki ein mynd. Einki. Hetta einkiliga forfjónilsið er blivið almenna føroyska uppáhaldið, samstundis sum øll samskiftistøkni hevur vaksið seg inn í hvørja stovu, so øll kunnu leggja út, taka niður, lurta og síggja. Tað er mest sum at vera í Elvis’a Nothingville og longur úti á heiðini. Við árunum er tað blivið longri og longri millum talgildu varpingarnar, sum miðsavnaðar og gjøgnumarbeiddar lata okkum hoyra heimliga Útvarpið og alt tað, sum føroyskt er, við teim møguleikum sum greitt eru fyri hondini. Ikki tí tað neyðturvuliga skal verða føroyskt, nei, eg vil hava sendingar, ið eru eins væl fyrireikaðar og avviklaðar sum fyrr, tá tú ikki tendraði mikrofonina uttan at vera fyrireikaður. Tað er ein rár hending í dag, hóast bæði manning, tøkni og studiofasilitetir eru fleirfaldað. Meðan eg lurti eftir enn eini ófyrireikaðari tónleikasending má eg sanna, at økismissurin hjá almannavarpinum ikki sprettur úr ongum. Hann er katastrofalur, økismissurin. Heimkomin, leingist mær eftir fyrstu kontaktini, sum innanfyri durastavin tendraði Útvarpið. Hon er ikki longur. Hvussu kann nakar liva uttan Útvarpið?

Hárfínar eygberingar

Súsanna Køtlum við nýggju bókini FRÍÐ by Kötlum, sum á ein taktilan hátt, ið eg ikki havi sæð fyrr, samantvinnar burðardygt prent við smáum tekstbitum og framúr fotomyndum, har hárið er krúllan á hvørjari síðu.

Súsanna er ættað av Viðareiði, haðan fleiri av modellunum eru, og varð útlærd í Klippestuen Z á Frederiksberg í 2000. Síðan flutti hon til Føroya, og hevur í tíggju ár rikið einastu grønu salongina í Føroyum - KÖTLUM. Salongin er í Tróndargøtu, har gøtan krossar Doktar Jakobsens gøtu, og tey brúka heitið Handilsgøtan mitt í Havn. Tá tú opnar hurðina, sært tú niður í ein duldarfullan múr, sum upp og niður við trappuni spælir í sólarljósinum. Ein grafisk ábending um dýpd og at traðka rætt.

Leygardagin millum tvey og fimm fer Súsanna at leggja fram nýggju bókina, FRÍÐ by Kötlum, sum hon hevur arbeitt við í út við fýra ár og droymt um í nógv fleiri.

Í næstu viku fer Súsanna á norðurlendska hármessu í Lokomotivværkstedet í Keypmannahavn, har hon hevur keypt ein heilan bás at gera bókina og føroyska hárfríðkanarvirksemið sjónligt. Tveir lærlingar, Maria og Rebekka, starvast hjá Súsonnu. - Vit eru ikki við í kappingini, ið er samstundis sum norðurlendska messan, men ein føroyskur frisørur er við í kappingini í ár, sigur Súsanna.

Systurin, Anita Køtlum Petersen, sum býr í Danmark og arbeiðir við myndlist, hevur skrivað tekstin í bókini, ið eru tekstbitar á føroyskum og enskum. Onkuntíð triviellir við obligatoriska Williami Heinesen og Pól F við Fagru blómu, men eisini við J.J. í Gerði, sum í uppslagnum omanfyri, fær meg at vilja fara til frisør, so innbjóðandi verður teksturin afturvið tølandi myndini, sum er úr trølsligu fjøllunum. Greitt er, at hársnið og fotografering er millum fremstu fascinatiónsobjekt í Føroyum. Avrikini tala fyri seg og skapa eitt heilt nýtt slag av salonglitteraturi, ella hárfríðkanarbløðum og -bókmentum, sum kunnu liggja frammi meðan bíðað og klipt verður. Sum her, tá tú sært ein speglaðan purlutekst, og hár, ið er sett og avmyndað sum í Vertigo hjá tíðarleysa Hitchchock, har tey ørast í trappunum.

Meistarligu myndirnar av hári og náttúru, sum ofta hava ein sjáldsaman ans fyri smálutum og stringentari litsamanseting, hevur Amy Hansen tikið. Hanne Mogensen hevur sniðgivið og danska prentsmiðjan KLS hevur avgreitt alt so vistfrøðiliga, at bókin kann etast, sigur Súsanna á skemtiliga bandinum, ið er um bókina.

- Men eg mæli tær til heldur at drekka innihaldið við eygunum og at njóta vøkru myndirnar, sum lættliga sodna aftur við teimum smáu, leskiligu tekstbitunum, sigur hon. Rætt hevur hon. Hetta er ein framúr kontemplativ bók meðan tú leggur høvdið í hendurnar á Súsonnu, Mariu ella Rebekku. Ella hvørjum sum helst frisøri, til menn ella kvinnur. Tí tað er eitt álvarsmál at verða kliptur og friseraður. Listarliga frisørbókin er ein nýggjur miðil, sum eg ikki havi sæð verða so trároyndan í føroyskari náttúru áður.

- Talan er ikki um eina vanliga bók, sigur Anita. - Upprunaliga skuldi tað vera ein frisørbók, men tað endaði við at vera ein meira listarlig bók, har hársnið og føroysk landsløg og mentan verða flættað saman við poetiskum tekstum. Ein nútímans myndabók, ið skilur seg frá øðrum bókum við tað, at hon er prentað eftir "cradle 2 cradle" meginreglunum, altso eitt grønt, umhvørvisvinarligt prent, ið ikki dálkar og kann upploysast 100% lívfrøðiliga. Hon er bundin soleiðis, at tilfarið er sjónliga fest og ikki fjalt, sum samstundis gevur ein ráan stíl. Tí verður bókin eitt upplivilsi at blaða í, ein coffe-table-book, siga Anita og Súsanna.

- Ætlanin er, at bókin skal út í heim, tí er hon eisini á enskum. Hon skal ikki bara liggja hjá frisørunum, men eisini á hotellum, stórum arbeiðsplássum og í vanligum heimum, har hon kann liggja frammi sum eitt symbol uppá, at her eru fólk við uppá síðsta skríggið. Ein must-have og feel-good bók. Ein øðrvísi lýsing av føroyingum og av tíðarinnar avbjóðingum viðvíkjandi umhvørvisspurningum: Hóast nútímans, er eingin orsøk til dálking. Tí eru klæðini, sum lænt eru til myndirnar í bókini eisini burðardygg, frá Shisa-brand og Einstakt, sigur Anita og peikar á ymsu staklutirnar og sigur, at bókin er ikki frisørbók ella ferðavinnubók burturav, men kærleikin til eitt fak, eitt fólk og til Føroya land.

Eg kann bara nikka meðan eg blaði og droymi meg burtur í purlut lokkandi føroysku náttúruni, antin hon er á høvdinum ella í haganum, purluta náttúran. Til lukku við nýskapandi bókini!

Andrias Høgenni vinnur Canal+ virðislønina

Andrias Høgenni, sum sæst sitandi longst til vinstru á sandstrondini í Cannes, hevur í dag vunnið Canal+ virðislønina fyri stuttfilmin Ikki illa meint, sum eisini vann Geytavirðislønina í ár. Rumenski filmsframleiðarin Axel Film tók myndina í Cannes. Canal+ virðislønin er partur av skránni Semaine de la Critique, har eisini íslendski filmurin Hvítur, hvítur dagur (Hlynur Pálmason) hevur vunnið virðisløn fyri besta høvuðsleiklut í einum spælifilmi.

Fyrsti føroyski filmur í Cannes verður vístur týsdagin

Týsdagin verður føroyski stuttfilmurin Ikki illa meint, sum er ein av trimum Geytavinnarum hjá Andriasi Høgenni, vístur í skránni Semaine de la Critique í Cannes. Hósdagin verða virðislønir handaðar.

Við stuttfilminum Ikki illa meint hevur Andrias Høgenni funnið náði fyri úrvalsnevndini í Cannes, sum á 58. sinni skipar fyri sýningarskránni Semaine de la Critique á einum av heimsins kendastu filmsstevnum, sum 72 ferðir hevur verið hildin í suðurfranska Miðjarðarhavsbýnum. Enska heitið á kappingini, sum franskir filmsummælarar stovnaðu í 1962, er Critics Week. Fyriskipararnir siga, at hvørt ár koma um túsund filmar til serstøku skránna, sum er í somu døgum sum høvuðsskráin á stevnuni. Úr rúgvuni verða valdir í mesta lagi tíggju stuttfilmar og tíggju spælifilmar í fullari longd. Filmarnir skulu umboða nýggj nøvn, antin fyrsta ella annan filmin, ið listafólkini hava gjørt. Encyclopedia Britannica upplýsir at, millum nøvnini, sum fyrstu ferð vóru frammi í hesi skrá eru Bernardo Bertolucci, Leos Carax, Wong Kar-wai, Jacques Audiard, Arnaud Desplechin, Gaspar Noé, François Ozon og Alejandro González Iñárritu, sum í ár er formaður í høvuðsdómsnevndini. Vinnandi filmarnir í Semaine de la Critique fáa virðisløn og kunnu vinna Camera d'Or, Canal+ og Leitz virðislønina, umframt at sleppa víðari til aðrar filmstevnur. Dómsnevndarformaður í stuttfilmsskránni er Ciro Guerra úr Kolumbia.

- I am incredibly thankful for this amazing opportunity, and eternally grateful for the crew that stood behind this little chaotic film, segði Andrias á Facebook tá tað kom fram, at hann var ein av teim tíggju, ið sluppu við.

Íslendski Hvítur, hvítur dagur (Hlynur Pálmasson) fær stak góð ummæli eftir at hava verið sýndur í Semaine de la Critique í Cannes í gjár. Hetta er annar filmur hjá íslendska Hlyni, sum í fjør var við í Geytadómsnevndini. Tað er í somu skrá, Semaine de la Critique, at Andrias Høgenni týsdagin vísur stuttfilmin Ikki illa meint í Miramar biografinum. Hetta er fyrsti føroyski filmur, sum nakrantíð hevur verið sýndur á nakrari skrá á filmstevnuni í Cannes.

Pollamjørki

Klokkan er seks um morgunin á terrassuni í Tórsbyrgi. Útsýnið er móti Stongini, Eystnesi og Høgoyggj. Tað er Pollamjørki, ternan kemur og álmanakkin sigur eisini, at tað er Halvarðsøka, sum er nevnd eftir norska halgimenninum Hallvarður Vébjörnsson, ið var føddur um ár 1020 og doyði henda dag, 15. mai, í 1043.

Pollamjørki verður umrøddur soleiðis í føroysk-ensku orðabókini hjá Sprotanum: (veðurfr.) Stratus [mist which lies along the sea, in bays and through the valleys, and covers the foot of the mountains while the sky above is clear]

Til arbeiðis bjóðar Rói øllum ís, so sum siður er fyrsta sólskinsdag, og vit lósu í bókini hjá Bárði Oskarssyni um hina Fløtu kaninina, har dagsins bókmentaligi setningur á ritstjóraterrassuni ljóðar: Rottan spyr hundin, um hann kendi fløtu kaninina. - Nja, eg haldi hon býr í nummar 34. Eg havi ikki prátað við hana, men eg havi pissað á portrið har, so vit hava sæst.

Sjerri og ræstur fiskur

Eins og almenna tænastuhugtakið stendur í fagrasta blóma, er eisini viljin at seta orð á smakk ein frambrúsandi ítrótt. Rúsan ger framúr faldarar, sum vegleiða, hvussu drykkir kunnu parast við alt, ið ræst er, frá tí triviella til tað raffineraða. Í fyrra bólkinum er konsumbjór av pilsnara slagnum og hvassur Aalborg snapsur, meðan sjerri í øllum stigum, frá tí turra til tað søta, frá tí ljósa til tað myrka, er í tí seinna bólkinum.

Fert tú á kav millum hillarnar í hesi smakkverð, er skjótt at tænastufólkini koma at spyrja og vegleiða. Og mín sann, um eg ikki verið boðin inn í køkin at smakka nýggja vøru, ljóst og turt sjerri, og myrkt og søtari sjerri.

Eg sigi, at vit gomlu floksfelagar skulu møtast í kvøld at eta ræstan fisk við garnatálg og spiki. Ein mildur snapsur skal skola góman, men er okkurt sjerri, sum kann krydda og komplimentera smakkin av tí eksplisitt ræsta? Jú, tað er gamaní, sigur hon og skeinkur eitt lítið glas, so eg kenni angan og drúgva eftirsmakkin. Ótrúligt at ræstur fiskur er fluttur úr vásakøkinum og inn í stovuna, mest sum til háborðs, aftur við sjerri og øllum hinum. Men fyrst og fremst sjerri. Eitt gott parlag. Og meðan tosið gongur, koma vit eisini eftir at ymsu sjerrisløgini rigga væl til annan mat úr føroyska køkinum. Tað var ikki gamalt. Men gott er tað. Sjálvandi í rímuligum mongdum, og aldri til yvirmáls, siga vit einmælt í felag. Og so er høvið at finna gomlu gløsini fram. Væl gagnist!