Benjamin Johanessen, sum er úr Hjørring, og fyrr sigldi við Norrönu, kom til Havnar eftir koronu farsóttina. Tá fekk hann starv á Hotel Hafnia, har hann er tænari. Nú hevur hann konu og tvey børn her. Fryntligur, punktligur og vitandi um alt hann setur á borðið.
Í hátalarunum hoyra vit rútmiskan retro tónleik frá seksti- og sjetiárunum, sum passar væl til stílin, litin og matskránna eisini, sum søkir tað internationala bistro funderaða, heldur enn tað lokalt føroyska.
Tommy Roe syngur Dizzy og vit fáa breyð við hvítleykssmøri, serstakliga vælsmakkandi við distinkum leyki, og so eitt kokkteylglas við boblandi italskari Rivani prosecco, sum er turr, og smellir breitt og flatt í eini balansuakt móti varrunum. Gott og vælbyrjað. Nógv ferðafólk, eitt borð við føroyingum. Neil Diamond syngur Cracklin' Rosie. Við borðið skifta vit orð um fyrstu servering eftir broytingina í fornisku rúsdrekkalóggávuni í 1992, tá vit fingu Campari við ísi frá Johan Restorff á hesum sama stað. Nú er sangurin You Ain't see nothing yet við Bachman Turner Overdrive úr Kanada. Benjamin skjýtur upp hvítvín frá Burckel Jung de Klever Heiligenstein fronsku megin í Alsace. Ljóst gulligt við einum farra av grønum, sum gevur ein stabilt góðan grundsmakk til kalda forrættin, sum fyri mín part er ráur laksatatarur.
Vit skilja at til ber at velja hálvan høvuðsrætt og seta saman til improviseraðan forrætt. Hini velja linguini við hummara og risotto við soppum. Framúr møguleiki, sum verður professionelt umsitin, meðan vit hoyra Happy Together við Turtles. Gott at verða í tryggum hondum við yrkislærdari tænastu í høvuðssæti.
Aires úr Filipsoyggjum, sum býr í Vágum og hevur verið her í landinum í tvey ár, skeinkir okkum aftur upp í gløsini við hvítvínumum úr Alsace. Vit skifta orð um heimlond, okkara og hennara, og um Netflixfilmin A Faraway Land frá 2021 um filipinar í Føroyum. Henni dámdi væl filmin og hevur við hepni víst til hann og hetta fjara fremmanda landið, tá hon var í Fraklandi.
Við borðið tosa vit um ferðavinnu og altjóðagerð. Fyrr í dag hoyrdu vit niðurlendskt, dutch, mál úti hjá Jógvan Weihe, og spurdu um ørindini, tá vit komu í prát. Tey vóru ein heilt stór familja, sum vitjaði her, og beint nú keyptu tey øll klæði at ganga í føroysku fjøllunum, men niðurlendska gitið var nokkso rætt, men rættari var, at tey vóru úr Suðurafrika og tosaðu afrikaans. Vit tosa um lækkandi tøl av ferðafólkum, stjórin í Visit Faroe Islands segði fyri stuttum, at ferðafólkatalið í fjør var 130.000, Dimma sigur niðanfyri hundraðtúsund og uppgerð hjá Gist og Vist sigur í vikuni at ferðafólkatalið í fjør kann koyrast heilt niður í 50.000. Greitt er, at ferðafólkavinnan er stagnerað. Eru tað ferðaseðlaprísirnir, gistingaprísirnir ella høgu prísirnir fyri leigubilar, sum taka lívið av ætlaðu ferðavinnuni?
So kemur høvuðsrætturin inn á borðið. Neytalundir við soppasós, eplamorli og nógvum smøri, kremut og vælsmakkandi, og so við perfekt matchandi reyðvíni, sum Benjamin aftur velur til rættin, við framúr stamina, sterkt við góðari fyllu. Nú hoyrist Paul Simon við Kodachrome av bestu LP plátu eg eigi, There Goes Rhymin' Simon. Vit tosa um biltúrasendingina hjá Jákupi, sum var úr Sumba, har alimilliarderarnir vórðu lagdir undir at oyðileggja siðbundið byggimynstur í lítlu bygdini. Júst tað sama er hent í Gásadali. Tað er sum ein náttúrulóg, at fólk við nógvum pengum missa estetiska dannilsið og leggja seg á smábygdir við ópassandi marglætishúsum sum minnisvarðum. Nú syngur Paul Simon Mother and child reunion. Vit semjast um, at hetta er besti búffur, neytalundir, í heila takið tað besta av neyti, vit hava smakka í býnum, so mjúkt og kremut er tað. So rullar Benjamin flamberingsvognin inn á gólvið. Nú eru stundir til dessert, sum eru flamberaðar pannukøkur.
Vit fara út í køkin at heilsa uppá kokkin, Florin, sum er úr Rumenia, og hevur verið her í trý ár. Spyrja um munin á kokkayrkinum her og heima, og hann svarar, at heima í Rumenia høvdu tey urtagarð við øllum grønum vøksturi, alt var í heimbygdini, men her er alt innflutt, sigur hann. Tað er ein stórur munur. Spurdur um tað besta, hann hevur smakka hesi árini í Føroyum nevnir hann Trøllaost, ostin av Trøllanesi, men at lambskjøt er altíð gott, eisini ræst. Saman við Florin fáa vit eisini orðið á Kevin, sum er úr Kenja og arbeiðir her saman við beiggjanum, og Evu Lind, sum er hálv íslendsk.
Nú fáa vit ein kaptensløjtnant við borðið, tað er helvt um helvt konjakk og Drambuie í sama glas. Ein farvældrammur meðan Carole King syngur I Feel the Eart Move, og eg kenni á mær, at nú má eg út á angandi vesið. Hetta var ein altjóða uppliving, mitt í Havn, innan vit møta pólskum ferðafólkum á Áarvegnum. Manga takk!
