Birk

Ymisk eru húsini, tí sum smádrongur fert inn í. Og færri eru tey, tú javnan vendir aftur til, og gjøgnum lívið fært fragd av at hava upplivað.  Grannin, Mourits, og eg komu eitt kvøldið at tosa um mongu húsini í grannalagnum úti í Grønlandi. Tey fáu, har mann fór inn, og tey mongu, har rátt var frá at fara inn.  Veit ikki av hvørjum, men tað lá í luftini, at har tey royktu, fór tú ikki inn, og har ein snapsafløska segðist hava verið á lofti, har fórt tú ikki um gáttina, og har tey søgdust kvøða og dyrka føroyskan dans, og ikki at vera nakað so abstrakt sum gift, ella kanska enntá fráskyld - tað dugdu summi at tevja langan veg - har fekst tú innvortis tey vaksinatiónsráðini, aldri at koma í nánd. Okkara himmal var av eini aðrari verð. Ein dannilsisdemarkatiónslinja sum lítlingurin tekur til sín, bara hann lotar av hanakjafti, sum eg elski Anfinn, løgmann, fyri at siga upp í saman. Tað líkasum knýtti aftur í anarkistiska lívið úti í hesum arbeiðarabýlingi. Reglubrótandi hanakjaf...

Skjótt eru trýss ár síðan Joni Mitchell sang fyri aldrandi børnum, og samstundis viðurkendi at hon, nú einogfýrs, er eitt teirra: ”Songs to aging children come / Aging children, I am one”. Myndaklippið er av húsanum Clouds (1969). Havi hildið feriu hesa vikuna, men illa gongst, tí tað er blivið so ófriðarligt í landinum. Fyrst var tað Frihedsbrevet, sum partú vildi fortelja mær, og tað beint úr rættinum, at ein maður úr Algeria, sum fyrst varð ákærdur, nú er fríkendur fyri eina upplýsta nátt umborð á Norrönu at hava neyðtikið konuna, sum frælsisbrævið tekur sær rættindi til at upplýsa við navni, so eg fái ilt fyri hjartað, ikki tí eg kenni hana, men tí eg øtist um tað, eg lesi, og hvussu skrivarin vil hava meg at lesa tað. Eg verið infiseraður av eini lesibasillu, sum eg heldur enn miðlahald vil hava heilhyljandi vaksinu móti at lesa. So ganga tveir dagar, og nú er aftur ilt í føroysku heimasálini, tú nú eru døkkleittir menn komnir at larma uttanfyri hjá Finsen, okkara Nobelvinnara, i...

Frá vinstru síggjast í køkinum í Húsagarð á fýrastjørnaða Hotel Brandan uppi í Meksiko: Mart, Sigurd, Tórur, Mogens, Florin og Bjørt.  Mart Manuel er yvirtænari í Húsagarði, matstovuni á Hotel Brandan her uppi í Meksiko, tey rópa, tí aldargamli garðurin, tey fluttu av Húsabrúgv, var so langt burturi. Síðan hevur býurin vaksi seg stóran, langt út um býarpartar sum úti í Grønlandi, eins og tey hava býlinganøvn sum Kanada aðrastaðni í Føroyum. Tað var í fjør, at eg fyrstu ferð møtti Mart , sum hevði arbeitt á fimmstjørnaðum hotelli í filipinska høvuðsstaðnum, Manila, hevði borðreitt fyri Imeldu Marcos, og ein vinmaður, sum hevði borðreitt fyri Frans páva, var í Føroyum og arbeiddi hjá Katrinu. Tí kom Mart higar og trívist væl, við soni og konu, hann úr norðara og hon úr syðra partinum av Filipsoyggjum. - Vit eru í einum góðum stima, bæði í gisting og í matstovuni, sigur Virgar Enghamar, stjóri á fýrastjørnaða Hotel Brandan, her fáa vit fyrst fáa ein Daiquiri sum á Hemingwaystaðnum, El...

Í Blaðnum Vikuskifti í dag hevur blaðstjórin, Ingi Samuelsen, eina góða oddagrein um Suðuroyartunnilin. Fyrst er at siga, at oddagrein sum tekstur er í dag ein serstakliga rár grein, sum er løgið, tí atgongd er til so ómetaliga nógvar pallar, har tú kanst geva út tekstir. Men gamla heiðurskrýnda tekstin, oddagrein, hava fá hug til at seta á prent, talgilt ella ikki. Í einum broti í oddagreinini í dag leggur blaðstjórin eitt framtíðarsikti, hvussu okkara eftirkomarar fara at háða, ja háða, okkum fyri ta avgerð, vit eru um at taka, undir leiðslu av løgmanni, sum samstundis hevur stavnsbundið miðlafólk í Kringvarpinum at vera limir í Starvsfelagnum, og eitt heilt fakfelag av miðlafólki tí hevur stevnt. Eitt tað mest undarliga, eg havi upplivað í mínum skrivandi lívi.  Brotið í Blaðnum Vikuskifti, sum eg vil lyfta fram, tí tað er so beinrakið, er hetta: ”Løgmaður hevur, saman við tunnilsfelagnum og stjóra tess, argumenterað áhaldandi fyri eini loysn, sum so at siga ongin er glaður fyr...