Sunnumorgunin gekk leiðin sum vant til bakaran at keypa morgunbreyð. Men gakk, gøtan var stongd og avbyrgd. Blinkstrandi brandbilar hómaðust niðast í gøtuni.
Komin nærri, sást tjúkkur roykur rulla út undan bylgjandi trøum, ið spretta hesa ársins tíð.
Kimiligir brandmenn ganga inn og út og illbrýntir løgreglumenn skriva upp í bókina. Túnið flýtur í vatni.
Húsini, ið daga fram millum ývnu trøini, eru úr gulum múrsteini, rúmlig og við fløtum taki. Í morgun hava tey sanniliga givið upp andan. Rútarnir sprongdir og brent er upp gjøgnum takið. Blankir bjálvingarlepar hanga speiandi úr takskegginum og leiftra í lotinum. Her stendst einki at bjarga. Alt farið upp í royk.
Forvitnir grannar slota eina løtu, rista á høvdinum, stinga hendurnar djúpt í lumman og ganga ilskir framvið. Undrist yvir hesa hjartaleysu atferð, nú onkur hevur mist hús og heim ein sunnumorgun.
“Tað ræður um at verða fyrstur” sigur ein skrámutur blaðmaður, ið unnist illa við dagsins ljós og enn verri við at skriva meðan fólk hyggja.
Longu á middegi hava útvarp, sjónvarp, Ritzau og netsíður hjá landsins stórsta blaði, og skrantandi lokalblaðnum, søguna. Katastrofa og sjokkrapport. Gríman er fallin. Tí devlar í fáraskinni búgva mitt millum okkum. Har vit minst vanta tað.
Út á dagin kennist svidnaroykurin í grannalagnum.
Grannar hava sað ein atletiskan mann renna frá staðnum, beint sum eldurin kyknaði í nátt klokkan 4. Og annar av teimum báðum monnunum, sum eru skrásettir at búgva her, hann er rokkari. Er limur í Hells Angels. Tað er so vist og satt.
“Vit hava hoyrt gang frá motorsúkklum” sigur ein granni. “Og hundagoyggj” sigur ein annar “frá stórum hundum”. “Og harðan tónleik” sigur ein triði. “Og tá eg heilsaði uppá ein teirra, ønti hann ikki aftur” sigur ein annar. “Teir eru rokkarar” siga øll sum við ein munn. “Ja, tað er so púra vist” sigur løgreglumaðurin. “Og eg fari beint at skriva tað” sigur blaðmaðurin.
Og soleiðis koma tað í bløðini, at hoyrist eitt wrum-wrum og voff-voff úr tínum húsum, so ert tú rokkari. Og kemur eldur í, so er kríggj, rokkarakríggj.
Tí fyrr í ár varð ein rokkaraborg aðrastaðni í býnum brend í grund. Hetta má vera eitt hevndartiltak í stóra rokkarakrígnum. Tað er semja um í pressuni. Frá Randers til Århus.
Tá sólin er hægri á himni og góðsligi, men vitugi vindeygavaskarin kemur fram við hjá okkum, undrast hann, at nakar skal hava ætlanir at brenna eini hús her í gøtuni.
Fáur kennir gøtur og býlingar sum hann. “Vita teir ikki, at forsetin býr á Desembervej nummar seks? Hví skulu teir brenna hann út á Novembervej einogtretivu? Har býr okkurt heilt annað undir,” sigur hann og turkar vindeyguni, so tað aftur er klárt at hyggja út í verðina.
Og so var. Ein fyri og annar eftir verða allir pástandir um stóra rokkarakríggið tiknir aftur. Har búi eingin rokkari. Eingin atletiskur maður varð sæddur og einki samband er við Hells Angels.
Hóast friður aftur valdar, hevur úlvurin glett á tonn og ormurin lagt eitur. Mitt millum lomb ein sunnudag í mai.
Ilskur inn á snævurskygnið, slái eg nevan í borðið. Tá dettur Bíblian av hillini og liggur opin á gólvinum:
“Úlvur skal ganga á beiti saman við lambi, ljónið eta hoyggj eins og neytið, men ormsins føði skal verða mold. Á øllum mínum heilaga fjalli skulu menn einki ilt gera og ongan skaða valda.”
So sigur skaparin. Eftir vitjan hjá bakaranum.
Eftir stendur, at eingin eigur at sláa nevan í borðið ein sunnumorgun á sumri. Tað er púra vist.
Århus 13. mai 2005
Prentað í Skánum í Dimmalætting 3. juni 2005
Komin nærri, sást tjúkkur roykur rulla út undan bylgjandi trøum, ið spretta hesa ársins tíð.
Kimiligir brandmenn ganga inn og út og illbrýntir løgreglumenn skriva upp í bókina. Túnið flýtur í vatni.
Húsini, ið daga fram millum ývnu trøini, eru úr gulum múrsteini, rúmlig og við fløtum taki. Í morgun hava tey sanniliga givið upp andan. Rútarnir sprongdir og brent er upp gjøgnum takið. Blankir bjálvingarlepar hanga speiandi úr takskegginum og leiftra í lotinum. Her stendst einki at bjarga. Alt farið upp í royk.
Forvitnir grannar slota eina løtu, rista á høvdinum, stinga hendurnar djúpt í lumman og ganga ilskir framvið. Undrist yvir hesa hjartaleysu atferð, nú onkur hevur mist hús og heim ein sunnumorgun.
“Tað ræður um at verða fyrstur” sigur ein skrámutur blaðmaður, ið unnist illa við dagsins ljós og enn verri við at skriva meðan fólk hyggja.
Longu á middegi hava útvarp, sjónvarp, Ritzau og netsíður hjá landsins stórsta blaði, og skrantandi lokalblaðnum, søguna. Katastrofa og sjokkrapport. Gríman er fallin. Tí devlar í fáraskinni búgva mitt millum okkum. Har vit minst vanta tað.
Út á dagin kennist svidnaroykurin í grannalagnum.
Grannar hava sað ein atletiskan mann renna frá staðnum, beint sum eldurin kyknaði í nátt klokkan 4. Og annar av teimum báðum monnunum, sum eru skrásettir at búgva her, hann er rokkari. Er limur í Hells Angels. Tað er so vist og satt.
“Vit hava hoyrt gang frá motorsúkklum” sigur ein granni. “Og hundagoyggj” sigur ein annar “frá stórum hundum”. “Og harðan tónleik” sigur ein triði. “Og tá eg heilsaði uppá ein teirra, ønti hann ikki aftur” sigur ein annar. “Teir eru rokkarar” siga øll sum við ein munn. “Ja, tað er so púra vist” sigur løgreglumaðurin. “Og eg fari beint at skriva tað” sigur blaðmaðurin.
Og soleiðis koma tað í bløðini, at hoyrist eitt wrum-wrum og voff-voff úr tínum húsum, so ert tú rokkari. Og kemur eldur í, so er kríggj, rokkarakríggj.
Tí fyrr í ár varð ein rokkaraborg aðrastaðni í býnum brend í grund. Hetta má vera eitt hevndartiltak í stóra rokkarakrígnum. Tað er semja um í pressuni. Frá Randers til Århus.
Tá sólin er hægri á himni og góðsligi, men vitugi vindeygavaskarin kemur fram við hjá okkum, undrast hann, at nakar skal hava ætlanir at brenna eini hús her í gøtuni.
Fáur kennir gøtur og býlingar sum hann. “Vita teir ikki, at forsetin býr á Desembervej nummar seks? Hví skulu teir brenna hann út á Novembervej einogtretivu? Har býr okkurt heilt annað undir,” sigur hann og turkar vindeyguni, so tað aftur er klárt at hyggja út í verðina.
Og so var. Ein fyri og annar eftir verða allir pástandir um stóra rokkarakríggið tiknir aftur. Har búi eingin rokkari. Eingin atletiskur maður varð sæddur og einki samband er við Hells Angels.
Hóast friður aftur valdar, hevur úlvurin glett á tonn og ormurin lagt eitur. Mitt millum lomb ein sunnudag í mai.
Ilskur inn á snævurskygnið, slái eg nevan í borðið. Tá dettur Bíblian av hillini og liggur opin á gólvinum:
“Úlvur skal ganga á beiti saman við lambi, ljónið eta hoyggj eins og neytið, men ormsins føði skal verða mold. Á øllum mínum heilaga fjalli skulu menn einki ilt gera og ongan skaða valda.”
So sigur skaparin. Eftir vitjan hjá bakaranum.
Eftir stendur, at eingin eigur at sláa nevan í borðið ein sunnumorgun á sumri. Tað er púra vist.
Århus 13. mai 2005
Prentað í Skánum í Dimmalætting 3. juni 2005