Her er eitt brot úr ummælinum í Sosialinum í dag av leikinum Havfrúgvin, sum varð frumsýndur leygarkvøldið á Tjóðpallinum. Niðanfyri er vakrasta myndin úr poetiska leikinum, sum Jóanes Nielsen skrivaði og Eyðun Johannesen stjórnaði. Høgni Heinesen tók allar myndirnar av leikinum.
Um hesa senu verður sagt soleiðis í dagsins ummæli í Sosialinum: Gólvið er blankt aluminium sum á flakavirki, so gummistivlarnir ikki glíða. Tøknin, ið gandast upp úr gólvinum, fram úr veggunum og niður úr loftinum, er ein so stórur medleikari, at onkuntíð er hon, tøknin, um at taka yvirhond og ger leikin praktfult orðleysan. Sum til dømis tá vit eru við eitt langt op í gólvinum, har syrgjandi fólk kasta rósur niðurí, og tey í næstu løtu taka trolið, ið hongur sum ein fiskur undan loftinum, og bera tað út av pallinum. Tá er senan so sterk, at orð eru óneyðug. Ja, í allari orðamongdini fært tú tann uppskolaða ynskidreym at síggja ein turran og orðaleysan leik, ella ein leik á einum fremmandum máli, sum tú ikki skilir, tí málið er bara ljóð, so sterkar eru pallmyndirnar hjá Sámali Blak og stuðlandi ljóðkarmarnir hjá Jens L. Thomsen.
Havfrúgvin er ein fjøltáttaður dreymaleikur, sum við briljerandi tøkni knýtir Havnina og Klaksvík saman í kjøti og blóði, hóast støð ikki verða nevnd. Við fyndiga machopenninum hjá Jóanesi Nielsen verða vit førd inn í hugaheimin hjá hansara alter ego, Hjálmari Dam, ið er kriplaði sjómaðurin Olivar, sum hevur byrt seg inni við turrløgdum kvinnudreymum og hevur valt at síggja verðina í egnari filmsgerð.
Pápin er burtur og hann er sannførdur um at vinmaðurin hevur moggað mammuni, og er nú eisini farin við gomlu kjerligheitini, sum gevur leikinum heitið. Er hon for real, ella bara ein ødipal hugmynd í eini kryplaðari mannfólkatilveru uttan pápar og mannligar fyrimyndir?
Kvinnulýsingarnar, sum ivaleyst fara at falla mongum fyri bróstið, velji eg at fata sum úrslit av tilætlaðum messupráti, tá tær verða lýstar sum moggi-objekt. Í sjálvum sær eru tær einki uttan eitt lítið, er útsøgnin úr nútíðarmessuni. Men fyri Guds skyld ikki vaskikonan, Henrietta (Annika Johannesen).
Hetta eru undrunarspurningarnir í tilverunar vovna nútíðarneti. Bindingin til Olivarsa perspektiv er altavgerandi og bindir allan leikin til impotens og eina sjónliga amputatión, at vera settur til viks. Samstundis er rullandi hjálpartólið ein skriftastólur, ið eisini livir sítt egna lív og verður róptur erligheitstrúna. Fríggjanin til katolisismuna er greið.
Um brúkta málið verður m.a. sagt í ummælinum í Sosialinum í dag: Málið sjálvt sleppur at liva sítt egna lív sum briljantir one liners í fleiri síðusetningum, eitt eyðkenni sum kanska stendur serliga sterkt í Havn, hetta við fyndugum orðaspæli millum kiosk og keikant. Og meðan orðini renna, varnist eg líkleikan millum Jóanes og høvuðsleikaran, Hjálmar. Í útsjónd og keipum líkjast teir so nógv, at tá eyðkendar vendingar, sum at slikka fisu, fara um pallin, tá er hann Jóanis. Hevði hann havt hund, seyðahund, so hevði hann itið Mefisto. Hjálmar er Jóanis.
Eg avmyndaði teir báðar, nøs móti nøs, eftir sýningina á Tjóðpallinum leygarkvøldið.
Les alt ummælið í Sosialinum í dag.
