Í døgurðatímanum fekk eg turt uppá frá einum kennara úr Klaksvík. Levi stendur á fingrunum og turra kjøtið hevur uppruna í Villingadali, norðast á Viðoynni, har næstan bara Enniberg er longur norðuri. Hetta er norðasta føroyska kjøt eg ætli mær at smakka. Niðari lærarafingurin er mín.
Levi greiðir mær í Vágsbotni frá um tjógvini og øll tey eyðkenni, tey hvør í sinum lagi hava. Stuttligasta orðið, eg ikki havi hoyrt fyrr, er kaldarak. - Men bíða nú, sigur Levi, tekur muddin úr lummanum og vísur mær á litin í fitimarmoreringini. - Smakka henda veðrin úr Villingdali, so skilir tú hvønn týdning fitin eisini hevur fyri smakkin!
Meðan bíðirøðin í Havn bara gerst longri og longri, hugsavni eg meg um eitt gott tjógv norðan úr Villingadali, sum er so turt, at eg kann eta tað í Tórsbyrgi í kvøld. Vit semjast um ein heilt góðan prís fyri tjógvið og báðir partar eru nøgdir.
Eg gleði meg longu at smakka, men eisini til at myndugleikin fer at loyva fríari sølu sum hesari í Vágsbotni. Fólk koma framvið, ein bóndi, sum eisini er agronomur, og sigur, at hann fer eisini at selja turt kjøt, sum hann eigur upp í fullan hjall, fyri at skunda undir, at tað skal verða vanligt og atkomuligt á okkara leiðum, uttan at koma í kløtur á løgguni. Eg kann ikki verða meiri samdur. Kjøt á borðið. Tað er turt uppá til matvørumyndugleikarnar í Havn.
