Tá tín argasti fíggindi skrivar um títt samlaða lívsavrik: "Humanisma Hanusar er ikki annað enn plagiat av Fjallaprædikuni," tá kann tað ikki verða betri, haldi eg. Tað er jú vakrasti tekstur í verðini og søguni, so sum vit kenna hana, søguna og verðina.
Sjálvt Roy Andersson kann ikki skamma Fjallaprædikuna niður í horna, men dyrkar hana sum eitt upphevjað úttrykk í misantropisku filmunum, sum nú eisini hava funnið brettir á føroyskum palli.
Men haldi ikki, at greinaskrivarin fatar tað framseting, hann kroystir úr egnum krampapenni, beint fyri evstamark, tvíhaldandi um hann, pennin, meira orgastiskt hatursfullur enn nakrantíð.
Greinin hjá briljanta ensktlæraranum, sum í kjalarvørrinum á religiøsa fólkaforføraranum, Jim Jones, leiddi okkum trygt gjøgnum How they bend minds í Newsweek í 1978, fær meg at spyrja:
Kann man vera ein haturskristin?
Er nakað til, sum eitir haturskristin?
Móti mínum vilja, fær Óli meg ikki bara at halda tað, men at tað er plausibult og í fínasta lagi, tí høvi er har beint nú.
Fyrst og fremst tí, at aktivir vinnulívsmenn hava gingið undan og tryggjað samfelagnum framdrift og vælferð. Okkara egna samfelag.
Og eg var eitt skarn, vildi eg ikki lovprísa teim imperiubyggjarum, sum í fyrndini bygdu Føroyar og lyftu byrði hvíta mansins úti í verð.
Eftir siti eg við spurninginum: Kann man vera haturskristin?