Hitapumpur í kubanska høvuðsstaðnum Havanna. Løgið, at eingin arkitektur hevur hugsað henda blásibjølg inn í veggin, so hann ikki sæst í fagurfrøðiligu framsíðuni.
Tí vakurt er tað ikki, handverkarainntrivið í akademiskt fagurfrøðiliga frontin hjá byggiharranum, sum gamaní er karibiskt sovjettiskur í hesum føri.
Heima, har eg búgvi, er hitapumpa heilt vist ársins orð. Uppá gott og ilt. Frá felags oljufýri síðan 1976 hava vit øll 36 húsini í undanfarna ári lagt um til egna hitapumpu, sum er sett á garðin. Ein útipartur og so ein innipartur, har felagshitin fyrr kom inn og yvirskotshiti fór út.
Hitamiðstøðin, ið hevði savnandi heitið Orkulonin, hevur tænt sínum kollektiva endamáli, og nú eigur hvørt hús sína egnu – privatkapitalistisku, høvdu tey sagt í Kuba – hitapumpu, sum húsaeigarin hereftir sjálvur svarar fyri.
Broytingin flytir okkum fyri fyrstu ferð frá felagstankanum til tað individuella. Nú er kuldi í luftini og alt snurrar. Sjálvur eri eg spentur at seta meg á terassuna í summar, og tá lurta, um har er sitandi við einum kaffimunni. Desibellini eru 56, tá pumpan melur.
Hinvegin er ein ljóðleysur el-bilurin komin í túnið. Ein Hyundai Ioniq 5, fýrahjólstrektur og við hvítum leðursetrum. Tú kanst bara rópa á Siri og biðja hana spæla Gram Parsons í Bose anlegginum. Tað havi eg ikki roynt fyrr.
Í staðin fyri oljufýrt og -rikið, er nú alt á matriklinum blivið elektriskt. Um tað er grønt, og fylgir upprunaynskinum og strembanini um minkandi Co2 útlát, tað er upp til SEV.
