Útvarpið hevur ilt í flowinum. Tað hoyrdist uppaftur í morgun, tá vetrarskráin fyri leygardagar fyrstu ferð varð roynd í almenna rúminum. Og júst har er einki sum Útvarpið. Tað definerar almenna rúmið. Og fyri sovítt hevur Útvarpið almenna rúmið sum uppgávu við ørgrynnu av lógum og fyriskipanum. Tað er sum við mínum egna arbeiðsplássi. Tað er sett á fíggjarlógina við eini nákvæmt defineraðari uppgávu, fígging, amboðum og manning m/k.
Men sæst og hoyrist hetta aftur við nýggjum frábrigdum, upplivingum og vælsignilsum, tá eitt nýtt skeið, nýggj skrá ella eitt nýtt ár byrjar og verður boðið út?
Eftir fínu endursendingina hjá Sissal Kampmann í morgun, tað er triðja ferðin at eg hoyri hana, er fyrsta brotið ein betongmorgunlestur úr fólkakirkjuni, sum eg virði, men aldri vitji, og so ein av handahógvi merktur tíðindauppleystur, so púra uttan sál, og so byrjar nýskapta og skrásetta fýratíma sendingin Nú er leygardagur. Ikki bara tað er leygardagur, men nú er leygardagur.
Tað er nú. Nú sum í útvarpsnærveru. Mínum elskuligasta nærverumiðili fyri øll, her og nú, og ikki sum fjaldur podkastur, tá summi tíma at lurta, kanska næsta ár í Jerúsalem.
Nú er leygardagur er eitt frálíkt hugskot. Í hvussu er á skriviborðinum. Men nú-nærveran er psst burtur nokkso skjótt. Orsøkin er longu avdúkað omanfyri. Tað eru ov nógvir bremsiklossar, kleppar, at skapa eitt frítt útvarpsflow ein opnan leygardag. Hin tyngsti og alvárligasti er beinanvegin fólkakirkjan. Hon hevur ov sterka og óreflektivt-sjálvsagda atgongd til Útvarpið. Tónleikavalið er í morgun tilvildarligt, íð hvussu er fataði eg ongan greiðan redaktionellan vilja at spæla akkurát tann tónleik, ið hoyrdur varð í morgun. Uttan Guðrun & Bartal, sum vórðu spæld av eini orsøk, sum var aktuelli filmurin hjá Sakarisi. Alt skal hava eina orsøk, tað er mítt ófrávíkiliga krav sum lurtari. Sum lurtari kenni eg meg harafturat lumpaðan, tí burtursæð frá fínum Facebook filmum av innvendu nátagrillini í Útvarpstúninum fyri teimum, sum allareiða eru til arbeiðis, er hetta akkurát somu sendingar, enntá við skerdari mikrofonmanning, varð upplýst frá morgunstundini. Allíkavæl er tilfarið sett á skrá undir nýggjari etikett, Nú er leygardagur, frá klokkan tíggju til tvey.
Fyrr hevur verið roynt at skapa eitt natúrligt útvarpsflow, ja beint fram at gloyma kubbandi klokkuna. Ístaðin skuldu vit fáa kringvarpsgullið borðið av heiði og inn í hvørja stovu, laiv, her og nú ein leygardag, og skapa meirvirði í livandi útvendum dialogi. Men hvat ger redaktiónin í hesum flowtanka? Tey seta tvey eini fyrst at diskutera og dissekera klokkuna, ikki bara eina og hvørja klokku, men ding-dong-kirkjuklokkuna. Kommonn. Hetta gongur ikki. Eg komi í tankar um butterfly-politikarin, sum fyri opnari útvarpsmikrofon mælti til, at ein landstýrismaður fekk stuðulspedagog. Hevði til í dag púra gloymt hasa ljóthvøssu mikrofonglósuna, sum kom aftur til mín úr Útvarpinum í morgun. Og tað ikki uttan orsøk.
Tí flow, tað er lurtaraynskið. Meira flow, kæra Útvarp!