Hetta er útsýnið, tá tú kemur inn í býin frá rundkoyringini undir Skansanum, har pylsuvognurin og kaffivognurin nú eru lyftir upp og fylla munandi meir undir klettunum, enn vit fyrr hava sæð.
Hóast upprunaliga lítillátin, var talan um tvey mobil bygningsverk, sum á havnarlagnum mettaðu hin meira proletariseraða endan av nýkomna gastronomiska segmentinum í Havn.
Við útbyggingini sæst, hvussu skjótt útsýnið, ikki bara kann, men veruliga verður tikið frá okkum, har fyrr var frítt fyri at síggja inn í Havnina, á Kongabrúnna og alla Eysturuvág, íroknað Reynið og Tinganes.
Hetta er eyðkenda Havnin, tá tú tekur teg inn í høvuðsstaðin, um tað so er í leigubili av flogvøllinum, av kampingplássinum, úr Eysturoyartunnlinum, ella av Norrönu, sum ivaleyst er galdani fyri tey flestu, sum koma hesa innfarðsleið til Føroya.
Eftirsum bilisman hevur sett Tórshavnar býráði og høvuðsstaðarkommununi so stívrend krøv um parkering, ikki til børn men til bilar, so er ólukkuliga ímyndin av mentan, heiðurskrýnda listaikonin, sum vit í áratíggju hava kallað Tjóðleikhúsið, skvisað her inn í Eystaruvág at skula standa sum ein skendsil. Í hvussu er í huganum.
Kaffi- og pylsuvognurin hava nú borðreitt við fyrstu avleiðingini. Henni, sum alla staðni elvir til enska hugtakið Not in my backyard. Missi eg útsýnið, so skalt tú fara aðra staðni. Bara ikki her.
Men tað skal valdast fyrst at sleppa at seta vindmyllur upp fyri Slættaratindi og onga aðrastaðni í øllum lendinum, sum er drenað fyri alt vatn úr Eiðisáum og suður til Selatrað, og síðan at sleppa at tippa søguliga útsýnið inn í kongaligu Eystaruvág.
Sæð av Rossagøtuni í Havn í dag, er grótkastið hjá Tórshavnar havn nú so stórt, at Skansin skjótt má flytast út á Molan at standa, skal hann yvirhøvur síggjast, sum tað bygningsverk, hann er.
So vita vit, sum brýggja okkum um estetikkin í Havnini, hvat er í væntu, tá søguliga frágreiðingin um tongul í brimi, skal berast fram í orðabókunum, har tað ivaleyst fer at standa ”sí: tjóðpall og tjóðleikhús”.
Ein havnarmaður, sum júst hevði verið úti í Svínoy, helt fyri, har hann stóð undir liðini á mær við gamla pylsuvognin, at tað var ræðuligt sum bilisman hevði fingið fastatøkur á okkum borgarum. ”Einki kann gerast í Havn uttan hundraðtals parkeringspláss. Og skalt tú byggja hús úti í Svínoy, er tað eitt krav, at nú skalt tú eisini hava tvey parkeringspláss. Tveir bilar uppá húsið. Eisini í Svínoy! Aðrastaðni er tað ein óbeskriviligur luksus at gera pláss fyri fólki í bilfríum øki!”
Vónandi verður tað ikki í mínari tíð, at ein tjóðpallur, eftir pylsu- og kaffivognin, fer at halda fram at myrkja og forða fyri innsýninum í Eystaruvág í Havn. Not in my time.
Kanska er rættari staður fyri eini heiðurskrýndari listaikon, sum onkur fremmandur vil rinda, at finna fyri hinum endanum á Eysturoyratunlinum. Í hvussu er ikki Havn. Not in my time.
