Hóskvøldið í farnu viku var eg í Sirkus og spældi úr eini hálvtrýss ára gamlari plátu. Sum ein diskleymari, og váttan um, at eg ikki bara spældi retarderaðan gamlamanstónleik, innleiddi eg við at vísa á afturvendandi kanningar, sum siga, at tá tú ert trýogtredivu, lurtar tú ikki longur eftir nýggjum tónleiki.
Eg eri akkurát tvær ferðir tann aldurin, og lurti hvønn dag eftir nýggjum tónleiki.
Og so kom diskleymarin.
Nýggjasta er plátan hjá Lenu Anderssen, State of the Land, har eg eri serliga hugtikin av seinasta sanginum, Good to be kind. Í mínum oyrum ein avbjóðandi titulreferansa til Cruel to be kind hjá Nick Lowe, sum einaferð skrivaði The Beast in Me til verfaðirin, Johnny Cash.
Nú er tað Good to be kind.
Við avsetti í eini murrumjúkari munnhørpu, sum kundi verið Toots Thielemans, og einum varisliga bleytum klaveri í miðdeplinum, innan trumma og melodiskt markerandi basslinjur koma við - sum vóru vit onga aðrastaðni enn í Abbey Road, tí her smildrast eingin ljóðmynd - tá støkkur inn ein veiðimaður við horni, og so kemur høvuðspersónurin, ein tíðarleysur avatarur, við tátíðarnavninum Karen Carpenter, sum syngur í einum enn ikki hoyrdum men bara hugsaðum Rodgers og Hammerstein leiki.
Tá má eg narra eyguni og reinsa oyruni, tí hetta er ein sangur frá Lenu og Niclas Johannesen, okkara millum í dag.
Ein funklandi referansa, sum ber ein tíðarleyst ævigan sang gjøgnum tapet og tíðarlummar, beint á borðið. Tað er tað tað er. Ein góður nýggjur sangur. Good to be kind. Hin besti beint nú. Takk fyri tað.