Fyrrárið
var eg á fótbóltsferð í
Liverpool og nú var eg í somu ørindum í Manchester, ið
er nakað størri enn fyrri fótbóltsbýurin. - Eg visti ikki at tú hevði áhuga
fyri fótbólti, sigur Mortan Enni, nýlendur í Edinburgh, og vil hava meg at siga
inngangsorðini uppaftur, sum vóru í Náttarravnssendingini í 1992. Hann er ein
av teim væl meir enn tretivu, sum nú fara í bussin til Liverpool, meðan eg eri í
meira avmálda bólkinum, sum fer í minna bussin til Manchester, í báðum førum framvið
Lockerbie og við steðgi í giftingarbýnum Gretna Green.
Vit tosa um
influensarar, sum missionérar í dag kalla tey, ið skriva á netið og ikki í
inbundna bók við ryggi og nummari. Eins og Poul hava vit grønt pass, og eg sigi
Mortani, at fyrsti fótbóltsinfluensari eg minnist, var læknin Petur, ið
fremmandur kom til bygda, fekk fólkið at taka undir við abstrakta tankanum um
Norðís, og seinni, tað mundi vera í 72, knógvaði u-matic upptakaran og sjónvarpið,
sum stóðu fyri einki í heimastovuni og vigaðu sum sementsekkir, upptakarin og
varpið, oman í Dansistovuna. Har kundi bygdafólkið so í fólksligum
upplýsingaranda síggja ungarska Ferenc Puskás og niðurlendska Johan Cruyff í Ajax og Feyenoord. Tað
var mín fótbóltsskúli og so sum áskoðari í onkrum dysti í nýggjari tíð, í
Parkini í hálvfems og so hesar báðar nevndu í Liverpool og Manchester, sum Mortan
og Lasse undir navninum 4-3-3 av einslistum skipaðu fyri.
Framúr við
tematúrum og einum býarskáa sum hesum eitt langt vikuskifti á fýrastjørnaðum
hotelli, góðum atgongumerkjum og ikki minni góðum ferðalagi. At útboðið og
tænastan ikki er nakað graps vitnar ein lítil hending innan heimferðina um, tá
ein kvinna av hotellinum heilsar uppá Mortan, meðan vit bíða eftir bussinum. Tey
hava havt professionelt ferðasamband, fyrst í Liverpool og nú í Manchester í
átta ár tilsamans. Tað kemur
ikki eftir einum degi, at byggja upp eitt attraktivt ferðatilboð, ið tó ikki
er meira málrættað og tekniskt innhugsið enn, at tað eisini talar til hin
kræsna ferðandi, sum vil hava ein stórbýarskáa, sum ikki er Keypmannahavn, men
tó beint úr Føroyum.
Fremsti ítróttaskrivari
og -høvundur í Manchester er helst Jamie Jackson, sum í meir enn tjúgu ár hevur
skrivað fyri The Guardian og Observer og í 2015 gav út fótbóltsbókina "A Season
in Red; Managing Man Utd in the Shadow of Sir Alex Ferguson". Eg hugsi, hann er
ein av teimum, sum mann hava lyft ítróttaskriving upp á eitt støði, sum eg
billi mær inn, at eg stundum síggi hjá føroyskum ítróttaskrivarum, tá eg lesi
teir, smekkfullir av vitan og frásøgugleði og undirliggjandi tilsipingum,
næstan frenetiskir, tá teir eru bestir. Til ber í hvussu er ikki at krússa teir
av, góðu nýggju føroysku ítróttaskrivararnar, nú teir tilkomnu skrivararnir eru
meira fráverandi í dagsins miðlum, enn eg minnist teir nakrantíð at hava verið.
Jamie
Jackson skrivar soleiðis í The Guardian um dystin leygardagin: “Manchester
United kicked off in a deluge and 17th place, and ended soaked-through and
jubilant at a benchmark victory that lifted them to 10th. The win is notable as
it can be used as the calling-card performance for the Ruben Amorim project. In
the first half 10-man Chelsea were pummelled mercilessly by a United unit that
was quicker, stronger, more menacing and just plain better than the Club World
Cup winners. After this, the conditions and Casemiro’s sending-off in added
time before the interval evened things up after Robert Sánchez’s own early
shower, and the teams levelled each other out. An 80th-minute Trevoh Chalobah
header made it 2-1 – the defender rising between a dozing Leny Yoro and Amad
Diallo to meet Reece James’s cross – but United passed the test of closing out
the three points. As a sizeable boost this was, as Amorim said, “really
important”.”
Ítróttaskrivarin
hjá The Guardian, Will Unwin, sum, hóast navnið, er ein veruligur persónur og
skrivar fyri The Guardian úr Norðurbretlandi, skrivaði sama dag um derbydystin
Liverpool-Everton á Anfieldvøllinum: “On paper, at least, Liverpool have thus
far achieved perfection with a fifth win in five Premier League games to keep
them looking down on everyone else, but they are yet to find their best form.
There was a rare lack of late drama in their Merseyside derby triumph over
Everton, instead having to cling on to secure the points. After a swashbuckling
first half in which Ryan Gravenberch and Hugo Ekitiké created a two-goal lead
for the champions, Everton awoke and got back into the match thanks to Idrissa
Gueye. From then on the visitors were the better team and caused Liverpool
plenty of problems but David Moyes left Anfield for the 21st time without a
Premier League victory.”
Sama
leygardag vóru vit á tónleikasøguligari gonguferð í miðbýnum, frá tí klassiska
viktorianska til Oasis, har eg serliga hefti meg við, hvussu illa fólkalsigar
savningarhallir, konserthús og biografar, eru farnar, og í flestu førum javnað
við jørðina, tí nýggir høgir bygningar vilja sleppa til, har fólkameingið fer
upp um eitt vist. Kapitalurin hevur allastaðni sítt egna mál. Tá er gott at
falla aftur á, at vit hóast alt búgva í lítlum heimabýi, har sami skaði í
flestu førum kann bjargast og avmarkast, meðan bretska Victoria drotning skoðar
illbrýnt yvir Picadilly garðin og vit kunnu fara inn á Flight Club og kasta dart pílar.
Sunnudag
fóru vit í kirkjuna Manchester Cathedral, sum er bygd í eitt so langt
tíðarskeið sum frá 1421 til 1882, mest fyri at taka nakrar myndir og skoða
arkitekturin inni og úti, og síggja eina alternativu altartalvu, sum stendur í
síðuskipinum. Sama hákirkjuliga kensla, sum tá eg fyrrárið gekk inn í Liverpool
Cathedral, ið er bygdur frá1904 til 1978, kom ikki á meg.
Vit búgva á
Hyatt Regency hotellinum “in the heart of the innovation district”, sum sagt
verður um lestrarstøðini, ið eru her. Í næsta bygningi er School of
Digital Arts, sum ger klárt til fráfaringarframsýning og ein fryntlig skrivstovukona
kortini vísir okkum runt í, nú eingin er her hesa løtuna. Sjáldsama blíð fólk.
Eisini nakrir gamlir vinmenn, allir um pensjónsaldur, sum í meir enn tretivu ár
hava møtst á The Old Monkey hvønn fríggjadag seinrapart. Teir kenna allar í
Hollies, Graham Nash eisini, og viðmæla at vit fara trý fet av trappusteininum
og har finna minstu barr í Evropa, Circus, sum er ein tiltikin norskur United
valfartsstaður. Vinmenninir viðmæla eisini, at vilja vit ikki eta bíligt
kinesiskt, so er at fara í The Ivy, og njóta litir og útsjónd uppiá og niðriundir.
Vit so gera.
Sunnukvøldið
vóru vit á konsert við Eivör í New Century Hall, har Jimi Hendrix og hansara
Experience spældu í 1967 og pláss er til 1300. Hetta var triðja konsertin á
Evropaferðini hjá Eivör, sum til samans fevnir um
31 konsertir. Var tað ein power trio, sum spældi her í 1967, so var tað ikki minni
við hetta høvið, har Mikael Blak, Mattias Kapnas og Per Ingvald Højgaard
Petersen vóru trímanna bólkurin hjá Eivör. Ein væl samanspældur bólkur við nógvum
spennandi gotiskum sjónum, gandi og ljóðum, serliga spælið hjá Per, sum í
útfarandi og villum trummuspæli, upp og niður og aftur og fram, helt
uppbyggiliga stevið massivt og við swing fyllu í tunga bólkinum heilt til endans. Tá so Eivör við
millumbilum sendi eyguni, illustrativu kúpuna í eygnasteininum, eftir áskoðarum,
var tað momentant sum at síggja eitt blunk av einum neista úr gotiskum ræðufilmi
av Nosferatuslagnum, men eisini hinari spælikátu Astu Nielsen, die Asta, og
aðrar tekkiligt ekspressivar filmstjørnur á týskum filmi innan ljóðið kom til
síðst í tjúgunum. Hon hevur framúr samband við áhoyrararnar, og gamaní dvølji
eg við Kathe Bush, men í hesum høpi í nógv størri mun við egnum sangum av væl defineraðum
norðurslóðum, har hon er hugtakandi sterk og ber røddina við ótrúligari styrki og kraft heilt
til endans og enntá eykanummur omaná. Hugtakandi háborin powerkonsert við Eivör,
sum ikki verður verri av, at hon tekur yngru systrina, Elinborg, og hin
einsamalla Ásgeir úr Íslandi undir sítt sterka stjørnubreiði. Tað riggaði so
væl, at eg sá fyri mær eina monumentala rockmama, so sterk stóð hon við rødd,
útsjónd, klæðum, gittara og ikki minst egnari trøllabundnari trummu við
perfektum ljóði og slagi. Áskoðararnir vóru í stóran mun víkingafjepparar, helst
tí teir høvdu sæð sjónvarpsrøðirnar við tónleiki hjá Eivör. Kvinnurnar í
gjøgnumskygdum kjólum niður á fót, og menninir við snøgt barberaðum mohawk
skalpi oman á skallanum og rakaðir eftir vangunum við smáum tatoveringum, eins
og kvinnurnar. Eitt hugtakandi univers at koma inn í, og síðan at heilsa uppá sentralu
stjørnuna eftir konsertina. So hugtakandi, at eg fari at royna at fáa bilett
til konsertina í Mentanarhúsinum í Fuglafirði fyrsta novembur. Ein góður endi á
eini góðar fótbóltsferð í góðum ferðalagi til Manchester. Tað geri eg fegin
aftur, altso eina fótbóltsferð, næstuferð kanska til Liverpool, sum eins og hesin
er ein hugtakandi arbeiðarbýur.
