Í morgun var árliga sendingin í Útvarpinum at velja ársins orð. Og tað bleiv mikið hóskandi Suðuroyartunnil. Einki skeivt í tí. Men hvørt ár, hetta er tíggjunda móðurmálsliga morgunatkvøðusending, leggi eg til merkis, hvussu tey bæði innbodnu málumboðini mala sum hundur m/k um heitan greyt, at sirkla seg inn á eitt møguligt uppskot um ársins orð, hvat ýtið so er. Ullint og ógreitt. Í hesum sussinum er útvarpsmaðurin greiður, tí hann hevur orðabrúkið inn at kroppinum, ja mest sum í dna’inum, snyrilsvundna mýlbygnaðinum í kromosomunum ið ber arvaeginleikarnar hjá livandi verum , um vit skulu fylgja Orðabókagrunninum, meðan hini í kjakinum leggja allan málsligan musikalitet, brúksnyttu og fynd til viks. Antin tey bastant vilja tað, ella tí, at tey ikki vita betur. Spell, at fáa ein tíma av roksi frammaná hvørji jól um føroyska málið. Tað eg veit, er málið so spilllivandi, at eg aldri havi rent meg í eitt fyribrigdi ella eina støðu, sum ikki kann sigast munnliga ella skrif...