Birk

Í Listaskálanum arbeiða tey í dag við Ólavsøkuframsýningin, sum letur upp ólavsøkuaftan, týsdagin 28. juli, klokkan 14. Eg slapp at taka nakrar myndir í dag, sum er fyrsti arbeiðsdagur hjá teimum, ið hanga upp. Tað merkir eisini, at framsýningin er langt frá liðug, men vit fáa eina hóming av evninum og innsendu verkunum í ár. Listafelagið, sum eins og mongu undanfarnu árini er fyriskipari, hevur hesaferð heitt á Oggi Lamhauge at standa fyri framsýningini í ár. Her sæst Oggi saman við íslendska læraranum, Rikhardur Valtingoyer, sum eisini sýnir fram. Oggi sigur, at framsýningin er sett saman av einum úrvali av innsendum verkum og verkum frá innbodnum listafólki, har arbeiðsevnið er  fláir, eitt nú ullaoyggin, sum sæst omanfyri. "Áhugin at senda verk inn hevur verið serstakliga stórur í ár. 48 listafólk hava sent 340 verk inn, og burtur úr hesum eru 35 framsýnarar valdir og meira enn 100 verk." "Evnið fláir vísir til føroyska landslagið, ið

Um tíggjutíðina fann eg eitt mentanarglopp út í Vágahavið av Syðradalsvegnum. Samstundis fann Ivan Holm úr Nólsoy grind sunnan fyri Glyvursnes. Hon varð hildin til í Sandágerði, beint eftir at ferðamannaskipið Queen Elizabeth var farið úr havnamyndini. Men tað veit myndatólið einki um enn. Tí á hesum vegnum ganga órørdir tjóðfuglar enn og spegla sær. Og í vesturskyninum fjalir seyðurin seg handan leykformaðan stein. Bøurin er nærum blágrønur, sum hann ofta plagar at verða hesa ársins tíð. Neytini liggja friðsæl við vegjaðaran. Í hesum vælhildna og risastóra landbúnaðarøki, stingur tøknin og mansins mentan seg varisliga undan kavi og skapar spennandi grafikk í mjúka summarlendinum. So setur kvøldsólin og gæsnar savnast og rýma undan mær. Koyri niðan á Sornfelli, at vita um grafiska mannahondin sæst betur har uppi. Jú, tað eydnast. Her er ein ávarandi ferðslutalva, sum reyðrandað minnir á bilferð, men ikki um at koma í drepning. Eitt annað

Sum aldri áður bjóða klaksvíkingar ólavsøkugestum vælkomnum til Havnar í ár. Tóra við Keldu setur ólavsøkuna, og afturvið hevur Føroya Bjór bryggjað eina heilt serliga Skansaøl til tjóðardagin hjá øllum føroyingum, ið stevna til Havnar. Og hvør veit, kanska vinnur manningini á Klaksvíksbátinum á Drekanum Reyða av Argjum. Og ikki eitt ólavsøkuorð um Pride á hesum sinni. Myrkabrúna liturfløskan er so stór, at hon lættliga fjalir Skansan, sum Magnus Heinason bygdi í 1580. Tí er tað einki annað enn eitt politiskt statement, at klakvsíksbryggjaríið á henda hátt setir landsins Skansa á skrá, meðan íslendskir motorsúkklugestir gera klárt at fara umborð á Norrønu í bráðkomna summarhitanum. Úr Klaksvík siga tey, at aktuella Skansaølin er avmarkað serbryggj, sum er bryggjað við virðing fyri tí farna, men við framtíðarinnar avbjóðingum í huga. Skansaølin úr Klaksvík hevur ein vakran reyðan lit, átøk Tórsbjórini, sum var gávubryggj til Havnina, tá hon fylti hundrað í 2009. Har

Ikki so at halda fyrilestur fyri útlendskum filmstjørnum, uttan at vita av tí. Tað mátti eg sanna, tá Eiler Fagraklett gav mær hesar báðar myndirnar, sum eru tiknar á loftinum í Sirkus í gjárkvøldið. Mitt fyri, í brillum við krossløgdum armum situr hann, danski filmsleikarin Thomas Bo Larsen, og letur sum einki, meðan eg tosi um amerikanskan LGBT-film. Saman við fýra filmsfólkum var hann í Sirkus hetta kvøldið og hugdi eftir  Paris is Burning . Sambært IMDB er Thomas við í sjónvarpsrøðini  Bedraget , sum er ein krimileikur úr bankaverðini, ið sonur Bille August, Anders Frithjof August, er ein av upphavsmonnunum til. Enska heitið á sjónvarpsrøðini, sum verður frumsýnd í donskum sjónvarpi næsta ár, er Decieved . Um tað er í hesum ørindum, at Thomas Bo Larsen er í Føroyum í svartari joggindrakt fyri ólavsøku, veit eingin at siga. Men leikstjóri á nýggju sjónvarpsrøðini er danski BAFTA-vinnarin Jeppe Gjervig Gram, sum áður hevur gjørt Borgen og Sommer . Eins og í íslendska bankafilminu

Sirkus vísur í kvøld 25 ára gamla amerikanska heimildarfilmin Paris is Burning , ið Jennie Livingstone, sum í dag er 53, gjørdi í 7 ár í New York í 1980’unum. Filmurin varð frumsýndur í 1990. Jennie Livingston ger sum Niels Juel Arge, upparbeiðir eina trúverdiga interviewsituatión og klippur seg burturúr samrøðunum. Hendinga ferð hoyra vit hana seta spurningar. Annars er hon flugan á vegginum. Tað eru ball, drag balls , á svarta og latino drag- og transpallinum í New York, serliga Harlem, vit fáa innlit í. Tí undrar ein seg yvir heitið á filminum, sum lýsir New York eftir diskobylgjuna og Studio 54, men innan Madonna kemur fram við Vogue, og eisini innan eyðkvæmi kemur á breddan. Spurt kann verða, um tað er geografiski býurin París og høvuðsstaðurin í Fraklandi, sum brennur, ella er tað ein flutt merking um ein brennandi kropp í skeivum likami? Eftir at hava sæð filmin, halli eg til hetta síðsta, hóast eingin samtíðarummælari gevur eina ábending tann vegin. Tað er u