Í fjálgari og lítið forpliktandi fjarstøðu havi eg í feriu fylgt við í kjakinum á tingi um hjúnabandslógina. Hefti meg við, at tingmenn og onkur kvinna, øll líka øst, tala ikki til fólkið, men til hvør annan, vátta og rósa hvør øðrum, alt innan ein innara múr, sum vit ikki síggja, men sum í hesum døgum er bygdur upp úr ongum í túsunda ára gamla parlamentinum. Sum tíðin líður, og tingformaðurin einki sigur, skilji eg, at tingfólkini hava lært seg at gera sum meinigheitsleiðararnir. Prædika fyri kórinum, ið eru tey sannførdu og longu frelstu. Ikki fyri prædikuna skyld, men fyri at laga upp ein innvendan og sjálvnørandi tulkingarfelagsskap, ið er ein múrur millum okkum og teirra, so sjálvt teir ráðaríkastu sosialdemokratar vita, hvør er inni og hvør er úti. Akkurát sum á Facebook, har vit dáma og deila tað, sum vit longu frammanundan vistu, at vit vóru samd við okkara vinfólkum í at siga og halda um hini. Sum ein tølandi messa við gregorianskum kórsangi afturvið veksur samkoman av